Wszystko, co musisz wiedzieć o makroekonomii

Czym jest makroekonomia?

Makroekonomia jest gałęzią ekonomii, która bada, jak zachowuje się ogólna gospodarka — rynek lub inne systemy działające na dużą skalę. Makroekonomia bada zjawiska ogólnogospodarcze, takie jak: inflacja, poziomy cen, stawka rozwój ekonomiczny, przychód narodowy, Produkt krajowy brutto (PKB)i zmiany w bezrobocie.

Oto niektóre z kluczowych pytań, jakie stawia makroekonomia: Co powoduje bezrobocie? Co powoduje inflacja? Co tworzy lub stymuluje wzrost gospodarczy? Makroekonomia próbuje zmierzyć, jak dobrze radzi sobie gospodarka, zrozumieć, jakie siły ją napędzają, i przewidzieć, jak wydajność może się poprawić.

Makroekonomia zajmuje się wydajnością, strukturą i zachowaniem całej gospodarki, w przeciwieństwie do mikroekonomia, który jest bardziej skoncentrowany na wyborach dokonywanych przez poszczególnych uczestników gospodarki (takich jak ludzie, gospodarstwa domowe, branże itp.).

Zrozumienie makroekonomii

Nauka o ekonomii ma dwie strony: makroekonomię i mikroekonomię. Jak sugeruje termin, makroekonomia patrzy na ogólny, całościowy scenariusz gospodarki. Mówiąc prościej, skupia się na sposobie funkcjonowania gospodarki jako całości, a następnie analizuje, w jaki sposób różne sektory gospodarki są ze sobą powiązane, aby zrozumieć, jak funkcjonuje agregat. Obejmuje to spojrzenie na zmienne, takie jak bezrobocie, PKB i inflacja. Makroekonomiści opracowują modele wyjaśniające relacje między tymi czynnikami. Takie modele makroekonomiczne i tworzone przez nie prognozy są wykorzystywane przez podmioty rządowe do pomocy w konstruowaniu i ocenie polityki gospodarczej, monetarnej i fiskalnej; przez przedsiębiorstwa do ustalania strategii na rynkach krajowych i globalnych; oraz przez inwestorów do przewidywania i planowania zmian w różnych klasach aktywów.

Biorąc pod uwagę ogromną skalę budżetów rządowych oraz wpływ polityki gospodarczej na konsumentów i przedsiębiorstwa, makroekonomia wyraźnie zajmuje się istotnymi kwestiami. Właściwie zastosowane teorie ekonomiczne mogą dostarczyć pouczających informacji na temat funkcjonowania gospodarek oraz długoterminowych konsekwencji określonych polityk i decyzji. Teoria makroekonomiczna może również pomóc poszczególnym firmom i inwestorom w podejmowaniu lepszych decyzji poprzez: głębsze zrozumienie skutków samych ogólnych trendów gospodarczych i polityk branże.

Granice makroekonomii

Ważne jest również zrozumienie ograniczeń teorii ekonomii. Teorie są często tworzone w próżni i brakuje im pewnych szczegółów ze świata rzeczywistego, takich jak opodatkowanie, regulacje i koszty transakcji. Rzeczywisty świat jest również zdecydowanie skomplikowany i obejmuje kwestie preferencji społecznych i sumienia, które nie poddają się matematycznej analizie.

Nawet przy ograniczeniach teorii ekonomii ważne i opłacalne jest śledzenie głównych wskaźników makroekonomicznych, takich jak PKB, inflacja i bezrobocie. Na wyniki firm, a co za tym idzie ich akcje, istotny wpływ mają warunki ekonomiczne, w jakich firmy działają, a badanie statystyk makroekonomicznych może pomóc inwestorowi w podejmowaniu lepszych decyzji i wykrywaniu zwrotów zwrotnica.

Podobnie nieocenione może być zrozumienie, które teorie są korzystne i mają wpływ na konkretną administrację rządową. Podstawowe zasady ekonomiczne rządu wiele mówią o tym, jak ten rząd będzie podchodził do opodatkowania, regulacji, wydatków rządowych i podobnych polityk. Dzięki lepszemu zrozumieniu ekonomii i konsekwencji decyzji ekonomicznych inwestorzy mogą przynajmniej rzucić okiem na prawdopodobną przyszłość i działać zgodnie z nią z ufnością.

Obszary badań makroekonomicznych

Makroekonomia to dość szeroka dziedzina, ale dwa specyficzne obszary badawcze są reprezentatywne dla tej dyscypliny. Pierwszy obszar to czynniki, które determinują długofalowo rozwój ekonomicznylub wzrost dochodu narodowego. Druga dotyczy przyczyn i konsekwencji krótkoterminowych wahań dochodu narodowego i zatrudnienia, znanych również jako Cykl koniunkturalny.

Rozwój ekonomiczny

Wzrost gospodarczy odnosi się do wzrostu zagregowanej produkcji w gospodarce. Makroekonomiści starają się zrozumieć czynniki, które promują lub opóźniają wzrost gospodarczy, aby wspierać politykę gospodarczą, która będzie wspierać rozwój, postęp i podnoszenie standardu życia.

Klasyczne dzieło Adama Smitha z XVIII wieku, Badanie natury i przyczyn bogactwa narodów, opowiadające się za wolnym handlem, leseferystyczną polityką gospodarczą i rozszerzeniem podziału pracy, była prawdopodobnie pierwszą iz pewnością jedną z przełomowych prac w tym dorobku badawczym. W XX wieku makroekonomiści zaczęli badać wzrost za pomocą bardziej formalnych modeli matematycznych. Wzrost jest powszechnie modelowany jako funkcja kapitału fizycznego, kapitału ludzkiego, siły roboczej i technologii.

Cykle biznesowe

Nałożone na długoterminowe trendy wzrostu makroekonomicznego, poziomy i stopy zmian głównych zmiennych makroekonomicznych, takich jak: zatrudnienie i produkcja krajowa przechodzą okresowe wahania w górę lub w dół, ekspansje i recesje, w zjawisku znanym jako Cykl koniunkturalny. Kryzys finansowy z 2008 r. jest wyraźnym przykładem z ostatnich lat, a Wielki Kryzys lat 30. był w rzeczywistości impulsem do rozwoju najnowocześniejszej teorii makroekonomicznej.

Historia Makroekonomii

Chociaż termin „makroekonomia” nie jest aż tak stary (sięgający lat czterdziestych XX wieku), wiele podstawowych pojęć makroekonomii było przedmiotem badań znacznie dłużej. Tematy takie jak bezrobocie, ceny, wzrost i handel niepokoiły ekonomistów niemal od samego początku dyscyplina, chociaż ich studia stały się znacznie bardziej skoncentrowane i wyspecjalizowane w XX i XXI wieku wieki. Elementy wcześniejszych prac takich jak Adam Smith i John Stuart Mill wyraźnie poruszono kwestie, które teraz zostałyby uznane za domenę makroekonomii.

Makroekonomia w swojej nowoczesnej formie jest często definiowana jako rozpoczynająca się od John Maynard Keynes i opublikowanie jego książki Ogólna teoria zatrudnienia, odsetek i pieniędzy w 1936 roku. Keynes przedstawił wyjaśnienie skutków ubocznych Wielka Depresja, kiedy towary pozostały niesprzedane, a pracownicy bezrobotni. Teoria Keynesa próbowała wyjaśnić, dlaczego rynki mogą się nie oczyszczać.

Przed spopularyzowaniem teorii Keynesa ekonomiści generalnie nie rozróżniali mikro- i makroekonomii. Zrozumiano, że te same mikroekonomiczne prawa podaży i popytu, które działają na poszczególnych rynkach towarów, wchodzą w interakcje między poszczególnymi rynkami, aby doprowadzić gospodarkę do ogólna równowaga, jak opisał Leon Walras. Związek między rynkami towarów a dużą skalą budżetowy zmienne, takie jak poziomy cen i stopy procentowe, wyjaśniono wyjątkową rolą, jaką odgrywają pieniądze ekonomia jako środek wymiany przez ekonomistów, takich jak Knut Wicksell, Irving Fisher i Ludwig von Mises.

W ciągu XX wieku ekonomia keynesowska, jak zaczęto nazywać teorie Keynesa, podzieliła się na kilka innych szkół myślenia.

Makroekonomiczne szkoły myślenia

Dziedzina makroekonomii jest podzielona na wiele różnych szkół myślenia, różniących się poglądami na temat funkcjonowania rynków i ich uczestników.

Klasyczni ekonomiści utrzymywał, że ceny, płace i stawki są elastyczne, a rynki mają tendencję do klarowania się, o ile nie uniemożliwia tego polityka rządu, opierając się na oryginalnych teoriach Adama Smitha. Termin „klasyczni ekonomiści” nie jest w rzeczywistości szkołą myśli makroekonomicznej, ale etykietą stosowaną najpierw przez Karola Marksa, a później przez Keynesa dla oznaczenia poprzednich myślicieli ekonomicznych, z którymi odpowiednio się nie zgadzali, ale którzy sami w rzeczywistości nie odróżniali makroekonomii od mikroekonomii wszystko.

ekonomia keynesowska powstała w dużej mierze na podstawie prac Johna Maynarda Keynesa i była początkiem makroekonomii jako odrębnej dziedziny nauki od mikroekonomii. Keynesiści skupiają się na zagregowany popyt jako główny czynnik w kwestiach takich jak bezrobocie i cykl koniunkturalny. Ekonomiści keynesowscy uważają, że cyklem koniunkturalnym można zarządzać poprzez aktywną interwencję rządu poprzez: polityka fiskalna (wydawanie większych wydatków w recesjach w celu pobudzenia popytu) i monetarna (stymulacja popytu niższym stawki). Ekonomiści keynesowscy uważają również, że system charakteryzuje się pewnymi sztywnościami, w szczególności: lepkie ceny które uniemożliwiają prawidłowe rozliczenie podaży i popytu.

Monetarysta

ten Monetarysta Szkoła jest gałęzią ekonomii keynesowskiej, w dużej mierze przypisywaną pracom Miltona Friedmana. Pracując w ramach modeli keynesowskich i rozszerzając je, monetaryści argumentują, że polityka pieniężna jest ogólnie skuteczniejszym i bardziej pożądanym narzędziem politycznym do zarządzania zagregowanym popytem niż polityka fiskalna. Monetaryści uznają również ograniczenia polityki pieniężnej, które sprawiają, że dostrajanie gospodarki jest źle doradzane, a zamiast tego preferują przestrzeganie zasad polityki, które promują stabilne stopy inflacji.

Nowa klasyka

Nowa szkoła klasyczna, wraz z nowokeynesistami, jest zbudowana w dużej mierze na celu integracji mikroekonomii podstawy do makroekonomii w celu rozwiązania rażących sprzeczności teoretycznych między nimi tematy. Szkoła New Classical podkreśla znaczenie mikroekonomii i modeli opartych na tym zachowaniu. Nowi klasyczni ekonomiści zakładają, że wszyscy agenci starają się zmaksymalizować swoją użyteczność i racjonalne oczekiwania, które włączają do modeli makroekonomicznych. Nowoklasyczni ekonomiści uważają, że bezrobocie jest w dużej mierze dobrowolne, a uznaniowa polityka fiskalna destabilizuje, podczas gdy inflację można kontrolować za pomocą polityki pieniężnej.

Nowy keynesista

ten Nowy keynesista Szkoła próbuje również dodać mikroekonomiczne podstawy do tradycyjnych keynesowskich teorii ekonomicznych. Podczas gdy nowokeynesiści akceptują, że gospodarstwa domowe i firmy działają w oparciu o racjonalność oczekiwania, nadal utrzymują, że istnieje wiele niedoskonałości rynku, w tym lepkie ceny i płace. Z powodu tej „lepkości” rząd może poprawić warunki makroekonomiczne poprzez politykę fiskalną i monetarną.

austriacki

ten Szkoła Austriackaja to starsza szkoła ekonomiczna, która odradza się w popularności. Austriackie teorie ekonomiczne odnoszą się głównie do zjawisk mikroekonomicznych, ale ponieważ, podobnie jak tak zwani ekonomiści klasyczni, nigdy stricte oddzielona mikro- i makroekonomia, teorie austriackie mają również ważne implikacje dla tego, co skądinąd uważane jest za makroekonomię tematy. W szczególności austriacka teoria cyklu koniunkturalnego wyjaśnia szeroko zsynchronizowane (makroekonomiczne) wahania aktywności gospodarczej rynków w wyniku polityki pieniężnej oraz roli, jaką pieniądz i bankowość odgrywają w łączeniu (mikroekonomicznych) rynków ze sobą oraz przez czas.

Makroekonomia a Mikroekonomia

Makroekonomia różni się od mikroekonomii, który skupia się na mniejszych czynnikach wpływających na wybory dokonywane przez osoby i firmy. Czynniki badane zarówno w mikroekonomii, jak i makroekonomii zazwyczaj mają na siebie wpływ. Na przykład bezrobocie poziom w gospodarce jako całości ma wpływ na podaż pracowników, od których firma może zatrudniać.

Kluczowe rozróżnienie między mikroekonomią a makroekonomią polega na tym, że czasami mogą się zachowywać agregaty makroekonomiczne w sposób bardzo odmienny lub wręcz przeciwny do tego, w jaki robią to analogiczne zmienne mikroekonomiczne. Na przykład Keynes odniósł się do tak zwanego paradoksu oszczędności, który twierdzi, że podczas gdy dla jednostki oszczędzanie pieniędzy może być klucz do budowania bogactwa, gdy każdy od razu stara się pomnożyć oszczędności, może to przyczynić się do spowolnienia gospodarki oraz mniej bogactwo w sumie.

Tymczasem mikroekonomia przygląda się tendencjom ekonomicznym, czyli temu, co może się stać, gdy jednostki dokonują pewnych wyborów. Osoby są zazwyczaj podzielone na podgrupy, takie jak kupujący, sprzedawcóworaz właściciele firm. Ci aktorzy współdziałają ze sobą zgodnie z prawami podaż i popyt dla zasobów, wykorzystując pieniądze i stopy procentowe jako mechanizmy ustalania cen w celu koordynacji.