Definicja ekonomii keynesowskiej: historia i teoria

Czym jest ekonomia keynesowska?

Ekonomia keynesowska jest makroekonomiczną teorią ekonomiczną całkowitych wydatków w gospodarce i ich wpływu na produkcję, zatrudnienie i inflacja. Ekonomia keynesowska została rozwinięta przez Brytyjczyków ekonomista John Maynard Keynes w latach 30., próbując zrozumieć Wielka Depresja. Ekonomia keynesowska jest uważana za teorię „popytu”, która koncentruje się na zmianach w gospodarce w krótkim okresie. Teoria Keynesa była pierwszą, która wyraźnie oddzieliła badanie zachowań gospodarczych od opartych na rynkach w sprawie indywidualnych zachęt z badania szerokich krajowych zmiennych zagregowanych w gospodarce oraz konstrukcje.

Opierając się na swojej teorii, Keynes opowiadał się za zwiększonymi wydatkami rządowymi i niższymi podatkami w celu pobudzenia popytu i wyciągnięcia globalnej gospodarki z depresji. Następnie ekonomia keynesowska została użyta w odniesieniu do koncepcji, że można osiągnąć optymalne wyniki ekonomiczne – i ekonomiczne załamania zapobiegać — przez wywieranie wpływu

zagregowany popyt poprzez aktywną stabilizację i politykę interwencji gospodarczej rządu.

Zrozumienie ekonomii keynesowskiej

Ekonomia keynesowska reprezentowała nowy sposób patrzenia na wydatki, produkcję i inflację. Poprzednio, co Keynes nazwał klasycznym myśleniem ekonomicznym? utrzymywał, że cykliczne wahania zatrudnienia i produkcji gospodarczej stwarzają możliwości zysku, które jednostki a przedsiębiorcy mieliby motywację do kontynuowania, a tym samym korygowania nierównowagi w gospodarka. Zgodnie z konstrukcją Keynesa tej tak zwanej klasycznej teorii, jeśli zagregowany popyt spadła, a wynikająca z tego słabość produkcji i miejsc pracy przyspieszyłaby spadek cen i wynagrodzenie. Niższy poziom inflacji i płac skłoniłby pracodawców do inwestycji kapitałowych i zatrudniania większej liczby osób, stymulując zatrudnienie i odbudowując się rozwój ekonomiczny. Keynes uważał jednak, że głębokość i trwałość Wielkiego Kryzysu poważnie przetestowały tę hipotezę.

W swojej książce Ogólna teoria zatrudnienia, odsetek i pieniędzy i inne prace, Keynes argumentował przeciwko swojej konstrukcji klasycznej teorii, że podczas recesji biznes pesymizm i pewne cechy gospodarek rynkowych zaostrzyłyby słabość gospodarczą i spowodowały spadek zagregowanego popytu dalej.

Na przykład ekonomia keynesowska kwestionuje pogląd niektórych ekonomistów, że niższe płace mogą przywrócić pełne zatrudnienie ponieważ krzywe popytu na pracę opadają w dół, jak każda inna normalna krzywa popytu. Zamiast tego argumentował, że pracodawcy nie będą zatrudniać pracowników do produkcji towarów, których nie można sprzedać, ponieważ popyt na ich produkty jest słaby. Podobnie złe warunki biznesowe mogą skłonić firmy do ograniczenia inwestycje kapitałowe, zamiast wykorzystywać niższe ceny do inwestowania w nowe zakłady i sprzęt. Miałoby to również wpływ na zmniejszenie ogólnych wydatków i zatrudnienia.

Ekonomia keynesowska i wielki kryzys

Ekonomia keynesowska jest czasami określana jako „ekonomia depresji”, jako Keynesowska Ogólna teoria został napisany w czasie głębokiej depresji nie tylko w jego rodzinnym kraju, Wielkiej Brytanii, ale na całym świecie. Słynna książka z 1936 roku była oparta na zrozumieniu przez Keynesa wydarzeń zaistniałych podczas Wielkiego Depresji, która według Keynesa nie mogła być wyjaśniona przez klasyczną teorię ekonomiczną, tak jak ją przedstawiał w swojej książce.

Inni ekonomiści twierdzili, że w obliczu powszechnego spowolnienia gospodarczego, firm i inwestorów… wykorzystanie niższych cen nakładów w pogoni za własnym interesem przywróciłoby produkcję i ceny do stan równowaga, chyba że zabroniono tego w inny sposób. Keynes uważał, że Wielki Kryzys zdawał się przeczyć tej teorii. Produkcja była niska, a bezrobocie pozostawało w tym czasie wysokie. Wielki Kryzys zainspirował Keynesa do innego myślenia o naturze gospodarki. Na podstawie tych teorii stworzył rzeczywiste zastosowania, które mogą mieć konsekwencje dla społeczeństwa pogrążonego w kryzysie gospodarczym.

Keynes odrzucił pomysł, że gospodarka powróci do naturalnego stanu równowagi. Zamiast tego argumentował, że gdy z jakiegoś powodu nastąpi spowolnienie gospodarcze, strach i przygnębienie, które wywołuje wśród przedsiębiorstwa i inwestorzy będą mieli tendencję do samospełniania się i mogą prowadzić do długotrwałego okresu depresji gospodarczej i bezrobocie. W odpowiedzi Keynes opowiedział się za antycykliczną polityką fiskalną, w której w okresach ekonomicznej nieszczęścia rząd powinien podejmować wydatki deficytowe zrekompensować spadek inwestycji i zwiększyć wydatki konsumentów, aby ustabilizować zagregowany popyt.

Keynes był wówczas bardzo krytyczny wobec rządu brytyjskiego. Rząd znacznie zwiększył wydatki socjalne i podniósł podatki, aby zrównoważyć księgi narodowe. Keynes powiedział, że nie zachęciłoby to ludzi do wydawania pieniędzy, pozostawiając gospodarkę niestymulowaną i niezdolną do odbudowy i powrotu do pomyślnego stanu. Zamiast tego zaproponował, aby rząd wydał więcej pieniędzy i obniżył podatki, aby zmniejszyć deficyt budżetowy, co zwiększyłoby popyt konsumpcyjny w gospodarce. To z kolei doprowadziłoby do wzrostu ogólnej aktywności gospodarczej i zmniejszenia bezrobocia.

Keynes skrytykował również pomysł nadmiernego oszczędzania, chyba że w konkretnym celu, takim jak emerytura lub edukacja. Uważał to za niebezpieczne dla gospodarki, ponieważ im więcej pieniędzy stoi w stagnacji, tym mniej pieniędzy w gospodarce stymulujących wzrost. Była to kolejna z teorii Keynesa nastawiona na zapobieganie głębokim kryzysom gospodarczym.

Wielu ekonomistów skrytykowało podejście Keynesa. Twierdzą, że przedsiębiorstwa reagujące na bodźce ekonomiczne będą miały tendencję do przywracania gospodarki do stanu równowagi, chyba że rząd uniemożliwia im to, ingerując w ceny i płace, sprawiając wrażenie, jakby rynek był samoregulujący. Z drugiej strony Keynes, który pisał, gdy świat pogrążył się w okresie głębokiej depresji ekonomicznej, nie był tak optymistyczny co do naturalnej równowagi rynku. Uważał, że rząd jest w lepszej sytuacji niż siły rynkowe, jeśli chodzi o tworzenie solidnej gospodarki.

Keynesowska ekonomia i polityka fiskalna

ten efekt mnożnikowy, opracowany przez studenta Keynesa, Richara Kahna, jest jednym z głównych elementów keynesowskiej antycyklicznej polityki fiskalnej. Zgodnie z teorią bodźców fiskalnych Keynesa, zastrzyk wydatków rządowych ostatecznie prowadzi do zwiększenia aktywności biznesowej i jeszcze większych wydatków. Teoria ta sugeruje, że wydatki zwiększają zagregowaną produkcję i generują większy dochód. Jeśli pracownicy są gotowi wydać swój dodatkowy dochód, wynikający z tego wzrost Produkt krajowy brutto (PKB) może być nawet większa niż początkowa wielkość bodźca.

Wielkość mnożnika keynesowskiego jest bezpośrednio związana z krańcową skłonnością do konsumpcji. Jego koncepcja jest prosta. Wydatki jednego konsumenta stają się dochodem dla firmy, która następnie wydaje na sprzęt, pensje pracowników, energię, materiały, zakupione usługi, podatki i zwroty dla inwestorów. Dochód tego pracownika można następnie wydać, a cykl będzie kontynuowany. Keynes i jego zwolennicy wierzyli, że ludzie powinni oszczędzać mniej i wydawać więcej, podnosząc ich krańcowa skłonność do konsumpcji osiągnięcie pełnego zatrudnienia i wzrostu gospodarczego.

Zgodnie z tą teorią, jeden dolar wydany na bodźce fiskalne ostatecznie generuje więcej niż jeden dolar wzrostu. Wydawało się to być zamachem stanu dla ekonomistów rządowych, którzy mogli stanowić uzasadnienie dla politycznie popularnych projektów wydatków na skalę krajową.

Teoria ta przez dziesięciolecia była dominującym paradygmatem w ekonomii akademickiej. W końcu inni ekonomiści, tacy jak: Milton Friedman oraz Murray Rothbardpokazał, że model keynesowski błędnie przedstawiał związek między oszczędnościami, inwestycjami i wzrostem gospodarczym. Wielu ekonomistów nadal polega na modelach generowanych przez mnożniki, chociaż większość przyznaje, że bodźce fiskalne są znacznie mniej skuteczne niż sugerował pierwotny model mnożnikowy.

Mnożnik fiskalny powszechnie kojarzony z teorią keynesowską jest jednym z dwóch szerokich mnożników w ekonomii. Drugi mnożnik jest znany jako Mnożnik pieniędzy. Ten mnożnik odnosi się do procesu kreacji pieniądza, który wynika z systemu bankowego z rezerwą cząstkową. Mnożnik pieniądza jest mniej kontrowersyjny niż jego keynesowski odpowiednik fiskalny.

Keynesowska ekonomia i polityka pieniężna

Ekonomia keynesowska koncentruje się na rozwiązaniach po stronie popytu na okresy recesji. Interwencja rządu w procesy gospodarcze jest ważną częścią keynesowskiego arsenału w walce z bezrobociem, niepełnym zatrudnieniem i niskim popytem gospodarczym. Nacisk na bezpośrednią interwencję rządu w gospodarkę często stawia keynesowskich teoretyków w sprzeczności z tymi, którzy argumentują za ograniczonym zaangażowaniem rządu w rynki.

Teoretycy keynesiści twierdzą, że gospodarki nie stabilizują się bardzo szybko i wymagają aktywnej interwencji, która zwiększa krótkoterminowy popyt w gospodarce. Ich zdaniem płace i zatrudnienie wolniej reagują na potrzeby rynku i wymagają interwencji rządu, aby utrzymać się na właściwej drodze. Co więcej, argumentują, że ceny również nie reagują szybko i tylko stopniowo zmieniają się, gdy podejmowane są interwencje polityki pieniężnej, dając początek gałęzi ekonomii keynesowskiej znanej jako monetaryzm.

Jeśli ceny zmieniają się powoli, umożliwia to wykorzystanie podaży pieniądza jako narzędzia i zmianę stóp procentowych w celu zachęcenia do zaciągania pożyczek i pożyczek. Obniżenie stóp procentowych to jeden ze sposobów, w jaki rządy mogą znacząco interweniować w systemy gospodarcze, zachęcając w ten sposób do konsumpcji i inwestycji. Krótkoterminowe wzrosty popytu zapoczątkowane obniżkami stóp procentowych ożywiają system gospodarczy i przywracają zatrudnienie oraz popyt na usługi. Nowa działalność gospodarcza napędza następnie dalszy wzrost i zatrudnienie.

Keynesiści uważają, że bez interwencji cykl ten zostaje zakłócony, a wzrost rynku staje się bardziej niestabilny i podatny na nadmierne wahania. Utrzymywanie niskich stóp procentowych jest próbą stymulowania cyklu gospodarczego poprzez zachęcanie przedsiębiorstw i osób prywatnych do pożyczania większej ilości pieniędzy. Następnie wydają pożyczone pieniądze. Te nowe wydatki stymulują gospodarkę. Obniżanie stóp procentowych nie zawsze jednak prowadzi bezpośrednio do poprawy sytuacji gospodarczej.

Ekonomiści monetarni koncentrują się na zarządzaniu podażą pieniądza i niższych stopach procentowych jako rozwiązaniu problemów gospodarczych, ale generalnie starają się unikać zero-granica problem. Gdy stopy procentowe zbliżają się do zera, stymulowanie gospodarki poprzez obniżanie stóp procentowych staje się mniej skuteczne, ponieważ zmniejsza motywację do inwestowania, zamiast po prostu trzymać pieniądze w gotówce lub bliskich substytutach, takich jak krótkoterminowe papiery skarbowe. Manipulacja stopami procentowymi może już nie wystarczyć do generowania nowej aktywności gospodarczej, jeśli nie może pobudzić inwestycji, a próba wywołania ożywienia gospodarczego może całkowicie utknąć. Jest to rodzaj pułapki płynności.

Kiedy obniżanie stóp procentowych nie przynosi rezultatów, keynesiści twierdzą, że należy zastosować inne strategie, przede wszystkim politykę fiskalną. Inne polityki interwencjonistyczne obejmują bezpośrednią kontrolę podaży pracy, zmianę stawek podatkowych w celu zwiększenia lub zmniejszenia podaży pieniądza pośrednio, zmiana polityki pieniężnej lub wprowadzenie kontroli podaży towarów i usług do czasu przywrócenia zatrudnienia i popytu.