Definitie van geldmarktfonds

Wat is een geldmarktfonds?

Een geldmarktfonds is een soort beleggingsfonds dat belegt in zeer liquide instrumenten op korte termijn. Deze instrumenten omvatten contanten, contante equivalente effecten en op schuld gebaseerde effecten met een hoge kredietwaardigheid met een korte looptijd (zoals Amerikaanse staatsobligaties). Geldmarktfondsen zijn bedoeld om beleggers een hoge liquiditeit te bieden met een zeer laag risico. Geldmarktfondsen worden ook wel geldmarktfondsen genoemd.

Hoewel ze qua naam hetzelfde klinken, is een geldmarktfonds niet hetzelfde als een geldmarktrekening (MMA). Een geldmarktfonds is een investering die wordt gesponsord door een investeringsfondsmaatschappij. Daarom heeft het geen garantie van de hoofdsom. Een geldmarktrekening is een soort rentedragende spaarrekening. Geldmarktrekeningen worden aangeboden door financiële instellingen. Ze zijn verzekerd door de 

Federal Deposit Insurance Corporation (FDIC), en ze hebben doorgaans beperkte transactieprivileges.

Hoe een geldmarktfonds werkt

Geldmarktfondsen werken als een typisch beleggingsfonds. Ze geven terugbetaalbare eenheden of aandelen uit aan beleggers en ze zijn verplicht om de richtlijnen te volgen die zijn opgesteld door financiële toezichthouders (bijvoorbeeld die van de V.S. Beveiligingen en Uitwisselingen Commissie (SEC)).

Een geldmarktfonds kan beleggen in de volgende soorten op schuld gebaseerde financiële instrumenten:

• Acceptaties van bankiers (BA)—kortlopende schuld gegarandeerd door een commerciële bank
• Stortingsbewijzen (CD's)—door een bank uitgegeven kasbon met korte looptijd
• Reclameblad—ongedekte kortlopende bedrijfsschulden
• Terugkoopovereenkomsten (Repo)—kortlopende overheidseffecten
• Amerikaanse staatsobligaties – kortlopende staatsschuldkwesties

De opbrengsten van deze instrumenten zijn afhankelijk van de toepasselijke marktrentetarieven en daarom zijn de totale opbrengsten van de geldmarktfondsen ook afhankelijk van de rentetarieven.

Soorten geldmarktfondsen

Geldmarktfondsen worden ingedeeld in verschillende typen, afhankelijk van de klasse van belegde activa, de looptijd en andere kenmerken.

Prime Money Fund

Een prime money-fonds belegt in schuldpapier met variabele rente en commercial paper van niet-treasury-activa, zoals die uitgegeven door bedrijven, Amerikaanse overheidsinstanties en door de overheid gesponsorde ondernemingen (GSE's).

Overheidsgeldfonds

Een overheidsgeldfonds belegt ten minste 99,5% van zijn totale activa in contanten, overheidseffecten en terugkoopovereenkomsten die volledig zijn gedekt door contanten of overheidseffecten.

Schatkistfonds

Een schatkistfonds belegt in standaard door de VS uitgegeven schuldpapier, zoals schatkistpapier, schatkistpapier en schatkistpapier.

Belastingvrij geldfonds

Een belastingvrij geldfonds biedt inkomsten die vrij zijn van Amerikaanse federale inkomstenbelasting. Afhankelijk van de exacte effecten waarin het belegt, kan een van belasting vrijgesteld geldfonds ook een vrijstelling hebben van staatsbelastingen. Gemeentelijke obligaties en andere schuldbewijzen vormen in de eerste plaats dergelijke soorten geldmarktfondsen.

Sommige geldmarktfondsen zijn gericht op het aantrekken van institutioneel geld met een hoog minimaal investeringsbedrag (vaak $ 1 miljoen). Andere geldmarktfondsen zijn echter retailgeldfondsen en zijn toegankelijk voor individuele beleggers als gevolg van hun kleine minima.

Speciale overwegingen

De norm voor intrinsieke waarde (NIW)

Alle kenmerken van een standaard beleggingsfonds zijn van toepassing op een geldmarktfonds, met één belangrijk verschil. Een geldmarktfonds heeft tot doel een netto-inventariswaarde (NIW) van $ 1 per aandeel. Eventuele overtollige inkomsten die worden gegenereerd door rente op de portefeuilleposities, worden aan de beleggers uitgekeerd in de vorm van dividendbetalingen. Beleggers kunnen aandelen van geldmarktfondsen kopen of inwisselen via beleggingsfondsen, beursvennootschappen en banken.

Een van de belangrijkste redenen voor de populariteit van geldmarktfondsen is hun handhaving van de NAV van $1. Deze vereiste dwingt de fondsbeheerders om regelmatige betalingen aan beleggers te doen, waardoor ze een regelmatige inkomstenstroom krijgen. Het maakt ook eenvoudige berekeningen en het volgen van de nettowinsten die het fonds genereert mogelijk.

De bok breken

Af en toe kan een geldmarktfonds onder de NIW van $ 1 dalen. Dit creëert een toestand waarnaar soms wordt verwezen met de informele term 'de bok breken'. Wanneer deze toestand zich voordoet, kan dit worden toegeschreven aan tijdelijke prijsschommelingen in het geld markten. Als het echter aanhoudt, kan de voorwaarde een moment veroorzaken waarop de beleggingsinkomsten van het geldmarktfonds niet hoger zijn dan de bedrijfskosten of beleggingsverliezen.

Als het fonds bijvoorbeeld overmatige hefboomwerking gebruikte bij het kopen van instrumenten, of als de algemene rentetarieven daalden tot zeer lage niveaus die bijna... nul - en het fonds brak de bok, dan zou een van deze scenario's kunnen leiden tot een toestand waarin het fonds niet aan de aflossing kan voldoen verzoeken. Als dit gebeurt, kunnen toezichthouders inspringen en de liquidatie van het fonds afdwingen. Gevallen van het breken van de bok zijn echter zeer zeldzaam.

In 1994 vond het eerste geval van breaking the buck plaats. Het Community Bankers U.S. Government Money Market Fund werd geliquideerd tegen $ 0,96 per aandeel.Dit was het gevolg van grote verliezen die het fonds opliep na een periode van forse investeringen in derivaten.

In 2008, na het faillissement van Lehman Brothers, brak ook het eerbiedwaardige Reserve Primary Fund de bok. Het fonds bezat miljoenen schuldverplichtingen van Lehman Brothers, en door paniekerige aflossingen door zijn investeerders daalde de intrinsieke waarde tot $ 0,97 per aandeel.Het terugtrekken van geld zorgde ervoor dat het Reserve Primary Fund werd geliquideerd. Deze gebeurtenis veroorzaakte chaos op de geldmarkten.

Om te voorkomen dat dit opnieuw gebeurt, heeft de SEC in 2010 - in de nasleep van de financiële crisis van 2008 - nieuwe regels uitgevaardigd om geldmarktfondsen beter te beheren. Deze regels waren bedoeld om meer stabiliteit en veerkracht te bieden door strengere beperkingen op te leggen inzake portefeuillebezit en het invoeren van bepalingen voor het opleggen van liquiditeitsvergoedingen en opschorting aflossingen.

Regulering van geldmarktfondsen

In de VS vallen geldmarktfondsen onder de bevoegdheid van de SEC. Deze regelgevende instantie definieert de nodige richtlijnen voor de kenmerken, looptijd en verscheidenheid van toegestane beleggingen in een geldmarktfonds.

Volgens de bepalingen belegt een geldfonds voornamelijk in schuldinstrumenten met de hoogste rating, en deze moeten een looptijd hebben van minder dan 13 maanden.De geldmarktfondsportefeuille is vereist om een gewogen gemiddelde looptijd (WAM) periode van 60 dagen of minder. Deze WAM-vereiste houdt in dat de gemiddelde looptijd van alle belegde instrumenten - in verhouding tot hun gewicht in de fondsportefeuille - niet langer mag zijn dan 60 dagen.Deze looptijdbeperking wordt gedaan om ervoor te zorgen dat alleen zeer liquide instrumenten in aanmerking komen voor: investeringen, en het geld van de belegger zit niet vast in instrumenten met een lange looptijd die de liquiditeit.

Een geldmarktfonds mag niet meer dan 5% beleggen in een emittent (om emittentspecifiek risico te vermijden).Door de overheid uitgegeven effecten en terugkoopovereenkomsten vormen echter een uitzondering op deze regel.

Voor- en nadelen van geldmarktfondsen

Geldmarktfondsen concurreren met vergelijkbare beleggingsopties, zoals bankgeldmarktrekeningen, ultrakorte obligatiefondsen, en verbeterde contante fondsen. Deze beleggingsopties kunnen beleggen in een grotere verscheidenheid aan activa, maar ook streven naar een hoger rendement.

Het primaire doel van een geldmarktfonds is om beleggers een veilige manier te bieden om te beleggen in veilige en zeer liquide, in contanten equivalente, op schulden gebaseerde activa met behulp van kleinere investeringsbedragen. Op het gebied van beleggingen die vergelijkbaar zijn met beleggingsfondsen, worden geldmarktfondsen gekenmerkt als een belegging met een laag risico en een laag rendement.

Veel beleggers geven er de voorkeur aan om voor de korte termijn aanzienlijke bedragen in dergelijke fondsen te parkeren. Geldmarktfondsen zijn echter niet geschikt voor langetermijnbeleggingsdoelen, zoals pensioenplanning. Dit komt omdat ze niet veel bieden kapitaalvermeerdering.

Geldmarktfondsen lijken aantrekkelijk voor beleggers omdat ze geen kosten hebben - geen instap- of uitstapkosten. Veel fondsen bieden beleggers ook fiscale voordelen door te beleggen in gemeentelijke effecten die vrijgesteld zijn van belasting op federaal belastingniveau (en in sommige gevallen ook op staatsniveau).

Het is belangrijk om in gedachten te houden dat geldmarktfondsen niet worden gedekt door de federale depositoverzekering van de FDIC, terwijl: geldmarktdepositorekeningen, online spaarrekeningen en depositocertificaten vallen onder dit type: verzekering. Net als andere beleggingseffecten worden geldmarktfondsen gereguleerd onder de Investeringsmaatschappijwet van 1940.

Een actieve belegger die tijd en kennis heeft om op zoek te gaan naar de best mogelijke kortlopende schuldinstrumenten - met de beste mogelijke rentetarieven op het door hen gewenste risiconiveau - kunnen er de voorkeur aan geven alleen te beleggen in de verschillende beschikbare instrumenten. Aan de andere kant kan een minder slimme belegger er de voorkeur aan geven om de geldmarktfondsroute te volgen door de geldbeheertaak te delegeren aan de fondsbeheerders.

Aandeelhouders van een fonds kunnen hun geld doorgaans op elk moment opnemen, maar ze kunnen een limiet stellen aan het aantal keren dat ze binnen een bepaalde periode kunnen opnemen.

Geschiedenis van geldmarktfondsen

Geldmarktfondsen werden in het begin van de jaren zeventig in de VS ontworpen en gelanceerd. Ze wonnen snel aan populariteit omdat ze een gemakkelijke manier waren om beleggers om een ​​pool van effecten te kopen die over het algemeen een beter rendement boden dan die beschikbaar zijn bij een standaard rentedragende bank rekening.

Commercial paper is een veelgebruikt onderdeel geworden van veel geldmarktfondsen. Voorheen werden alleen geldmarktfondsen aangehouden staatsobligaties. Deze overgang van alleen staatsobligaties resulteerde echter in hogere rendementen. Tegelijkertijd was het deze afhankelijkheid van commercial paper die leidde tot de crisis van het Reserve Primary Fund.

Naast de hervormingen die de SEC in 2010 heeft doorgevoerd, heeft de SEC in 2016 ook enkele fundamentele structurele veranderingen doorgevoerd in de manier waarop zij geldmarktfondsen reguleren.

Door deze veranderingen moesten vooraanstaande institutionele geldmarktfondsen hun NAV laten zweven en niet langer een stabiele prijs handhaven. Geldmarktfondsen van de detailhandel en de Amerikaanse overheid mochten het stabiele beleid van $ 1 per aandeel handhaven. De regelgeving voorzag ook niet-gouvernementele geldmarktfondsbesturen van nieuwe instrumenten om runs aan te pakken.

Geldmarktfondsen vandaag

Tegenwoordig zijn geldmarktfondsen een van de belangrijkste pijlers van de huidige kapitaalmarkten geworden. Voor beleggers bieden ze een gediversifieerde, professioneel beheerde portefeuille met een hoge dagelijkse liquiditeit. Veel beleggers gebruiken geldmarktfondsen als een plek om hun geld te parkeren totdat ze een besluit nemen over andere investeringen of voor financieringsbehoeften die zich op korte termijn kunnen voordoen.

De rentetarieven die beschikbaar zijn op de verschillende instrumenten die de portefeuille van een geldmarktfonds vormen, zijn de belangrijkste factoren die het rendement van een bepaald geldmarktfonds bepalen. Kijken naar historische gegevens is voldoende om voldoende details te geven over hoe de geldmarktrendementen zijn verlopen.

Tijdens het decennium van 2000 tot 2010 leidde het monetaire beleid van de Federal Reserve Bank tot naar korte rentetarieven - de tarieven die banken betalen om geld van elkaar te lenen - die rondzweven 0%. Deze tarieven van bijna nul betekenden dat beleggers in geldmarktfondsen een aanzienlijk lager rendement zagen dan in de voorgaande decennia. Verder is met de aanscherping van de regelgeving na de financiële crisis van 2008 het aantal belegbare effecten kleiner geworden.

Een vergelijkend onderzoek uit 2012 door Winthrop Capital Management geeft aan dat, hoewel de nettoactiva van het Federated Prime Money Market Fund is tussen 2007 en 2011 gestegen van $ 95,7 miljard naar $ 204,1 miljard, het totale rendement van het fonds effectief viel van 4,78% tot 0% gedurende dezelfde periode.

Een ander economisch beleid van de afgelopen jaren dat een negatief effect heeft gehad op geldmarktfondsen is: kwantitatieve versoepeling (QE). QE is een onconventioneel monetair beleid waarbij een centrale bank overheidseffecten of andere effecten van de markt koopt om de rentetarieven te verlagen en de geldhoeveelheid te vergroten.

Terwijl grote economieën over de hele wereld, waaronder de VS, QE-maatregelen volgden in de nasleep van de Door de financiële crisis van 2008 kwam een ​​groot deel van het QE-geld terecht in de geldmarktfondsen als een toevluchtsoord. Deze migratie van fondsen leidde ertoe dat de rente lange tijd laag bleef en dat het rendement van geldmarktfondsen daalde.