Gesloten einde vs. Open-end investeringen: wat is het verschil?

Gesloten einde vs. Open-end investeringen: een overzicht

Closed-end en open-end investeringen hebben basiskenmerken gemeen. Beide zijn professioneel beheerde fondsen die diversificatie realiseren door te beleggen in een verzameling aandelen of andere financiële activa, in plaats van in een enkele voorraad. En beide bundelen de middelen van veel investeerders om op grotere en grotere schaal te kunnen investeren. Ze zijn ook beide bekend als closed-end en open-end fondsen.

Maar er zijn ook een aantal verschillen tussen deze twee soorten beleggingen. De belangrijkste verschillen liggen in hoe ze zijn georganiseerd en hoe investeerders koop en verkoop ze. Er kunnen ook enkele significante verschillen zijn in de beleggingen die deel uitmaken van de portefeuilles van de fondsen.

Gesloten beleggingen

Een closed-end belegging staat onder toezicht van een belegging of fondsbeheerder, en is op dezelfde manier georganiseerd als een beursgenoteerd bedrijf. Dit type fonds biedt een vast aantal aandelen aan via een investeringsmaatschappij, waarbij kapitaal wordt opgehaald door een beursintroductie (IPO). Na de beursgang worden aandelen op een beurs genoteerd. Beleggers kunnen via een beursvennootschap aandelen kopen op de secundaire markt.

Gesloten fondsen kunnen op elk moment van de dag worden verhandeld wanneer de markt open is. Ze kunnen geen nieuw kapitaal aantrekken als ze eenmaal zijn begonnen met werken, maar ze kunnen niet-beursgenoteerde effecten in de VS bezitten.

De aard van elk type fonds is ook van invloed op de prijs ervan. Gesloten beleggingsaandelen weerspiegelen de marktwaarde in plaats van de intrinsieke waarde (NIW) van het fonds zelf. Dat betekent dat ze kunnen worden gekocht of verkocht tegen elke prijs waartegen het fonds gedurende de dag handelt. De vraag is wat de aandelenkoersen drijft. Aangezien de marktvraag het prijsniveau voor closed-end fondsen bepaalt, verkopen aandelen doorgaans ofwel: tegen een premie of een korting op NAV.

Closed-end fondsen hebben meer kans dan open-end fondsen om alternatieve beleggingen in hun portefeuilles op te nemen, zoals:s futures, derivaten of vreemde valuta. Voorbeelden van closed-end fondsen zijn gemeentelijke obligatiefondsen. Deze fondsen proberen het risico tot een minimum te beperken en investeren in staatsschulden van lokale en nationale overheden.

Er zijn verschillende mogelijke gebieden waar uitkeringen vandaan komen in closed-end fondsen. Deze kunnen afkomstig zijn van dividenden, gerealiseerde meerwaarden of rente uit vastrentende activa die in de fondsen worden aangehouden. Het fondsbedrijf rekent de belastingdruk af aan de aandeelhouders en verstrekt hen elk jaar een formulier 1099-DIV met de verdeling van de uitkeringen.

Open-end investeringen

Als je de term open-end fonds hoort en denkt aan een beleggingsfonds, heb je het niet helemaal mis. Dat komt omdat een beleggingsfonds een type open-end fonds is. Andere soorten open-end beleggingen zijn onder meer hedgefondsen en ETF's. Deze worden aangeboden via fondsmaatschappijen, die aandelen in elk rechtstreeks aan beleggers verkopen. Buiten de VS kunnen open-end fondsen de vorm aannemen van: SICAV's in Europa, en OEIC's of beleggingsfondsen in het VK.

Open-end fondsen worden verhandeld op tijden die door fondsbeheerders gedurende de dag worden bepaald. Er is geen limiet aan het aantal aandelen dat een open-end fonds kan aanbieden, wat betekent dat aandelen onbeperkt zijn. Er zullen aandelen worden uitgegeven zolang er belangstelling is voor het fonds. Dus wanneer beleggers nieuwe aandelen kopen, creëert het fondsbedrijf nieuwe, vervangende aandelen.

De prijzen voor open-end fondsen worden eenmaal per dag vastgesteld op hun NAV en weerspiegelen de prestaties van het fonds. Deze waarde is het vermogen van het fonds minus de verplichtingen. Dit is de enige prijs waartegen aandelen van het fonds die dag kunnen worden gekocht.

Sommige open-end fondsen kunnen beleggers een vergoeding in rekening brengen voor de aankoop van aandelen of wanneer ze worden verkocht. EEN front-end belasting is een vergoeding of commissie die in rekening wordt gebracht wanneer een belegger voor het eerst aandelen in het fonds koopt. Dit zijn eenmalige kosten en worden niet als bedrijfskosten gemaakt. De back-end belasting is een vergoeding die aan beleggers in rekening wordt gebracht wanneer zij aandelen in beleggingsfondsen verkopen. De hoogte van de vergoeding hangt af van de waarde van de verkochte aandelen, die gewoonlijk als een percentage in rekening worden gebracht. Andere open-end fondsen brengen beleggers helemaal geen vergoeding in rekening. Deze staan ​​bekend als onbelaste fondsen.

Open-end beleggingen zoals beleggingsfondsen betalen zelf geen belasting, maar schuiven de belastingdruk ook door naar hun investeerders. Dit betekent dat beleggers belasting betalen over vermogenswinsten of inkomsten uit deze fondsen.