Czy uchylenie ustawy Glass-Steagall przyczyniło się do kryzysu finansowego z 2008 roku?
Pomimo tendencji do bycia kozłem ofiarnym, uchylenie Ustawa Glassa-Steagalla był co najwyżej drobnym współtwórcą kryzys finansowy. W samym sercu kryzysu z 2008 r. wartość prawie 5 bilionów dolarów była praktycznie bezwartościowa kredyt hipoteczny pożyczki, między innymi. Choć uchylenie pozwoliło na znacznie większe banki, nie można go winić za kryzys.
Dlaczego Glass-Steagall nie jest (w całości) winny
Ponieważ pozabankowe pożyczkodawcy powstała przytłaczająca większość subprime kredyty hipoteczne, a nabywcami ponad połowy z nich w ciągu 10 lat poprzedzających kryzys w 2008 roku nie były banki – komercyjne czy inwestycyjne – ale Fannie Mae oraz Freddie Mac, wskazywanie palcem na tę konkretną regulację bankową nie jest uzasadnione.
Niektórzy twierdzą, że uchylenie ustawy Glassa-Steagalla z 1933 r. spowodowało kryzys finansowy, ponieważ banki przestały być uniemożliwiono im działanie zarówno jako banki komercyjne, jak i inwestycyjne, a uchylenie umożliwiło bankom znaczne przekształcenie się większy lub „
zbyt duże, by upaśćJednak kryzys prawdopodobnie miałby miejsce nawet bez uchylenia ustawy Glass-Steagall. Niektórzy twierdzą, że mogło to być na mniejszą skalę i może to być prawda, ale uchylenie było tylko jedną z wielu kropli, które złamały przysłowiowy wielbłąd grzbiet.Kluczowe dania na wynos
- Uchylenie ustawy Glassa-Steagalla, która skutecznie pozwalała bankom stać się jeszcze większymi, można by uznać za czynnik kryzysu finansowego z 2008 roku.
- To jednak tylko jeden z wielu czynników, które przyczyniły się do załamania na rynku mieszkaniowym. Dużo większy wpływ miały praktyki pożyczkowe pozbawione skrupułów.
Papiery wartościowe zabezpieczone hipoteką subprime i ich nieunikniona implozja
Glass-Steagall zwróciła się do banków i chociaż wiele z nich było zabezpieczonych hipoteką pochodne zostały stworzone i sprzedane przez banki, kredyty hipoteczne subprime – aktywa bazowe instrumentów pochodnych – były pierwotnie wyemitowane przez pożyczkodawców pozabankowych, a tym początkowym pożyczkom nie zapobiegłaby Glass-Steagall. Ponadto banki inwestycyjne, takie jak Lehman Brothers, Bear Stearns i Goldman Sachs, które wszystkie były głównymi graczami na rynku kredyt hipoteczny subprime krachu, nigdy nie zapuszczał się w bankowość komercyjną. Byli banki inwestycyjne, tak jak było przed uchyleniem Glass-Steagall.
Podstawową przyczyną kryzysu finansowego był krach kredytów hipotecznych typu subprime. Sednem tego problemu jest Departament Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast (HUD), który zmusił Fannie Mae i Freddie Mac do zakupu bardziej przystępnych cenowo kredytów hipotecznych, aby zachęcić pożyczkodawców do udzielania pożyczek pożyczkobiorcom o niskich dochodach i mniejszościowym.
Brak wymagań dotyczących kredytów hipotecznych doprowadził do tego, że wiele osób otrzymało kredyty hipoteczne, na które nie było ich stać, robiąc to na dużą skalę domyślne nieunikniony.
Aby spełnić cele HUD, pożyczkodawcy zaczęli wprowadzać zasady, takie jak rezygnacja z jakichkolwiek wymagań dotyczących zaliczka oraz akceptowanie zasiłków dla bezrobotnych jako kwalifikującego się źródła dochodu. (Ponownie, większość tych pożyczkodawców była prywatnymi pożyczkodawcami hipotecznymi, a nie bankami, więc ustawa Glass-Steagall nie miała do nich zastosowania).
Do kryzysu finansowego przyczyniło się wiele czynników, a częściową winę można przypisać deregulacji. Uchylenie ustawy Glassa-Steagalla odegrało jednak w kryzysie co najwyżej niewielką rolę.
