Czy ekonomia keynesowska może zredukować cykle koniunkturalne?

Ekonomiści zmagali się z przyczynami depresjerecesje, bezrobocie, kryzysy płynnościi wiele innych spraw od lat. Wtedy, na początku XX wieku, pomysły brytyjskiego ekonomisty zaproponowały możliwe rozwiązanie. Czytaj dalej, aby dowiedzieć się, jak John Maynard Keynes zmienił kurs współczesnej ekonomii.

Podstawy ekonomii keynesowskiej

John Maynard Keynes (1883-1946) był brytyjskim ekonomistą wykształconym na Uniwersytecie Cambridge. Był zafascynowany matematyką i historią, ale ostatecznie zainteresował się ekonomią za namową jednego z jego profesorów, słynnego ekonomisty Alfreda Marshalla (1842-1924). Po opuszczeniu Cambridge zajmował różne stanowiska rządowe, koncentrując się na zastosowaniu ekonomii do rzeczywistych problemów. Keynes zyskał na znaczeniu podczas I wojny światowej i służył jako doradca na konferencjach prowadzących do traktatu wersalskiego, ale byłaby to jego książka z 1936 roku: Ogólna teoria bezrobocia, odsetek i pieniędzy, który położyłby podwaliny pod jego spuściznę: ekonomia keynesowska.

Zajęcia Keynesa w Cambridge koncentrowały się na ekonomii klasycznej, której założycielami byli m.in Adam Smith. Ekonomia klasyczna opierała się na laissez-faire podejście do korekt rynkowych—pod pewnymi względami stosunkowo prymitywne podejście do tej dziedziny. Bezpośrednio przed klasyczną ekonomią znaczna część świata wciąż wyłaniała się z feudalnego systemu gospodarczego, a uprzemysłowienie nie zostało jeszcze w pełni opanowane. Książka Keynesa zasadniczo stworzyła pole współczesnej makroekonomii, przyglądając się roli odgrywanej przez: zagregowany popyt.

Teoria keynesowska przypisuje pojawienie się depresji gospodarczej kilku czynnikom:

• Kołowy związek między wydatkami a zarobkami (zagregowany popyt)
• Oszczędności
• Bezrobocie

Keynes o zagregowanym popycie

Zagregowany popyt to całkowity popyt na towary i usługi w gospodarce i często jest uważany za produkt krajowy brutto (PKB) gospodarki w danym momencie. Składa się z czterech kluczowych elementów:

​AgregatŻądanie=C+i+g+nxgdzie:C=​ Konsumpcja (przez konsumentów kupujących towary)​i=​ Inwestycja (przez przedsiębiorstwa w celu produkcji)​g= Wydatki rządoweS= Eksport netto (wartość eksportu minus import)​

Jeśli jeden ze składników spadnie, to kolejny będzie musiał wzrosnąć, aby utrzymać PKB na tym samym poziomie.

Keynes o oszczędnościach

Oszczędności były postrzegane przez Keynesa jako mające negatywny wpływ na gospodarkę, zwłaszcza jeśli stopa oszczędności jest wysoki lub nadmierny. Ponieważ głównym czynnikiem w zagregowany popyt modelem jest konsumpcja, jeśli ludzie wkładają pieniądze do banku zamiast kupować towary lub usługi, PKB spadnie. Ponadto spadek konsumpcji powoduje, że przedsiębiorstwa produkują mniej i wymagają mniejszej liczby pracowników, co zwiększa bezrobocie. Firmy są też mniej skłonne do inwestowania w nowe fabryki.

Keynes o bezrobociu

Jednym z przełomowych aspektów teorii keynesowskiej było potraktowanie tematu zatrudnienia. Ekonomia klasyczna opierała się na założeniu, że rynki ustalają się pełne zatrudnienie. Jednak Keynes wysunął teorię, że płace i ceny są elastyczne, a pełne zatrudnienie niekoniecznie jest osiągalne lub optymalne. Oznacza to, że gospodarka dąży do znalezienia równowagi między płacami, których żądają pracownicy, a płacami, jakie mogą zapewnić przedsiębiorstwa. Jeśli stopa bezrobocia spada, mniej pracowników jest dostępnych dla firm, które chcą się rozwijać, co oznacza, że ​​pracownicy mogą żądać wyższych płac. Istnieje punkt, w którym firma przestanie zatrudniać.

Płace można wyrazić zarówno w realnych, jak i nominalny warunki. Płace realne uwzględniają efekt inflacja, podczas gdy płace nominalne nie. Według Keynesa firmom trudno byłoby zmusić pracowników do obniżenia płac nominalnych, i to dopiero po innych płace spadły w całej gospodarce lub ceny towarów spadły (deflacja), że pracownicy byliby skłonni zaakceptować niższe płace.

Aby zwiększyć poziom zatrudnienia, realna, dostosowana do inflacji stopa płac musiałaby spaść. Może to jednak skutkować pogłębiającą się depresją, pogorszeniem nastrojów konsumentów i spadkiem zagregowanego popytu. Ponadto Keynes wysunął teorię, że płace i ceny reagują powoli (tj. były „lepkie” lub nieelastyczne) na zmiany w podaży i popyt. Jednym z możliwych rozwiązań była bezpośrednia interwencja rządu.

Rola rządu

Jednym z głównych graczy w gospodarce jest rząd centralny. Może wpływać na kierunek gospodarki poprzez kontrolę podaży pieniądza—zarówno poprzez możliwość zmiany stóp procentowych, jak i poprzez wykup lub sprzedaż obligacji emitowanych przez rząd. W ekonomii keynesowskiej rząd przyjmuje podejście interwencjonistyczne; nie czeka, aż siły rynkowe poprawią PKB i zatrudnienie. Powoduje to użycie wydatki deficytowe.

Jako jeden ze składników funkcji zagregowanego popytu, o której wspomniano wcześniej, wydatki rządowe mogą tworzyć popyt dla towarów i usług, jeśli osoby fizyczne są mniej skłonne do konsumpcji, a firmy są mniej skłonne do budowania więcej fabryki. Wydatki rządowe mogą wykorzystać dodatkowe zdolności produkcyjne. Keynes wysunął również teorię, że ogólny efekt wydatków rządowych byłby spotęgowany, gdyby firmy zatrudniały więcej osób i gdyby pracownicy wydawali pieniądze poprzez konsumpcję.

Ważne jest, aby zrozumieć, że rola rządu w gospodarce nie polega wyłącznie na łagodzeniu skutków recesji czy wyciąganiu kraju z depresji; musi również zapobiegać zbyt szybkiemu nagrzewaniu się gospodarki. Ekonomia keynesowska sugeruje, że interakcje między rządem a całą gospodarką zmierzają w kierunku przeciwnym do tego Cykl koniunkturalny: więcej wydatków w okresie spowolnienia, mniej wydatków w okresie ożywienia. Jeśli boom gospodarczy spowoduje wysokie stopy inflacji, rząd może ograniczyć wydatki lub podnieść podatki. Jest to określane jako Polityka fiskalna.

Zastosowania teorii keynesowskiej

ten Wielka Depresja posłużył jako katalizator, który umieścił Johna Maynarda Keynesa w centrum uwagi, choć należy zauważyć, że napisał swoją książkę kilka lat po Wielkim Kryzysie. We wczesnych latach Wielkiego Kryzysu wiele kluczowych postaci, w tym ówczesny prezydent Franklin D. Roosevelt uważał, że pojęcie rządu „wydatki gospodarki na zdrowie” wydaje się zbyt prostym rozwiązaniem. To właśnie wizualizacja gospodarki w kategoriach popytu na towary i usługi sprawiła, że ​​teoria się przyjęła.

W swoim New Deal Roosevelt zatrudniał pracowników w projektach publicznych, zarówno tworząc miejsca pracy, jak i tworząc popyt na towary i usługi oferowane przez firmy. Wydatki rządowe również gwałtownie wzrosły podczas II wojny światowej, gdy rząd wydał miliardy dolarów na firmy produkujące sprzęt wojskowy.

Teoria keynesowska została wykorzystana w rozwoju Krzywa Phillipsa, który analizuje bezrobocie, a także Model ISLM.

Krytyka teorii keynesowskiej

Jednym z bardziej szczerych krytyków Keynesa i jego podejścia był ekonomista Milton Friedman. Friedman pomógł rozwinąć szkołę myślenia monetarystów (monetaryzm), co przesunęło uwagę na rolę podaży pieniądza dla inflacji, a nie na rolę zagregowanego popytu. Wydatki rządowe mogą wypierać wydatki prywatnych firm, ponieważ na rynku prywatnych pożyczek dostępnych jest mniej pieniędzy, a monetaryści sugerowali, że należy to złagodzić poprzez Polityka pieniężna: rząd może podnosić stopy procentowe (co powoduje, że pożyczanie pieniędzy jest droższe) lub może sprzedawać Skarbowe papiery wartościowe (zmniejszenie dolarowej kwoty środków dostępnych na pożyczki) w celu pokonania inflacji.

Inną krytyką teorii keynesowskiej jest to, że skłania się ona w kierunku gospodarka centralnie planowana. Jeśli oczekuje się, że rząd wyda fundusze, aby powstrzymać kryzysy, oznacza to, że wie, co jest najlepsze dla gospodarki jako całości. Eliminuje to wpływ sił rynkowych na podejmowanie decyzji. Ta krytyka została spopularyzowana przez ekonomistę Friedrich Hayek w swojej pracy z 1944 roku, Droga do poddaństwa. We wstępie do niemieckiego wydania książki Keynesa wskazano, że jego podejście może najlepiej działać w państwie totalitarnym.

Dolna linia

Podczas gdy teoria keynesowska w swojej pierwotnej formie jest dziś rzadko używana, jej radykalne podejście do cykli koniunkturalnych i jej rozwiązania depresji wywarły głęboki wpływ na dziedzinę ekonomii. W dzisiejszych czasach wiele rządów wykorzystuje fragmenty teorii, aby wygładzić Bumcykle ich gospodarek. Ekonomiści łączą zasady keynesowskie z makroekonomia oraz polityki pieniężnej, aby określić, jakie działania należy podjąć.