Definicja ujemnych stóp procentowych (NIRP)

Co to jest polityka ujemnych stóp procentowych (NIRP)?

Polityka ujemnych stóp procentowych (NIRP) jest niekonwencjonalna Polityka pieniężna narzędzie stosowane przez bank centralny, przy czym nominalne docelowe stopy procentowe są ustawione z wartością ujemną, poniżej teoretycznej dolnej granicy zero procent. NIRP to stosunkowo nowy (od lat 90. XX wieku) rozwój w polityce pieniężnej służący do: złagodzić kryzys finansowyi została oficjalnie uchwalona jedynie w nadzwyczajnych okolicznościach gospodarczych.

Wyjaśnienie polityki ujemnych stóp procentowych

A ujemna stopa procentowa oznacza, że Bank centralny (i być może banki prywatne) naliczą odsetki ujemne. Zamiast otrzymywać pieniądze na depozyty, deponenci muszą regularnie płacić, aby zatrzymać swoje pieniądze w banku. Ma to na celu zachęcenie banków do swobodniejszego pożyczania pieniędzy, a przedsiębiorstw i osób prywatnych do inwestowania, pożyczania i wydawania pieniędzy zamiast płacenia opłaty za ich bezpieczeństwo. Dzieje się to podczas negatywne środowisko stóp procentowych.

W trakcie deflacyjny okresy, ludzie i firmy gromadzą pieniądze zamiast wydawać i inwestować. Rezultatem jest załamanie w zagregowany popyt, co prowadzi do dalszego spadku cen, spowolnienia lub zatrzymania realnej produkcji i produkcji oraz wzrostu bezrobocie. Luźna lub ekspansywna polityka pieniężna jest zwykle stosowana do radzenia sobie z taką sytuacją gospodarczą stagnacja. Jeśli jednak siły deflacyjne są wystarczająco silne, samo obniżenie stopy procentowej banku centralnego do zera może nie wystarczyć do pobudzenia zaciągania kredytów i pożyczanie.

Teoria kryjąca się za polityką ujemnych stóp procentowych (NIRP)

Ujemne stopy procentowe można uznać za ostatnią próbę podbicia rozwój ekonomiczny. Zasadniczo jest wprowadzany, gdy wszystko inne (każdy inny rodzaj tradycyjnej polityki) okazało się nieskuteczne i mogło się nie powieść.

Teoretycznie ukierunkowanie stóp procentowych poniżej zera zmniejszy koszty pożyczania firm i gospodarstw domowych, napędzając popyt na kredyty i zachęcając do inwestycji i wydatki konsumentów. Banki detaliczne mogą zdecydować się na internalizację kosztów związanych z ujemnymi stopami procentowymi, płacąc je, co wpłynie negatywnie wpływają na zyski, zamiast przerzucać koszty na drobnych deponentów w obawie, że w przeciwnym razie będą musieli przenieść swoje depozyty na gotówkę.

Przykłady ze świata rzeczywistego NIRP

Przykładem polityki ujemnych stóp procentowych byłoby ustalenie kluczowa stawka na poziomie -0,2 procent, tak że deponenci bankowi musieliby płacić dwie dziesiąte procenta od swoich depozyty zamiast otrzymywać jakiekolwiek pozytywne zainteresowanie.

• Rząd szwajcarski prowadził de facto system ujemnych stóp procentowych na początku lat 70., aby przeciwdziałać aprecjacja waluty ze względu na inwestorów uciekających przed inflacją w innych częściach świata.
• W 2009 i 2010 r. Szwecja, a w 2012 r. Dania stosowały ujemne stopy procentowe, aby powstrzymać gorące przepływy pieniędzy do swoich gospodarek.
• W 2014 roku Europejski Bank Centralny (EBC)ustanowił ujemną stopę procentową dotyczyło to tylko depozytów bankowych mających na celu zapobieżenie popadnięciu strefy euro w spirala deflacyjna.

Chociaż obawiają się, że klienci banków i banki przeniosą wszystkie swoje pieniądze gospodarstwa w gotówkę (lub M1), istnieją dowody sugerujące, że ujemne stopy procentowe w Europie obniżyły kredyty międzybankowe.

Istnieje pewne ryzyko i potencjalne niezamierzone konsekwencje związane z negatywną polityką stóp procentowych. Jeśli banki karzą gospodarstwa domowe za oszczędzanie, niekoniecznie zachęca to konsumentów detalicznych do wydawania większej ilości gotówki. Zamiast tego mogą gromadzić gotówkę w domu. Wprowadzenie negatywnych stóp procentowych może nawet zainspirować gorączkę, zmuszając gospodarstwa domowe do wycofywania gotówki z banku, aby uniknąć płacenia ujemnych stóp procentowych za oszczędzanie.

Banki, które chcą uniknąć ucieczki gotówki, mogą powstrzymać się od stosowania ujemnej stopy procentowej do stosunkowo niewielkich depozytów oszczędzających gospodarstw domowych. Zamiast tego stosują ujemne stopy procentowe do dużych sald posiadanych przez fundusze emerytalne, firmy inwestycyjne i inni klienci korporacyjni. Zachęca to oszczędzających korporacyjnych do inwestowania w obligacje i inne pojazdy, które oferują lepsze zwroty, jednocześnie chroniąc bank i gospodarkę przed negatywnymi skutkami ucieczki gotówki.