Wpływ Wielkiej Recesji na rynek mieszkaniowy
W ciągu ostatniej dekady globalne spowolnienie gospodarcze, które rozpoczęło się w grudniu 2007 r., wpłynęło na obecne środowisko nieruchomości bardziej niż jakiekolwiek inne. Ten okres zawirowań gospodarczych określano mianem Wielka Recesja kiedy wielu, jeśli nie większość ludzi, stanęło w obliczu bezprecedensowych wyzwań.
Zrozumienie dynamika i implikacje tego okresu, który rozpoczął się bańką mieszkaniową, ma kluczowe znaczenie dla nabywców domów na dzisiejszym rynku mieszkaniowym.
Ceny mieszkań ponownie wzrosły od czasu pęknięcia bańki mieszkaniowej, a niektórzy ekonomiści uważają, że naród może doświadczyć kolejnej możliwej bańki na rynku nieruchomości, szczególnie na poziomie lokalnym i miejskim, według Econofakt.
Zrozumieć wielką recesję
Gospodarka USA od wielu lat przeżywała boom. Ale korzyści ekonomiczne zniknęły w ciągu kilku miesięcy. Począwszy od 2007 roku miliony ludzi straciło pracę i domy, gdy rynek mieszkaniowy zaczął gwałtownie spadać (tj. bańka mieszkaniowa). Od połowy lat 90. do połowy 2000 r. średnia cena mieszkań gwałtownie rosła i osiągnęła szczyt w 2007 r., kiedy średnia cena domu w Stanach Zjednoczonych osiągnęła 314 000 USD, zgodnie z danymi z amerykańskiego spisu ludności.
W 2000 roku średnia cena domu wynosiła 207 000 dolarów. Sztucznie wysokie ceny mieszkań, luźne praktyki kredytowe i wzrost kredyty hipoteczne subprime były ekonomicznie nie do utrzymania, jednak bańka na rynku mieszkaniowym wciąż rosła. Bańka ostatecznie pękła w 2007 roku.
Kluczowe dania na wynos
- W 2007 roku rynek mieszkaniowy zaczął spadać.
- Połączenie rosnących cen domów, luźnych praktyk kredytowych i wzrostu kredytów hipotecznych typu subprime spowodowało wzrost cen nieruchomości do niezrównoważonego poziomu.
- Foreclosures i niewypłacalności spowodowały krach na rynku mieszkaniowym, wymazując finansowe papiery wartościowe zabezpieczające kredyty hipoteczne typu subprime.
- Gdy banki na całym świecie zaczęły upadać, rząd federalny USA interweniował, aby uniknąć depresji.
Wraz z narastaniem kryzysu liczne przejęcia i niewypłacalności spowodowały krach na rynku mieszkaniowym, znacznie obniżając wartość celowo ukrytych finansowych papierów wartościowych bezpośrednio związanych z kredytami hipotecznymi typu subprime (np. papiery wartościowe zabezpieczone hipoteką). Opad wywołał efekt domina w całym globalnym systemie finansowym. Banki w Stanach Zjednoczonych i na całym świecie zaczęły upadać. Ostatecznie rząd federalny USA interweniował, aby złagodzić szkody.
Rynek mieszkaniowy w okresie Wielkiej Recesji
W okresie poprzedzającym recesję zarówno zagraniczni, jak i krajowi inwestorzy nadal inwestowali w branżę nieruchomości. Nabywcy domów otrzymywali kredyt bez odpowiedniego zarządzania ryzykiem. Połączenie rosnących cen mieszkań i łatwego kredytu doprowadziło do wzrostu liczby kredyty hipoteczne subprime, podstawowa przyczyna Wielkiej Recesji.
Kredyty hipoteczne typu subprime to instrumenty finansowe o bardzo zróżnicowanych warunkach, które pożyczkodawcy oferują ryzykownym pożyczkobiorcom. Ryzykowny kredytobiorca może mieć mniej niż genialną historię kredytową, wątpliwą stabilność dochodów i wysoki stosunek zadłużenia do dochodów. Co więcej, kredyty hipoteczne subprime były popularne wśród nabywców domów, którzy kupowali drugie domy. W rzeczywistości pożyczkodawcy specjalnie ukierunkowali tych nabywców domów na kredyty hipoteczne typu subprime.
Ponadto kredyty hipoteczne typu subprime często mają: regulowane stopy procentowe. Kredytodawcy typu subprime oferowali konsumentom kredyty hipoteczne o niskim oprocentowaniu na krótki okres, ale po upływie początkowego określonego okresu stopy procentowe mogą znacznie wzrosnąć. Średnie oprocentowanie kredytów hipotecznych typu subprime od 1998 do 2001 była znacznie wyższa od oprocentowania konwencjonalnych kredytów hipotecznych, aż o 3,7 punktu procentowego.
Następstwa dla rynku mieszkaniowego
Upadek kredytów hipotecznych typu subprime spowodował, że wiele osób straciło domy, a jego skutki wywołały stagnację gospodarczą. Amerykanie stanęli w obliczu katastrofy finansowej, ponieważ wartość ich domów spadła znacznie poniżej kwoty, którą pożyczyli, a stopy procentowe subprime wzrosły.
W niektórych częściach kraju miesięczne raty kredytu hipotecznego prawie się podwoiły. W większości przypadków kredytobiorcy faktycznie lepiej nie spłacali swoich kredytów hipotecznych, niż płacili więcej za dom, którego wartość gwałtownie spadła.
Z kolei w budownictwie mieszkaniowym nastąpił znaczny spadek, ograniczający podaż nowych mieszkań dla stale rosnącej populacji. Brak podaży i zwiększony popyt stworzyły rynek sprzedający w branży nieruchomości. Więcej ludzi goniło teraz mniej domów, co podniosło ceny mieszkań.
Szybki fakt
„Przed Wielką Recesją osiem z dziesięciu recesji od czasów II wojny światowej było poprzedzonych spowolnieniem w sektorze mieszkaniowym”, stwierdza Econofakt.
Dobrą wiadomością dla dzisiejszych nabywców domów jest to, że branża nieruchomości, branża finansowa i amerykańscy decydenci zajęli się fundamentalnymi przyczynami Wielkiej Recesji. Aby stymulować wzrost gospodarczy, Rezerwa Federalna, który odpowiada za ustalanie warunków wpływających na zatrudnienie i wzrost gospodarczy, obniżył Stopa funduszy federalnychdo prawie zera.
Stopa funduszy federalnych to stopa procentowa, po jakiej banki pożyczają od siebie nawzajem. Decyzja o obniżeniu kosztów odsetek pozwoliła ludziom mieć większy dostęp do kapitału, aby ponownie zainwestować w gospodarkę.
W ciągu ostatniej dekady efekt netto oprocentowanie bliskie zeru ustabilizował amerykańską gospodarkę poprzez zachęcanie do udzielania pożyczek przez instytucje finansowe, które są systemowo krytyczne dla rynku mieszkaniowego. Dziś podaż i popyt na mieszkania ustabilizowały się. W rezultacie oprocentowanie kredytów hipotecznych jest w równowadze z gospodarką.