Definicja i formuła wskaźnika cen konsumpcyjnych (CPI)

Co to jest wskaźnik cen konsumpcyjnych (CPI)?

Wskaźnik cen towarów i usług konsumenckich (CPI) jest miarą, która analizuje Średnia ważona cen koszyka towarów i usług konsumpcyjnych, takich jak transport, żywność i opieka medyczna. Oblicza się ją, biorąc zmiany cen dla każdego przedmiotu we wcześniej ustalonym koszyk towarów i uśrednianie ich. Zmiany w CPI służą do oceny zmian cen związanych z koszty utrzymania.

CPI to jedna z najczęściej używanych statystyk do identyfikacji okresów inflacja lub deflacja. Można to porównać z wskaźnik cen producenta (PPI), który zamiast brać pod uwagę ceny płacone przez konsumentów, sprawdza, ile przedsiębiorstwa płacą za nakłady.

Zrozumienie wskaźnika cen konsumpcyjnych (CPI)

Inflacja jest spadek danej waluty siła nabywcza nadgodziny; lub alternatywnie ogólny wzrost cen. Ilościowe oszacowanie tempa spadku siły nabywczej może znaleźć odzwierciedlenie we wzroście średniej Poziom cen z koszyk wybranych towarów i usług w gospodarce przez pewien okres czasu. Wzrost ogólnego poziomu cen, często wyrażany w procentach, oznacza, że ​​jednostka waluty faktycznie kupuje mniej niż w poprzednich okresach.

CPI służy do pomiaru tych średnich zmian cen w czasie, które konsumenci płacą za towary i usługi. Zasadniczo indeks próbuje określić ilościowo zagregowany poziom cen w gospodarce, a tym samym zmierzyć siła nabywcza jednostki waluty kraju. Średnia ważona cen towarów i usług, która jest zbliżona do wzorców konsumpcji danej osoby, jest używana do obliczania CPI. A przycięte średnie mogą być użyte jako część tego obliczenia.

Stany Zjednoczone. Biuro Statystyki Pracy (BLS) raportuje CPI co miesiąc i oblicza go już w 1913 roku. Opiera się na średniej indeksu z okresu od 1982 do 1984 (włącznie), która została ustalona na 100. Tak więc odczyt CPI równy 100 oznacza, że ​​inflacja wróciła do poziomu z 1984 roku, podczas gdy odczyty 175 i 225 wskazywałyby na wzrost poziomu inflacji odpowiednio o 75% i 125%. Podana stopa inflacji jest w rzeczywistości zmianą indeksu w stosunku do poprzedniego okresu, niezależnie od tego, czy jest miesięczny, kwartalny czy roczny.

Chociaż mierzy różnice w cenach towarów detalicznych i innych przedmiotów płaconych przez konsumentów, Konsument Indeks cen nie obejmuje takich rzeczy jak oszczędności i inwestycje i często może wykluczać wydatki zagranicznych goście.

Jak jest używany CPI?

CPI jest wskaźnikiem ekonomicznym. Jest to najszerzej stosowana miara inflacji i, pośrednio, skuteczności polityki gospodarczej rządu. CPI daje rządowi, przedsiębiorstwom i obywatelom wyobrażenie o zmianach cen w gospodarce i może służyć jako przewodnik w celu podejmowania świadomych decyzji dotyczących gospodarki.

CPI i składniki, które go tworzą, mogą być również wykorzystywane jako deflator dla innych wskaźników ekonomicznych, w tym sprzedaż detaliczna oraz zarobki godzinowe/tygodniowe. Dodatkowo można go wykorzystać do wyceny dolara konsumenta, aby znaleźć jego siła nabywcza. Generalnie siła nabywcza dolara spada, gdy zagregowany poziom cen rośnie i odwrotnie.

Indeks można również wykorzystać do dostosowania poziomów kwalifikowalności osób do niektórych rodzajów pomocy rządowej w tym Ubezpieczenia Społecznego, i automatycznie zapewnia korekty kosztów utrzymania płac dla gospodarstw domowych pracownicy. Według BLS, korekty kosztów utrzymania ponad 50 milionów osób korzystających z ubezpieczeń społecznych, a także emerytów wojskowych i federalnych służb cywilnych jest powiązanych z CPI.

Kogo i co obejmuje CPI?

Statystyki CPI obejmują profesjonalistów, samozatrudniony osoby bezrobotne, których dochody są poniżej federalnego progu ubóstwa oraz emeryci. Osoby, których nie uwzględniono w raporcie, to ludność poza metro lub wieś, rodziny rolnicze, siły zbrojne, osoby przebywające obecnie w więzieniach oraz osoby przebywające w szpitalach psychiatrycznych.

CPI reprezentuje koszt koszyka dobra i usługi na terenie całego kraju w cyklu miesięcznym. Te towary i usługi są podzielone na osiem głównych grup:

BLS zawiera podatek od sprzedaży i podatek akcyzowy w CPI – lub te, które są bezpośrednio związane z ceną towary i usługi konsumpcyjne — ale wyklucza inne, które nie są powiązane, takie jak dochód i ubezpieczenie społeczne podatki. Nie obejmuje również inwestycji (dyby, więzyitp.), ubezpieczenia na życie, nieruchomości i inne pozycje niezwiązane z codzienną konsumpcją konsumentów.

Obliczanie CPI

BLS rejestruje około 80 000 pozycji każdego miesiąca, dzwoniąc lub odwiedzając sklepy detaliczne, placówki usługowe (takie jak operatorzy kablowi, linie lotnicze oraz agencje wynajmu samochodów i ciężarówek), wypożyczalnie i gabinety lekarskie w całym kraju, aby uzyskać najlepszą perspektywę dla CPI.

Wzór używany do obliczenia wskaźnika cen towarów i usług konsumpcyjnych dla pojedynczej pozycji jest następujący:

$\text{CPI.}=\frac{\text{Koszt koszyka rynkowego w danym roku.}}{\text{Koszt koszyka rynkowego w roku bazowym.}}\times 100.$CPI=Koszt koszyka rynkowego w roku bazowym Koszt koszyka rynkowego w danym roku​×100

Rok bazowy jest określany przez BLS. Dane CPI za lata 2017 i 2018 zostały oparte na badaniach zebranych w latach 2014 i 2015.

Rodzaje CPI

W każdym okresie raportowane są dwa rodzaje wskaźników CPI:

1. ten CPI-W to wskaźnik cen konsumpcyjnych dla osób zarabiających w miastach i pracowników biurowych. W latach 1913-1977 BLS skoncentrował się na pomiarze tego typu CPI. Opierał się na gospodarstwach domowych, których dochody składały się w ponad połowie z urzędniczych lub płacowych zawodach, w których przynajmniej jedna osoba zarabiająca była zatrudniona przez co najmniej 37 tygodni w poprzednim Cykl 12-miesięczny. CPI-W odzwierciedla przede wszystkim zmiany w kosztach świadczeń wypłacanych osobom z Ubezpieczeń Społecznych. Ten pomiar CPI reprezentuje co najmniej 28% populacji kraju.
2. ten CPI-U to wskaźnik cen konsumpcyjnych dla wszystkich konsumentów miejskich. Stanowi 88% populacji USA i jest lepszą reprezentacją ogółu społeczeństwa. BLS wprowadził ulepszenia do CPI w 1978 roku i wprowadził szerszą populację docelową. Ten rodzaj CPI opiera się na wydatki prawie całej populacji zamieszkującej obszary miejskie lub metropolitalne, w tym specjalistów, osoby pracujące na własny rachunek, osoby żyjące poniżej granicy ubóstwa, osoby bezrobotne i emeryci. Obejmuje również pracowników miejskich i pracowników biurowych.

Pomimo wprowadzenia CPI-U w 1978 roku, BLS nadal stosował tradycyjną miarę CPI-W. Jednak od 1985 r. główną różnicą między tymi dwoma wskaźnikami są wagi wydatków przypisane do kategorii pozycji i obszarów geograficznych.

Dane regionalne CPI

Bureau of Labor Statistics również rozkłada CPI na regiony. Co miesiąc raport jest podzielony na cztery główne regiony Spisu:

1. Północny wschód
2. Środkowy Zachód
3. południe
4. zachód

Każdego miesiąca wydzielone są również trzy główne obszary metra. Regiony są.

1. Chicago, Illinois — Gary, Indiana — Kenosha, Wisconsin
2. Los Angeles, Kalifornia — Riverside, Kalifornia — Orange County, Kalifornia
3. Nowy Jork, Nowy Jork — North New Jersey — Long Island, Nowy Jork

Oprócz informacji regionalnych przekazywanych co miesiąc, Biuro Statystyki Pracy również co drugi miesiąc publikuje raporty dla 11 dodatkowych obszarów metropolitalnych i 13 dodatkowych obszarów miejskich co pół roku. Raporty te obejmują obszary o dużych populacjach i reprezentują określony podzbiór regionalny.

Krytyka metodologii CPI

Od kilku lat pojawiły się kontrowersje dotyczące tego, czy CPI zawyża lub zaniża inflację, jak ją mierzy i czy jest to odpowiedni wskaźnik zastępczy dla inflacji. Jednym z głównych powodów tej tezy jest to, że ekonomiści różnią się w kwestii sposobu, w jaki uważają, że należy mierzyć inflację.

Na przestrzeni lat metodologia stosowana do obliczania wskaźnika CPI podlegała licznym zmianom. Według BLS zmiany usunęły rzekome nastawienia, które spowodowały, że CPI zawyżało stopę inflacji w przeszłości. Nowsza metodologia uwzględnia zmiany jakości towarów i substytucji. Substytucja, zmiana zakupów dokonywanych przez konsumentów w odpowiedzi na zmiany cen, zmienia względną wagę towarów w koszyku.

Ogólnym wynikiem jest zwykle niższy CPI. Jednak krytycy postrzegają zmiany metodologiczne i przejście z COGI na COLI jako celową manipulację, która pozwala rządowi USA zgłaszać niższy CPI. Dziś krytycy CPI argumentują, że zaniżona miara inflacji nie oddaje rzeczywistego wzrostu cen odczuwanego przez konsumentów.

Często Zadawane Pytania

Co to jest wskaźnik cen konsumpcyjnych (CPI)?

CPI jest miarą statystyczną przygotowaną przez Bureau of Labor Statistics (BLS). Jest to jedna z najczęściej cytowanych statystyk ekonomicznych i jest powszechnie stosowana jako wskaźnik zastępczy dla inflacji. Inwestorzy zwracają szczególną uwagę na CPI jako wskaźnik kierunku, w którym zmierza gospodarka, wpływając na prognozy cen aktywów wrażliwych na inflację, takich jak obligacje i towary. Wśród ogółu społeczeństwa wskaźnik CPI jest często postrzegany jako barometr ogólnej kondycji gospodarczej, przy czym większość komentatorów preferuje niski lub umiarkowany wskaźnik CPI w zakresie od 2% do 3%.

Jak obliczany jest CPI?

CPI to średnia ważona cena szerokiego przekroju towarów i usług. Ten zbiór przedmiotów, często określany jako „koszyk” towarów CPI, ma naśladować typowe produkty i usługi kupowane przez amerykańskich konsumentów. Na przestrzeni lat, wraz ze wzrostem cen tych produktów z powodu inflacji, ten stopniowy wzrost znajduje odzwierciedlenie we wzroście CPI. W mediach CPI jest powszechnie określany w kategoriach jego procentowej zmiany rok do roku.

Jakie są krytyki CPI?

Niektórzy twierdzili, że CPI nie uwzględnia regionalnych różnic cen, a także różnych wzorców zakupowych poszczególnych grup Amerykanów. Na przykład Amerykanie mieszkający w drogich obszarach, takich jak Nowy Jork czy San Francisco, mogą wykazywać znacznie odmienne wzorce wydatków w porównaniu z mieszkańcami obszarów wiejskich lub podmiejskich. Inną powszechną krytyką CPI jest to, że zaniża on stopę inflacji, nie odzwierciedlając odpowiednio niektórych rodzajów wydatków.

Na przykład CPI obejmuje bieżące wydatki medyczne, ale nie odzwierciedla w pełni części wydatków medycznych ponoszonych przez firmy ubezpieczeniowe i rządowe programy opieki zdrowotnej.