Co mówi nam użyteczność krańcowa o wyborze konsumenta?

W mikroekonomii użyteczność reprezentuje sposób powiązania ilości konsumowanych dóbr z ilością szczęścia lub satysfakcji konsumenta. krańcowa użyteczność mówi, jaką wartość krańcową lub satysfakcję uzyskuje konsument z konsumpcji dodatkowej jednostki dobra. Teoria mikroekonomiczna mówi, że wybór konsumenta jest dokonywany na marżach, co oznacza, że ​​konsumenci są stale porównać krańcową użyteczność z konsumpcji dodatkowych dóbr z kosztami, jakie muszą ponieść, aby je zdobyć dobra. Konsument kupuje dobra, o ile użyteczność krańcowa każdej dodatkowej jednostki przekracza jej cenę. Konsument przestaje konsumować dodatkowe dobra, gdy tylko cena przekroczy użyteczność krańcową.

Prawo zmniejszania użyteczności krańcowej

W mikroekonomii użyteczność krańcowa i Prawo zmniejszania użyteczności krańcowej są podstawowymi blokami, które zapewniają wgląd w wybór przez konsumenta ilości i rodzaju towarów, które mają być skonsumowane. Prawo malejącej użyteczności krańcowej stwierdza, że ​​użyteczność krańcowa dodatkowej jednostki konsumpcji maleje wraz ze wzrostem ilości konsumowanych dóbr. Konsumenci wybierają swoje koszyki dóbr, przyrównując krańcową użyteczność dobra do jego ceny, która jest krańcowym kosztem konsumpcji.

Prawo popytu

Cena, jaką konsument jest skłonny zapłacić za dobro, zależy od jego użyteczności krańcowej, która maleje z każdą dodatkową jednostką konsumpcji, zgodnie z prawem malejącej użyteczności krańcowej. Dlatego cena normalnego dobra spada, gdy wzrasta konsumpcja. Żądana cena i ilość są ze sobą odwrotnie proporcjonalne, co stanowi podstawę podstawową prawo popytu w teorii wyboru konsumenta.