Definicja modelu Lintnera

Czym jest model Lintnera?

Model Lintnera to ekonomiczna formuła wyznaczania optymalnego korporacyjnego polityka dywidendowa. Został on zaproponowany w 1956 roku przez byłego profesora Harvard Business School Johna Lintnera i skupia się na dwóch podstawowych pojęciach:

1. Firmy docelowy współczynnik wypłat
2. Szybkość, z jaką bieżące dywidendy dostosowują się do celu

Chociaż pierwotnie był to model opisowy, którego celem było wyjaśnienie, w jaki sposób obserwuje się firmy ustalające dywidendy, model ten był również używany jako model nakazowy określający, w jaki sposób firmy powinny ustalać politykę dywidendową.

Zrozumienie modelu Lintnera

Poniższy wzór opisuje wypłatę dywidendy przez dojrzałą korporację:

​DT​=k+PAC(TDT​−DT−1​)+miT​gdzie:D=DywidendaDywidendaT​ jest dywidenda w czasieT, zmiana z poprzedniegodywidenda za okres (T−1)PAC=PAC<1 jest częściowymwspółczynnik regulacjiTD=Docelowa dywidendak=StałamiT​=Termin błędu​

W 1956 roku John Lintner opracował ten model dywidendy poprzez badania indukcyjne z 28 dużymi, publicznymi firmami produkcyjnymi. Chociaż Lintner zmarł wiele lat temu, jego model pozostaje akceptowanym punktem wyjścia do zrozumienia, jak dywidendy spółek zachowują się w czasie.

Lintner zauważył następujące ważne aspekty polityki dywidendy korporacyjnej:

1. Firmy mają tendencję do ustalania długoterminowych docelowych wskaźników dywidend do zysków w zależności od kwoty dodatniej aktualna wartość netto (NPV) dostępnych projektów.
2. Wzrosty zarobków nie zawsze są trwałe. W rezultacie polityka dywidendowa nie ulegnie istotnej zmianie, dopóki menedżerowie nie zobaczą, że nowe poziomy zysków są trwałe.

Chociaż wszystkie firmy chcą utrzymać stałą wypłatę dywidendy, aby zmaksymalizować majątek akcjonariuszy, to naturalne wahania koniunktury zmuszają firmy do przewidywania dywidendy w dłuższej perspektywie, w oparciu o docelową wypłatę stosunek.

Z formuły Lintnera, firmy rada dyrektorów w ten sposób opiera swoje decyzje o dywidendzie na bieżących warunkach firmy dochód netto, ale dostosowuje je do pewnych wstrząsów systemowych, stopniowo dostosowując je do zmian dochodów w czasie.

Model Lintnera i ustalanie dywidend korporacyjnych

Zarząd spółki ustala politykę dywidendy, w tym stawkę wypłaty i datę (daty) wypłaty. To jest jeden przypadek, w którym akcjonariusze nie są w stanie głosować na miarę korporacyjną — w przeciwieństwie do fuzji lub przejęcia, a także dodatkowe krytyczne kwestie, takie jak wynagrodzenie dla kadry kierowniczej.

Trzy główne podejścia do korporacyjnej polityki dywidendowej są następujące:

1. ten podejście resztkowe, w którym wypłaty dywidendy pochodzą z pozostałego lub pozostałego kapitału własnego dopiero po spełnieniu określonych wymogów kapitałowych projektu. Spółki stosujące metodę dywidendy rezydualnej zazwyczaj starają się zachować równowagę w swoich stosunek zadłużenia do kapitału własnego (D/E) przed dokonaniem jakichkolwiek dystrybucji.
2. Podejście stabilności, w którym zarząd często ustala kwartalne dywidendy za ułamek rocznych zysków. Zmniejsza to niepewność inwestorów i zapewnia im stałe źródło dochodu.
3. Połączenie podejścia rezydualnego i stabilności, w którym zarząd spółki postrzega wskaźnik D/E jako cel długoterminowy. W takich przypadkach firmy zazwyczaj decydują się na jedną ustaloną dywidendę, która stanowi stosunkowo niewielką część rocznego dochodu i można łatwo utrzymać, jak również dodatkową wypłatę dywidendy do wypłaty tylko wtedy, gdy dochód przekroczy ogólny poziom.