Hoe berekent u de kostenbasis voor een beleggingsfonds over een lange periode?

Beleggers moeten belasting betalen over eventuele beleggingswinsten die ze realiseren. Vervolgens kan elke meerwaarde gerealiseerd door een belegger in de loop van een jaar moeten worden geïdentificeerd wanneer zij hun inkomstenbelastingen. Om deze reden is het nauwkeurig kunnen berekenen van de kostenbasis van een investering, in het bijzonder een in een beleggingsfonds, wordt uiterst belangrijk.

De kostenbasis vertegenwoordigt de oorspronkelijke waarde van een Bedrijfsmiddel dat is aangepast voor aandelensplitsingen, dividenden en kapitaaluitkeringen. Het is van belang voor fiscale doeleinden omdat de waarde van de kostengrondslag bepalend is voor de hoogte van de belastbare meerwaarde. De berekening van de kostenbasis wordt verwarrend bij het omgaan met beleggingsfondsen, omdat ze vaak betalen dividenden en vermogenswinstuitkeringen worden gewoonlijk herbelegd in het fonds.

Stel bijvoorbeeld dat u momenteel 120 eenheden van een fonds bezit, in het verleden gekocht tegen een prijs van $ 8 per aandeel, voor een totaalbedrag van $ 960. Het fonds keert een dividend uit van $ 0,40 per aandeel, dus u ontvangt $ 48, maar u hebt al besloten om de dividenden opnieuw in het fonds te beleggen. De

huidige prijs van het fonds is $ 12, dus u kunt nog vier eenheden kopen met de dividenden. Uw kostenbasis wordt nu $ 8.1290 ($ 1008/124 aandelen in bezit).

Wanneer aandelen van een fonds worden verkocht, heeft de belegger een aantal verschillende opties met betrekking tot de kostenbasis die moet worden gebruikt om de meerwaarde of het verlies op de verkoop te berekenen. De first in, first out methode (FIFO) stelt eenvoudigweg dat de eerste gekochte aandelen ook degene zijn die als eerste worden verkocht. Vervolgens heeft elke belegging in het fonds zijn eigen kostenbasis. De methode van de gemiddelde kosten van één categorie berekent de kostenbasis door de totale gedane investeringen, inclusief dividenden en meerwaarden, te nemen en het totaal te delen door het aantal gehouden aandelen. Deze enkele kostenbasis wordt vervolgens gebruikt wanneer aandelen worden verkocht. De basis van de dubbele kostencategorie vereist de scheiding van de totale pool van investeringen in twee classificaties: korte termijn en langetermijn. De gemiddelde kosten worden vervolgens berekend voor elke specifieke tijdsgroepering. Wanneer de aandelen worden verkocht, kan de belegger beslissen welke categorie hij wil gebruiken. Elke methode genereert verschillende waarden voor meerwaarden die worden gebruikt om de belastingschuld. Vervolgens moeten beleggers de methode kiezen die hen het beste biedt belasting voordeel.

Voor meer informatie, zie Verliezende effecten verkopen voor een belastingvoordeel, Belastingpartijen gebruiken: een manier om belastingen te minimaliseren en Beleggingsfonds.