Definicja granicy możliwości produkcyjnych (PPF)

Co to jest granica możliwości produkcyjnych (PPF)?

W analizie biznesowej granica możliwości produkcyjnych (PPF) jest krzywą, która ilustruje zróżnicowanie ilości, które można wyprodukować z dwóch produktów, jeśli oba zależą od tego samego skończonego zasobu dla ich produkcja.

PPF odgrywa również kluczową rolę w ekonomii. Można go wykorzystać do wykazania, że ​​gospodarka każdego kraju osiąga najwyższy poziom wydajności, gdy produkuje tylko to, do czego najlepiej nadaje się, i handluje z innymi narodami za resztę tego, co posiada wymagania.

PPF jest również określany jako krzywa możliwości produkcyjnych lub krzywa transformacji.

Zrozumienie PPF

w makroekonomia, FPP to punkt, w którym gospodarka danego kraju najefektywniej wytwarza różne towary i usługi, a zatem alokuje swoje zasoby w najlepszy możliwy sposób.

Oznacza to, że jest wystarczająco dużo sadów jabłek produkujących jabłka, wystarczająco dużo fabryk samochodów produkujących samochody i wystarczająco dużo księgowych oferujących usługi podatkowe.

Jeśli gospodarka produkuje mniej więcej ilości wskazane przez FPP, zasoby są gospodarowane nieefektywnie, a stabilność gospodarcza kraju ulegnie pogorszeniu.

Granica możliwości produkcyjnych pokazuje, że istnieją lub powinny być ograniczenia produkcji. Gospodarka, aby osiągnąć wydajność, musi decydować o tym, jaka kombinacja towarów i usług może i powinna być wytwarzana.

Widok biznesowy

W analizie biznesowej PPF działa przy założeniu, że produkcja jednego towar może wzrosnąć tylko wtedy, gdy produkcja drugiego towaru spadnie z powodu ograniczonych dostępnych zasobów. W ten sposób PPF mierzy wydajność, z jaką dwa towary mogą być produkowane jednocześnie.

Dane te są ważne dla menedżerów, którzy chcą określić dokładną mieszankę towarów, która najbardziej korzystnie wpływa na wynik finansowy firmy.

FPP zakłada, że ​​infrastruktura technologiczna jest stała i podkreśla, że ​​szansa koszty zazwyczaj powstają, gdy organizacja gospodarcza o ograniczonych zasobach musi zdecydować między dwoma produkty.

Krzywa PPF nie dotyczy jednak firm, które produkują trzy lub więcej produktów rywalizujących o ten sam surowiec.

Interpretacja PPF

PPF jest graficznie przedstawiony jako łuk, z jednym towarem przedstawionym na osi X, a drugim przedstawionym na osi Y. Każdy punkt na łuku pokazuje najbardziej wydajną liczbę z dwóch towarów, które można wyprodukować przy użyciu dostępnych zasobów.

Na przykład, jeśli agencja non-profit oferuje kombinację podręczników i komputerów, PPF może wykazać, że może wyprodukować albo 40 podręczników i siedem komputerów, albo 70 podręczników i trzy komputery. Kierownictwo agencji musi określić, który przedmiot jest pilniej potrzebny. W tym przykładzie koszt alternatywny wyprodukowania dodatkowych 30 podręczników to cztery komputery.

PPF w skali krajowej

Jako inny przykład rozważ poniższy wykres. Wyobraź sobie narodową gospodarkę, która może produkować tylko dwie rzeczy: wino i bawełnę. Według PPF punkty A, B i C na krzywej PPF reprezentują najbardziej efektywne wykorzystanie zasobów przez gospodarkę.

Na przykład produkcja pięciu jednostek wina i pięciu jednostek bawełny (punkt B) jest tak samo pożądana, jak produkcja trzech jednostek wina i siedmiu jednostek bawełny. Punkt X reprezentuje nieefektywne wykorzystanie zasobów, podczas gdy punkt Y reprezentuje cel, którego gospodarka po prostu nie może osiągnąć przy obecnym poziomie zasobów.

Jak widać, aby ta gospodarka mogła produkować więcej wina, musi zrezygnować z części zasobów, z których obecnie produkuje bawełnę (punkt A). Jeśli gospodarka zacznie produkować więcej bawełny (reprezentowane przez punkty B i C), będzie musiała zmienić kierunek zasobów pochodzących z produkcji wina, a w konsekwencji wyprodukuje mniej wina niż produkuje w danym momencie A.

Ponadto, przenosząc produkcję z punktu A do B, gospodarka musi w niewielkim stopniu zmniejszyć produkcję wina w porównaniu ze wzrostem produkcji bawełny. Ale jeśli gospodarka przesunie się z punktu B do C, produkcja wina zostanie znacznie zmniejszona, a wzrost bawełny będzie dość niewielki.

Należy pamiętać, że wszystkie A, B i C reprezentują najbardziej efektywną alokację zasobów w gospodarce. Naród musi zdecydować, jak osiągnąć PPF i jakiej kombinacji użyć. Jeśli popyt na wino jest większy, koszt zwiększenia jego produkcji jest proporcjonalny do kosztu zmniejszenia produkcji bawełny. Rynki odgrywają ważną rolę w mówieniu gospodarce, jak powinien wyglądać FPP.

Rozważ punkt X na powyższym rysunku. Znajdowanie się w punkcie X oznacza, że ​​zasoby kraju nie są wykorzystywane efektywnie, a dokładniej, że kraj nie produkuje wystarczającej ilości bawełny lub wina, biorąc pod uwagę potencjał jego zasobów. Z drugiej strony, punkt Y, jak wspomnieliśmy powyżej, reprezentuje poziom produkcji, który jest obecnie nieosiągalny przez tę gospodarkę.

Gdyby nastąpiła poprawa technologii przy niezmienionym poziomie ziemi, siły roboczej i kapitału, czas potrzebny na zbieranie bawełny i winogron uległby skróceniu.

Produkcja wzrosłaby, a PPF zostałby wypchnięty na zewnątrz. Nowa krzywa, przedstawiona na poniższym rysunku, na której spadłby Y, wskazywałaby na nową efektywną alokację zasobów.

Kiedy FPP przesuwa się na zewnątrz, oznacza to wzrost gospodarki. Kiedy przesuwa się do wewnątrz, wskazuje, że gospodarka kurczy się z powodu braku alokacji zasobów i optymalnej zdolności produkcyjnej.

Kurcząca się gospodarka może być wynikiem spadku dostaw lub braku technologii.

Gospodarkę można wytworzyć na krzywej PPF tylko w teorii. W rzeczywistości gospodarki nieustannie walczą o osiągnięcie optymalnej zdolności produkcyjnej. A ponieważ niedobór zmusza gospodarkę do rezygnacji z jednego wyboru na rzecz innych, nachylenie PPF zawsze będzie ujemne. Oznacza to, że jeśli produkcja produktu A wzrośnie, to produkcja produktu B będzie musiała się zmniejszyć.

PPF i efektywność Pareto

ten Efektywność Pareto, koncepcja nazwana na cześć włoskiego ekonomisty Vilfredo Pareto, mierzy efektywność alokacji towarów na FPP. Efektywność Pareto stwierdza, że ​​każdy punkt na krzywej PPF jest nieefektywny, ponieważ całkowita produkcja towarów jest poniżej zdolności produkcyjnej.

I odwrotnie, jakikolwiek punkt poza krzywą PPF jest niemożliwy, ponieważ reprezentuje mieszankę towarów, których produkcja będzie wymagała więcej zasobów niż jest to obecnie dostępne.

Dlatego w sytuacjach ograniczonych zasobów tylko efektywne miksy towarowe to te leżące wzdłuż krzywej PPF, z jednym towarem na osi X, a drugim na osi Y.

Handel, przewaga komparatywna i przewaga absolutna

Gospodarka może być w stanie wyprodukować dla siebie wszystkie towary i usługi, których potrzebuje do funkcjonowania, korzystając z PPF jako przewodnika. Może to jednak w rzeczywistości prowadzić do ogólnie nieefektywnej alokacji zasobów i utrudnić przyszły wzrost, gdy weźmie się pod uwagę korzyści z handlu.

Przez specjalizacja, kraj może skoncentrować się na produkcji tylko kilku rzeczy, które może zrobić najlepiej, zamiast próbować robić wszystko sam.

Przykład PPF

Rozważmy hipotetyczny świat, który ma tylko dwa kraje (Kraj A i Kraj B) i tylko dwa produkty (samochody i bawełna). Każdy kraj może produkować samochody i/lub bawełnę. Załóżmy, że kraj A ma bardzo mało żyznej ziemi i obfitość stali. Kraj B ma obfitość żyznej ziemi, ale bardzo mało stali.

Gdyby kraj A próbował produkować zarówno samochody, jak i bawełnę, musiałby podzielić swoje zasoby i włożyć wiele wysiłku w nawadnianie swojej ziemi pod uprawę bawełny. Oznaczałoby to, że może produkować mniej samochodów, co jest znacznie większe. Koszt alternatywny produkcji zarówno samochodów, jak i bawełny jest wysoki w kraju A. Podobnie, w przypadku kraju B, koszt alternatywny wytworzenia obu produktów jest wysoki ze względu na wysiłek wymagany do wyprodukowania samochodów ze względu na brak stali.

Przewaga komparatywna

Każdy kraj w naszym przykładzie może produkować jeden z tych produktów wydajniej (przy niższych kosztach) niż drugi. Można powiedzieć, że kraj A ma przewaga komapratywna nad Krajem B w produkcji samochodów, a Kraj B ma przewagę komparatywną nad Krajem A w produkcji bawełny.

Albo oba kraje mogą zdecydować się na specjalizację w produkcji towarów, dla których mają przewagę komparatywną. Każdy może handlować swoim specjalistycznym produktem z drugim i oba kraje będą mogły cieszyć się obydwoma produktami po niższych kosztach. Poprawi się również jakość, ponieważ każdy kraj robi to, co robi najlepiej.

Ustalenie, w jaki sposób kraje wymieniają dobra wytworzone dzięki przewadze komparatywnej („najlepsze za najlepsze”) jest podstawą teorii handlu międzynarodowego. Ta metoda wymiany poprzez handel jest uważana za optymalną alokację zasobów. Oznacza to, że teoretycznie gospodarkom narodowym nie będzie już brakować niczego, czego potrzebują.

Podobnie jak koszt alternatywny, specjalizacja i przewaga komparatywna odnoszą się również do sposobu interakcji jednostek w gospodarce. Przynajmniej w dzisiejszych czasach niewiele osób próbuje produkować wszystko, co konsumują.

Absolutna przewaga

Czasami kraj lub osoba może wyprodukować więcej niż inny kraj, nawet jeśli oba kraje mają taką samą ilość nakładów. Na przykład kraj A może mieć przewagę technologiczną, która przy tej samej ilości nakładów (dobra ziemia, stal, robocizna), pozwala krajowi z łatwością wytwarzać więcej samochodów i bawełny niż kraj B.

Mówi się, że kraj, który może wyprodukować więcej obu towarów, ma absolutna przewaga. Lepszy dostęp do zasobów naturalnych może dać krajowi absolutną przewagę, podobnie jak wyższy poziom edukacji, wykwalifikowana siła robocza i ogólny postęp technologiczny.

Nie jest jednak możliwe, aby kraj miał absolutną przewagę we wszystkim, co musi być produkowane. zawsze będzie potrzebować handlu.