Definicja ustawy Cellera-Kefauvera

Co to jest ustawa Celler-Kefauver?

Ustawa Celler-Kefauver była ustawą uchwaloną przez Kongres USA w 1950 roku, aby zapobiec pewnym fuzje i przejęcia (M&A) od utworzenia monopole lub w inny sposób znacząco ograniczając konkurencję w Stanach Zjednoczonych.

Niekiedy nazywana ustawą antyfuzyjną, służyła wzmocnieniu istniejących przepisów antymonopolowych i zlikwidowaniu luk obecnych w Clayton oraz Ustawa antymonopolowa Shermana.

Zrozumienie ustawy Celler-Kefauver

Na przestrzeni lat rządy stosowały różne ustawy, aby chronić konsumentów przed drapieżnymi praktykami biznesowymi.

Prawo antymonopolowe, jak są znane, istnieją, aby zapewnić istnienie uczciwej konkurencji w otwarty rynek gospodarka. Ich celem jest uniemożliwienie niektórym firmom łączenia sił, jeśli uważa się, że takie posunięcie zmniejszyłoby opcje dostępne dla konsumentów, ograniczające podaż i potencjalnie skutkujące wyższymi cenami towarów i usług.

Ustawa Celler-Kefauver stanowiła ważny krok w walce z chciwym zachowaniem korporacji. Wprowadzone wkrótce po II wojnie światowej, to konkretne prawo opierało się na innych, które pojawiły się przed nim, starając się zamknąć istniejące luki antymonopolowe poprzez upewnienie się, że wszystkie fuzje w różnych branżach i nie tylko poziomy te z tego samego sektora byłyby dokładnie sprawdzane i nadzorowane.

Ustawa dotyczyła przede wszystkim następujących rodzajów związań korporacyjnych:

• Fuzje pionowe: Dwie lub więcej firm, które oferują różne łańcuch dostaw funkcje dla wspólnego dobra lub usługi jednoczą. Takie fuzje mogą powodować problem antymonopolowy, jeśli firma kupuje dostawców konkurentów. Może to umożliwić jednostce skuteczne blokowanie rywalom dostępu do surowców lub innych niezbędnych rzeczy.
• Fuzje konglomeratowe: Firmy zaangażowane w różne sektory lub obszary geograficzne łączą się, aby poszerzyć swoje rynki i zasięg produktów. Kiedy dwóch gigantów połączy się w jeden podmiot, istnieje ryzyko, że użyją swojej marki i finansów mięśnie, aby wyeliminować konkurencję, a następnie, gdy nikogo nie ma, podnieść ceny ze szkodą dla konsumentów.

Historia ustawy Celler-Kefauver

Jednym z najwcześniejszych przepisów antymonopolowych uchwalonych przez Kongres USA była ustawa Sherman Antitrust Act. Ta ustawa, wprowadzona w 1890 r., zapewniała kontrolę niektórych działań związanych z fuzjami i przejęciami, ale tylko w przypadku zakupów wybitne zapasy. Innymi słowy, oznaczało to, że przepisy antymonopolowe można było w dużej mierze obejść, kupując jedynie aktywa docelowej korporacji.

Uznając niejasny język ustawy Shermana i wiele luk prawnych, Kongres USA odpowiedział w 1914 r., zmieniając ją. Późniejsza ustawa Clayton Antitrust Act miała na celu wyjaśnienie wielu problemów interpretacyjnych poprzez dodanie konkretnych przykładów nielegalnych działań firm. Jednak i ona zawierała wady, w tym niejednoznaczność otoczenia dyskryminacja cenowa, oraz nieusunięcie luk prawnych dotyczących nabywania aktywów i przejęć z udziałem firm, które nie były bezpośrednimi konkurentami.

Gdy te rozterki stały się jasne, nastąpiło kilka kolejnych poprawek. Po pierwsze Akt Robinsona-Patmana 1936 nadszedł, wzmacniając przepisy przeciwko praktykom dyskryminacji cenowej. Następnie, w 1950 r., uchwalono ustawę Celler-Kefauver, aby rozwiązać inne rażące problemy.

Pierwsza znacząca sprawa powołująca się na ustawę Celler-Kefauver miała miejsce w 1962 roku, kiedy amerykański sąd zablokował fuzję Brown Shoe Co. i Kinney Company Inc. Sędziowie zwrócili uwagę na „tendencję do integracja pionowa w przemyśle obuwniczym” i stwierdził, że proponowane powiązanie groziło znacznym wyeliminowaniem konkurencji na tym rynku.

Uwagi specjalne

Jak pokazała historia, nie wszystkie fuzje pionowe i konglomeratowe zostały udaremnione przez ustawę Cellera-Kefauvera. Aby zapobiec takim transakcjom, należy udowodnić, że połączenie dwóch spółek znacznie ograniczyłoby konkurencję. Nawet jeśli wydaje się oczywiste, że tak by się stało, garstce fuzji wertykalnych i konglomeratowych i tak udaje się uzyskać zielone światło.

Spółki publiczne notowane na giełdzie są zobowiązane do poinformowania Departamentu Sprawiedliwości (DoJ) i Federalna Komisja Handlu (FTC), jeśli planują przeprowadzić fuzję, która należy do jednej z tych dwóch kategorii. Te agencje rządowe mają następnie prawo decydować, czy powstrzymać zawarcie umowy.

Czasami DoJ i FTC mogą być jednak uchylone przez sądy. Sędziowie mogą nie zgodzić się, że fuzja narusza ustawę Celler-Kefauver i dać jej pozwolenie na przejście – tak jak miało to miejsce w przypadku General Dynamics Corp. (GD) przejęcie United Electric w 1974 roku.