Definicja wskaźnika zatrudnienia do liczby ludności

Jaki jest stosunek zatrudnienia do liczby ludności?

Wskaźnik zatrudnienia do liczby ludności, znany również jako „wskaźnik zatrudnienia do liczby ludności”, jest makroekonomiczny statystyka mierząca zatrudnioną obecnie cywilną siłę roboczą w stosunku do całości Ludność w wieku produkcyjnym regionu, gminy lub kraju. Oblicza się go dzieląc liczbę osób zatrudnionych przez całkowitą liczbę osób w wieku produkcyjnym i służy jako miara pracy i bezrobocia.

Zrozumienie stosunku zatrudnienia do liczby ludności

W porównaniu z innymi miarami uczestnictwa w sile roboczej na stosunek zatrudnienia do liczby ludności nie ma tak dużego wpływu

sezonowy wahania lub krótkoterminowe wahania rynek pracy. W rezultacie jest często uważany za bardziej wiarygodny wskaźnik zmniejszania się liczby miejsc pracy lub wzrostu niż stopa bezrobocia.

Jeśli na obszarze, na którym mieszka 75 mln osób w wieku produkcyjnym, zatrudnionych jest 50 mln osób, wskaźnik zatrudnienia do liczby ludności wynosi 66,7%. Obliczenia są następujące:

$\frac{\text{Zatrudniona siła robocza.}}{\text{Ogólna populacja.}}$Ogólna populacjaZatrudniona siła robocza​

Miara ta jest podobna do wskaźnika aktywności zawodowej, który mierzy całkowitą siłę roboczą – a nie tylko część siły roboczej już zatrudniona, podobnie jak stopa bezrobocia — podzielona przez sumę populacja.

ten cywilna siła robocza to termin używany przez Amerykańskie Biuro Statystyki Pracy (BLS) odnosić się do Amerykanów, którzy są uważani za zatrudnionych lub bezrobotnych. Osoby nieuwzględnione w liczeniu siły roboczej obejmują personel wojskowy, pracowników rządu federalnego, emerytów, pracowników niepełnosprawnych lub zniechęconych oraz niektórych pracowników rolnych.

Wady stosunku zatrudnienia do liczby ludności

Stosunek zatrudnienia do liczby ludności nie obejmuje populacji zinstytucjonalizowanej, takiej jak osoby przebywające w szpitalach psychiatrycznych i więzieniach lub osoby w szkole, które uczą się zawodu. To również nie bierze pod uwagę czarny rynek rodzić.

Stosunek zatrudnienia do liczby ludności nie uwzględnia również osób w wieku powyżej lub poniżej wieku produkcyjnego, ale nadal pracujących, takich jak opiekunki do dzieci, aktorzy dziecięcy czy emeryci dorabiający do księżyca. Pracownicy ci mogą być liczeni po stronie „zatrudnionych”, ale nie mogą być uwzględnieni w całkowitej liczbie osób w wieku produkcyjnym. W rezultacie ich zatrudnienie niedokładnie zwiększa wskaźnik.

Stosunek zatrudnienia do liczby ludności vs. stopa bezrobocia

Nic dziwnego, że w oparciu o zarysowane powyżej cechy wskaźnik zatrudnienia do liczby ludności nie ma bezpośredniego związku ze stopą bezrobocia. Na przykład w lutym 2020 r. stosunek zatrudnienia do liczby ludności wynosił 61,1%, ale stopa bezrobocia wyniosła zaledwie 3,5%. Łącznie liczby te stanowią tylko 64,6% populacji. To z konieczności rodzi pytanie, co stało się z pozostałą trzecią częścią populacji.

Największa rozbieżność między tymi dwiema liczbami istnieje, ponieważ liczba bezrobotnych nie wskazuje liczby osób bez pracy. Osoby, które chcą pracy, ale zrezygnowały z dążenia do jej znalezienia, nie są uwzględniane w krajowej liczbie bezrobotnych. Stopa bezrobocia zazwyczaj wskazuje jedynie na liczbę osób bezrobotnych, które aktywnie poszukują pracy. Nie obejmuje również tych, którzy wyczerpali swoje zasiłki dla bezrobotnych, co może sztucznie zawyżać wskaźnik zatrudnienia do liczby ludności.

Osoby, które wcześniej przeszły na emeryturę i te, które zdecydowały się wrócić do szkoły, aby zwiększyć swoje perspektywy zawodowe, nie są uwzględniane w liczbie bezrobotnych. Jednak ich nieobecność wśród siły roboczej jest uwzględniana we wskaźniku zatrudnienia do liczby ludności.

Ponadto, podczas gdy E/P próbuje „oszacować” liczbę zatrudnienia, nie „kwalifikuje” charakteru tej liczby. Oznacza to, że jeśli 100 000 osób z dyplomami ukończenia studiów i dziesiątkami lat doświadczenia zawodowego zostałoby zwolnionych z miejsc pracy płacących 200 tys. półki w krajowej sieci supermarketów za 15 tys. niszczycielski.