Definicja produktu krajowego brutto (PKB)

Co to jest produkt krajowy brutto (PKB)?

Produkt krajowy brutto (PKB) to łączna wartość pieniężna lub rynkowa wszystkich gotowych towarów i usług wytworzonych w granicach kraju w określonym czasie. Jako szeroka miara ogólnej produkcji krajowej, funkcjonuje jako wszechstronna karta wyników kondycji gospodarczej danego kraju.

Chociaż PKB jest zwykle obliczany w ujęciu rocznym, czasami jest obliczany na podstawie kwartalny podstawa, jak również. Na przykład w USA rząd zwalnia roczna Szacunek PKB dla każdego kwartału fiskalnego, a także dla roku kalendarzowego. Poszczególne zestawy danych zawarte w niniejszym raporcie są podane w wartościach rzeczywistych, więc dane są korygowane o zmiany cen i w związku z tym nie zawierają inflacja. W Stanach Zjednoczonych Biuro Analiz Ekonomicznych (BEA) oblicza PKB na podstawie danych uzyskanych na podstawie ankiet wśród sprzedawców detalicznych, producentów i budowniczych oraz na podstawie przepływów handlowych.

Zrozumienie produktu krajowego brutto (PKB)

Obliczanie PKB kraju obejmuje całą konsumpcję prywatną i publiczną, nakłady rządowe, inwestycje, dodatki do prywatnych zapasów, wpłacone koszty budowy i zagraniczne równowaga handlu. (Eksporty są dodawane do wartości, a importy są odejmowane).

Ze wszystkich składników, które składają się na PKB kraju, szczególnie ważny jest bilans handlu zagranicznego. PKB kraju ma tendencję do wzrostu, gdy całkowita wartość towarów i usług, które krajowi producenci sprzedać do zagranicy przekracza całkowitą wartość zagranicznych towarów i usług, które konsumenci krajowi Kup. Kiedy taka sytuacja ma miejsce, mówi się, że kraj ma Nadwyżka handlowa. Jeśli wystąpi sytuacja odwrotna – jeśli kwota, jaką konsumenci krajowi wydają na produkty zagraniczne, wynosi większa niż łączna suma tego, co krajowi producenci są w stanie sprzedać zagranicznym konsumentom – jest to nazywano go deficyt handlu. W tej sytuacji PKB kraju ma tendencję do zmniejszania się.

PKB można obliczyć na podstawie nominalnej lub rzeczywistej, przy czym ta ostatnia uwzględnia inflację. Ogólnie rzecz biorąc, realny PKB jest lepszą metodą wyrażania długoterminowych wyników gospodarki krajowej, ponieważ wykorzystuje stałe dolary. Załóżmy na przykład, że istnieje kraj, którego nominalny PKB w 2009 r. wynosił 100 miliardów dolarów. Do 2019 roku nominalny PKB tego kraju wzrósł do 150 miliardów dolarów. W tym samym czasie ceny również wzrosły o 100%. W tym przykładzie, jeśli spojrzeć wyłącznie na nominalny PKB, gospodarka wydaje się osiągać dobre wyniki. Jednak realny PKB (wyrażony w dolarach z 2009 r.) wyniósłby tylko 75 miliardów dolarów, co pokazuje, że w rzeczywistości w tym czasie nastąpił ogólny spadek realnych wyników gospodarczych.

Rodzaje Produktu Krajowego Brutto

PKB można raportować na kilka sposobów, z których każdy dostarcza nieco innych informacji.

Nominalne PKB

Nominalne PKB jest oceną produkcji ekonomicznej w gospodarce, która uwzględnia w swojej kalkulacji ceny bieżące. Innymi słowy, nie eliminuje inflacji ani tempa wzrostu cen, które mogą zawyżać wskaźnik wzrostu. Wszystkie towary i usługi liczone w nominalnym PKB są wyceniane po cenach, za które te towary i usługi są faktycznie sprzedawane w danym roku. Nominalny PKB jest szacowany w walucie lokalnej lub dolarach amerykańskich po kursach wymiany walut, aby porównać PKB krajów w kategoriach czysto finansowych.

Nominalny PKB jest używany przy porównywaniu różnych kwartałów produkcji w tym samym roku. Porównując PKB z dwóch lub więcej lat, używa się realnego PKB. Dzieje się tak dlatego, że w efekcie usunięcie wpływu inflacji umożliwia porównanie różnych lat skupienia się wyłącznie na wolumenie.

Realny PKB

Realny PKB jest miarą skorygowaną o inflację, która odzwierciedla ilość towarów i usług wyprodukowanych przez gospodarkę w danym roku, z cenami utrzymywanymi na stałym poziomie z roku na rok, aby oddzielić wpływ inflacji lub deflacji od tendencji w produkcji powyżej czas. Ponieważ PKB opiera się na wartości pieniężnej towarów i usług, podlega inflacji. Rosnące ceny będą miały tendencję do zwiększania PKB danego kraju, ale niekoniecznie odzwierciedla to zmianę ilości lub jakości wytwarzanych towarów i usług. Tak więc patrząc tylko na nominalny PKB gospodarki, może być trudno stwierdzić, czy liczba ta wzrosła z powodu rzeczywistego wzrostu produkcji, czy po prostu z powodu wzrostu cen.

Ekonomiści stosują proces, który dostosowuje się do inflacji, aby osiągnąć realny PKB gospodarki. Dostosowując produkcję w dowolnym roku o poziomy cen który dominował w roku referencyjnym, zwany rok bazowyekonomiści mogą dostosować się do wpływu inflacji. W ten sposób można porównać PKB danego kraju z roku na rok i sprawdzić, czy jest jakiś realny wzrost.

Realny PKB jest obliczany za pomocą a Deflator cen PKB, czyli różnica w cenach między rokiem bieżącym a bazowym. Na przykład, jeśli ceny wzrosły o 5% od roku bazowego, deflator wyniósłby 1,05. Nominalny PKB jest dzielony przez ten deflator, dając realny PKB. Nominalny PKB jest zwykle wyższy niż realny PKB, ponieważ inflacja jest zazwyczaj liczbą dodatnią. Realny PKB uwzględnia zmiany wartości rynkowej, a tym samym zmniejsza różnicę między wielkościami produkcji z roku na rok. Jeśli istnieje duża rozbieżność między realnym PKB a nominalnym PKB danego kraju, może to wskazywać na znaczną inflację lub deflację w jego gospodarce.

PKB na mieszkańca

PKB na mieszkańca jest miarą PKB na osobę w populacji kraju. Wskazuje, że wielkość produkcji lub dochodu na osobę w gospodarce może wskazywać na średnią produktywność lub średni poziom życia. PKB per capita można określić w kategoriach nominalnych, realnych (skorygowanych o inflację) lub PPP (parytetu siły nabywczej). W podstawowej interpretacji PKB na mieszkańca pokazuje, jak dużą wartość ekonomiczną produkcji można przypisać każdemu obywatelowi. Przekłada się to również na miarę ogólnego bogactwa narodowego, ponieważ wartość rynkowa PKB na osobę również chętnie służy jako miara dobrobytu.

PKB na mieszkańca jest często analizowany wraz z bardziej tradycyjnymi miarami PKB. Ekonomiści wykorzystują tę metrykę do wglądu w produktywność krajową własnego kraju oraz produktywność innych krajów. PKB na mieszkańca uwzględnia zarówno PKB kraju, jak i jego populację. Dlatego ważne może być zrozumienie, w jaki sposób każdy czynnik przyczynia się do ogólnego wyniku i wpływa na wzrost PKB per capita. Jeśli na przykład PKB na mieszkańca kraju rośnie przy stabilnym poziomie populacji, może to być wynikiem postępu technologicznego, który produkuje więcej przy tym samym poziomie populacji. Niektóre kraje mogą mieć wysoki PKB na mieszkańca, ale niewielką populację, co zwykle oznacza, że ​​zbudowały one samowystarczalną gospodarkę opartą na obfitości specjalnych zasobów.

Tempo wzrostu PKB

ten Tempo wzrostu PKB porównuje rok do roku (raz na kwartał) zmianę wyniku gospodarczego danego kraju, aby zmierzyć jak szybko gospodarka rośnie. Zwykle wyrażona w procentach, miara ta jest popularna wśród decydentów gospodarczych, ponieważ PKB uważa się, że wzrost gospodarczy jest ściśle powiązany z kluczowymi celami polityki, takimi jak inflacja i bezrobocie stawki.

Jeśli tempo wzrostu PKB przyspieszy, może to być sygnał, że gospodarka jest „przegrzanie”, a bank centralny może dążyć do podniesienia stóp procentowych. Z drugiej strony banki centralne obserwują zmniejszające się (lub ujemne) tempo wzrostu PKB (tj recesja) jako sygnał, że należy obniżyć stawki i że konieczne może być zastosowanie bodźca.

Parytet siły nabywczej PKB (PPP)

Chociaż ekonomiści nie są bezpośrednio miarą PKB, ekonomiści patrzą na: parytet siły nabywczej (PPP), aby zobaczyć, jak jeden kraju PKB mierzy się w „międzynarodowych dolarów” za pomocą metody, która dostosowuje się do różnic w lokalnych cenach i kosztach życia, aby dokonać porównań między krajami realnej produkcji, realnych dochodów i życia standardy.

Sposoby obliczania PKB

PKB można określić trzema podstawowymi metodami. Wszystkie trzy metody powinny dać tę samą wartość, jeśli zostaną poprawnie obliczone. Te trzy podejścia są często nazywane podejściem wydatkowym, podejściem wyjściowym (lub produkcyjnym) oraz podejściem dochodowym.

Podejście wydatkowe

Podejście wydatkowe, znane również jako podejście wydatkowe, oblicza wydatki różnych grup uczestniczących w gospodarce. PKB USA mierzy się przede wszystkim w oparciu o podejście wydatkowe. Takie podejście można obliczyć za pomocą następującego wzoru:

PKB = C + G + I + NX.

gdzie.

• C=zużycie;
• G = wydatki rządowe;
• I=inwestycja; oraz
• NX=eksport netto

Wszystkie te działania przyczyniają się do PKB kraju. Konsumpcja odnosi się do wydatków na konsumpcję prywatną lub wydatki konsumentów. Konsumenci wydają pieniądze na zakup towarów i usług, takich jak artykuły spożywcze i fryzury. Wydatki konsumenckie są największym składnikiem PKB, stanowiąc ponad dwie trzecie PKB USA. Zaufanie konsumentów ma zatem bardzo istotny wpływ na rozwój ekonomiczny. Wysoki poziom ufności wskazuje, że konsumenci są skłonni do wydatków, podczas gdy niski poziom ufności odzwierciedla niepewność co do przyszłości i niechęć do dokonywania wydatków.

Wydatki rządowe reprezentują wydatki na konsumpcję rządową i inwestycje brutto. Rządy wydają pieniądze na sprzęt, infrastrukturę i płace. Wydatki rządowe mogą stać się ważniejsze w porównaniu z innymi składnikami PKB danego kraju, gdy zarówno wydatki konsumpcyjne, jak i inwestycje biznesowe gwałtownie spadną. (Może to nastąpić na przykład w następstwie recesji).

Inwestycja odnosi się do prywatnych inwestycji krajowych lub nakłady inwestycyjne. Firmy wydają pieniądze na inwestycje w swoją działalność gospodarczą. Na przykład firma może kupować maszyny. Inwestycje przedsiębiorstw są kluczowym składnikiem PKB, ponieważ zwiększają zdolność produkcyjną gospodarki i zwiększają poziom zatrudnienia.

ten eksport netto formuła odejmuje całkowity eksport od całkowitego importu (NX = Eksport − Import). Towary i usługi, które wytwarza gospodarka, a które są eksportowane do innych krajów, pomniejszone o towary importowane kupowane przez konsumentów krajowych, stanowią eksport netto. W kalkulacji uwzględniane są wszystkie wydatki firm zlokalizowanych w danym kraju, nawet jeśli są to firmy zagraniczne.

Podejście produkcyjne (wynik)

Podejście produkcyjne jest zasadniczo odwrotnością podejścia wydatkowego. Zamiast mierzyć koszty nakładów, które przyczyniają się do działalności gospodarczej, podejście produkcyjne szacuje całkowitą wartość produktu ekonomicznego i odejmuje koszt Półprodukty które są zużywane w procesie (jak materiały i usługi). Podczas gdy podejście wydatkowe odbiega od kosztów, podejście produkcyjne spogląda wstecz z punktu widzenia stanu zakończonej działalności gospodarczej.

Podejście dochodowe

Podejście dochodowe stanowi swego rodzaju kompromis między dwoma innymi podejściami do obliczania PKB. Podejście dochodowe oblicza dochód uzyskany przez wszystkie czynniki produkcji w gospodarce, w tym płace płacone za pracę, rentę zarobioną przez ziemię, zwrot z kapitału w postaci odsetek i zyski przedsiębiorstw.

Podejście dochodowe uwzględnia pewne korekty dla tych pozycji, które nie są uważane za płatności dokonywane na czynniki produkcji. Po pierwsze, istnieją pewne podatki – takie jak: podatki od sprzedaży oraz podatki od nieruchomości—które są klasyfikowane jako pośrednie podatki od działalności gospodarczej. Ponadto, deprecjacja— rezerwa, którą przedsiębiorstwa odkładają, aby rozliczać się z wymiany sprzętu, który ma tendencję do zużywania się — jest również dodawana do dochodu narodowego. Wszystko to razem stanowi dochód narodu.

PKB a PNB vs. DNB

Chociaż PKB jest powszechnie stosowanym miernikiem, istnieją inne sposoby mierzenia wzrostu gospodarczego kraju. Podczas gdy PKB mierzy działalność gospodarczą w fizycznych granicach kraju (niezależnie od tego, czy producenci pochodzą z tego kraju, czy są własnością podmiotów zagranicznych), produkt krajowy brutto (PNB) to miara całkowitej produkcji osób lub korporacji pochodzących z danego kraju, w tym tych mających siedzibę za granicą. PNB wyklucza produkcję krajową przez obcokrajowców.

Dochód narodowy brutto (DNB) to kolejna miara wzrostu gospodarczego. Jest to suma wszystkich dochodów uzyskanych przez obywateli lub obywateli danego kraju (niezależnie od tego, czy podstawowa działalność gospodarcza ma miejsce w kraju czy za granicą). Relacja między PNB a DNB jest podobna do relacji między podejściem produkcji (produktu) a podejściem dochodowym stosowanym do obliczania PKB. PNB wykorzystuje podejście produkcyjne, podczas gdy DNB wykorzystuje podejście dochodowe. W przypadku DNB dochód kraju oblicza się jako jego dochód krajowy, powiększony o jego pośrednie podatki od działalności gospodarczej i amortyzację (jak również jego dochód czynników zagranicznych netto). Wartość dochodu netto czynników zagranicznych netto oblicza się, odejmując wszystkie płatności dokonywane na rzecz zagranicznych firm i osób fizycznych od wszystkich płatności dokonywanych na rzecz krajowych przedsiębiorstw.

W coraz bardziej globalnej gospodarce DNB jest przedstawiany jako potencjalnie lepszy miernik ogólnego stanu gospodarki niż PKB. Ponieważ niektóre kraje mają większość swoich dochodów wycofywanych za granicę przez zagraniczne korporacje i osoby prywatne, ich PKB jest znacznie wyższy niż wartość reprezentująca ich DNB.

Na przykład w 2019 r. PKB Luksemburga wyniósł 71,1 mld USD, a DNB 45,4 mld USD. Rozbieżność wynikała z dużych płatności dokonywanych na rzecz reszty świata za pośrednictwem zagranicznych korporacji, które prowadziły interesy w Luksemburgu, przyciągnięte korzystnymi przepisami podatkowymi tego maleńkiego kraju. Wręcz przeciwnie, w USA DNB i PKB nie różnią się znacząco. W 2019 roku PKB Stanów Zjednoczonych wyniósł 21,7 biliona dolarów, a DNB 21,6 biliona.

Korekty do PKB

Do PKB danego kraju można wprowadzić szereg korekt, aby poprawić użyteczność tej wartości. Dla ekonomistów PKB danego kraju pokazuje wielkość gospodarki, ale dostarcza niewiele informacji o poziomie życia w tym kraju. Częściowo jest to spowodowane tym, że wielkość populacji i koszty utrzymania nie są spójne na całym świecie. Na przykład porównanie nominalnego PKB Chin z nominalnym PKB Irlandii nie dałoby zbyt wiele sensu informacje o realiach życia w tych krajach, ponieważ Chiny mają ok. 300-krotnie większą populację Irlandia.

Aby pomóc rozwiązać ten problem, statystycy czasami porównują PKB na osobę między krajami. PKB na mieszkańca jest obliczany poprzez podzielenie całkowitego PKB kraju przez jego populację, a liczba ta jest często przytaczana w celu oceny standardu życia kraju. Mimo to środek jest nadal niedoskonały. Załóżmy, że PKB na mieszkańca w Chinach wynosi 1500 USD, podczas gdy PKB na mieszkańca w Irlandii wynosi 15 000 USD. Niekoniecznie oznacza to, że przeciętny Irlandczyk ma się 10 razy lepiej niż przeciętny Chińczyk. PKB na mieszkańca nie uwzględnia tego, jak drogie jest życie w kraju.

Parytet siły nabywczej (PPP) próbuje rozwiązać ten problem, porównując, ile towarów i usług można kupić za jednostkę pieniądza skorygowaną o kurs wymiany w różnych krajach — porównywanie ceny przedmiotu lub koszyka przedmiotów w dwóch krajach po uwzględnieniu kursu wymiany między nimi, w efekt.

Realny PKB per capita, skorygowany o parytet siły nabywczej, jest bardzo dopracowaną statystyką do pomiaru prawdziwego dochodu, który jest ważnym elementem dobrostanu. Osoba w Irlandii może zarobić 100 000 dolarów rocznie, podczas gdy osoba w Chinach może zarobić 50 000 dolarów rocznie. W ujęciu nominalnym lepiej sytuuje się pracownik w Irlandii. Ale jeśli roczna wartość żywności, odzieży i innych przedmiotów kosztuje w Irlandii trzy razy więcej niż w Chinach, to pracownik w Chinach ma wyższy rzeczywisty przychód.

Jak korzystać z danych GDP

Większość krajów publikuje dane o PKB co miesiąc i kwartał. W USA Biuro Analiz Ekonomicznych (BEA) publikuje wstępną informację o kwartalnym PKB cztery tygodnie po zakończeniu kwartału, a ostateczną informację trzy miesiące po zakończeniu kwartału. Publikacje BEA są wyczerpujące i zawierają mnóstwo szczegółów, umożliwiając ekonomistom i inwestorom uzyskanie informacji i spostrzeżeń na temat różnych aspektów gospodarki.

Wpływ PKB na rynek jest generalnie ograniczony, ponieważ jest „spojrzenie wstecz”, a od końca kwartału do publikacji danych o PKB upłynęło już sporo czasu. Jednak dane o PKB mogą mieć wpływ na rynki, jeśli rzeczywiste dane znacznie odbiegają od oczekiwań. Na przykład indeks S&P 500 odnotował największy spadek od dwóch miesięcy w listopadzie. 7, 2013, w sprawie raportów, że PKB Stanów Zjednoczonych wzrósł o 2,8% w ujęciu rocznym w III kwartale, w porównaniu z szacunkami ekonomistów wynoszącymi około 2%. Dane podsyciły spekulacje, że silniejsza gospodarka może skłonić Rezerwę Federalną Stanów Zjednoczonych (Fed) do ograniczenia swojego masowego programu stymulacyjnego, który obowiązywał w tym czasie.

Ponieważ PKB stanowi bezpośredni wskaźnik kondycji i wzrostu gospodarki, firmy mogą wykorzystywać PKB jako przewodnik w swojej strategii biznesowej. Podmioty rządowe, takie jak Fed w USA, wykorzystują stopę wzrostu i inne dane statystyczne dotyczące PKB w ramach procesu decyzyjnego przy określaniu rodzaju polityki pieniężnej do wdrożenia. Jeśli tempo wzrostu zwalnia, mogą wprowadzić ekspansywną politykę pieniężną, aby spróbować pobudzić gospodarkę. Jeśli tempo wzrostu jest solidne, mogą wykorzystać politykę pieniężną, aby spowolnić sytuację i spróbować odeprzeć inflację.

Realny PKB to wskaźnik, który mówi najwięcej o kondycji gospodarki. Jest szeroko śledzony i dyskutowany przez ekonomistów, analityków, inwestorów i decydentów politycznych. Wcześniejsze publikowanie najnowszych danych prawie zawsze wpłynie na rynki, chociaż ten wpływ może być ograniczony, jak wspomniano powyżej.

PKB i inwestowanie

Inwestorzy obserwują PKB, ponieważ zapewnia on ramy do podejmowania decyzji. Dane o „zyskach przedsiębiorstw” i „zapasach” w raporcie o PKB są doskonałym źródłem informacji dla inwestorów kapitałowych, ponieważ obie kategorie wykazują całkowity wzrost w tym okresie; dane o zyskach firmy wyświetlają również zyski przed opodatkowaniem, operacyjne przepływy pieniężneoraz podziały dla wszystkich głównych sektorów gospodarki. Porównywanie tempa wzrostu PKB w różnych krajach może odgrywać rolę w alokacji aktywów, pomagając w podejmowaniu decyzji o tym, czy inwestować w szybko rozwijające się gospodarki za granicą – a jeśli tak, to w jakie.

Jednym z interesujących wskaźników, które inwestorzy mogą wykorzystać, aby zrozumieć wycenę rynku akcji, jest: stosunek z całkowita kapitalizacja rynkowa do PKBwyrażony w procentach. Najbliższym odpowiednikiem tego pod względem wyceny akcji jest kapitalizacja rynkowa firmy w stosunku do całkowitej sprzedaży (lub przychodów), która w przeliczeniu na akcję jest dobrze znana stosunek ceny do sprzedaży.

Tak jak akcje w różnych sektorach notowane są według bardzo odmiennych wskaźników cen do sprzedaży, tak różne kraje handlują według wskaźników kapitalizacji rynkowej do PKB, które są dosłownie na całej mapie. Na przykład, według Banku Światowego, w USA wskaźnik kapitalizacji rynkowej do PKB w 2019 r. wyniósł 158% ( w ostatnim roku dla dostępnych danych), podczas gdy w Chinach wskaźnik wyniósł nieco ponad 59%, a w Hongkongu 1,349%.

Jednak użyteczność tego stosunku polega na porównaniu go z normami historycznymi dla danego narodu. Na przykład Stany Zjednoczone miały na koniec 2006 r. wskaźnik kapitalizacji rynkowej do PKB na poziomie 141%, który pod koniec 2008 r. spadł do 78%. Z perspektywy czasu były to strefy znacznego przeszacowania i niedowartościowania, odpowiednio, dla akcji amerykańskich.

Największym minusem tych danych jest ich brak aktualności; inwestorzy otrzymują tylko jedną aktualizację na kwartał, a korekty mogą być wystarczająco duże, aby znacząco zmienić procentową zmianę PKB.

Historia PKB

Koncepcja PKB została po raz pierwszy zaproponowana w 1937 r. w raporcie dla Kongresu USA w odpowiedzi na Wielki Kryzys: opracowany i przedstawiony przez ekonomistę z Krajowego Biura Badań EkonomicznychSzymona Kuznieca. W tym czasie dominującym systemem miar był PNB. Po Bretton Woods konferencji w 1944 r. PKB został powszechnie przyjęty jako standardowy środek pomiaru gospodarek narodowych, chociaż o ironio, Stany Zjednoczone nadal wykorzystywały PNB jako oficjalną miarę dobrobytu gospodarczego do 1991 r., po czym… przełączone na PKB.

Jednak począwszy od lat pięćdziesiątych niektórzy ekonomiści i decydenci zaczęli kwestionować PKB. Niektórzy zaobserwowali na przykład tendencję do akceptowania PKB jako bezwzględnego wskaźnika porażki lub sukcesu narodu, pomimo braku uwzględnienia zdrowia, szczęścia, (nie)równości i innych czynników składowych społeczeństwa zasiłek. Innymi słowy, krytycy ci zwrócili uwagę na rozróżnienie między postępem gospodarczym a postępem społecznym. Jednak większość autorytetów, jak Artur Okun, ekonomista prezydenta Johna F. Rada Doradców Ekonomicznych Kennedy'ego mocno wierzyła, że ​​PKB jest bezwzględnym wskaźnikiem sukces gospodarczy, twierdząc, że przy każdym wzroście PKB przypadałby na niego odpowiedni spadek bezrobocie.

Krytyka PKB

Stosowanie PKB jako wskaźnika ma oczywiście wady. Oprócz braku terminowości, niektóre krytyki PKB jako miary to:

• Ignoruje wartość nieformalnej lub nierejestrowanej działalności gospodarczej — PKB opiera się na zarejestrowanych transakcjach i oficjalnych danych, więc nie uwzględnia zakresu nieformalnej działalności gospodarczej. PKB nie uwzględnia wartości zatrudnienia pod stołem, czarny rynek działalność lub praca wolontariacka bez wynagrodzenia, które mogą mieć znaczenie w niektórych krajach i nie mogą stanowić wartość czasu wolnego lub produkcji domowej, które są wszechobecnymi warunkami ludzkiego życia” społeczeństwa.
• Jest ograniczony geograficznie w globalnie otwartej gospodarce — PKB nie uwzględnia zysków uzyskanych w kraju przez firmy zagraniczne, które są przekazywane z powrotem inwestorom zagranicznym. Może to zawyżać rzeczywistą wydajność gospodarczą kraju. Na przykład Irlandia miała PKB prawie 225 miliardów dolarów i PNB 186,89 miliardów dolarów w 2012 roku, różnica około 38 miliardów dolarów (lub prawie 17% PKB) wynikała głównie z zysku repatriacja przez firmy zagraniczne z siedzibą w Irlandii.
• Podkreśla wydajność materialną, nie biorąc pod uwagę ogólnego samopoczucia — Sam wzrost PKB nie może mierzyć rozwoju narodu ani dobrobytu jego obywateli, jak wspomniano powyżej. Na przykład naród może doświadczać szybkiego wzrostu PKB, ale może to spowodować znaczne koszty dla społeczeństwa pod względem wpływu na środowisko i wzrostu dysproporcji dochodów.
• Ignoruje działalność business-to-business — PKB uwzględnia jedynie produkcję dóbr końcowych i nowe inwestycje kapitałowe oraz celowo rozdziela wydatki pośrednie i transakcje między przedsiębiorstwami. W ten sposób PKB zawyża znaczenie konsumpcji w stosunku do produkcji w gospodarce i jest mniejsze wrażliwe jako wskaźnik wahań koniunktury w porównaniu do wskaźników obejmujących relacje między przedsiębiorstwami działalność.
• Liczy koszty i marnotrawstwo jako korzyści ekonomiczne — PKB liczy wszystkie ostateczne wydatki prywatne i rządowe jako dodatki do dochodu i produkcji dla społeczeństwa, niezależnie od tego, czy faktycznie są one produktywne, czy rentowne. Oznacza to, że oczywiście nieproduktywne, a nawet destrukcyjne działania są rutynowo zaliczane do produkcji gospodarczej i przyczyniają się do wzrostu PKB. Na przykład obejmuje to wydatki skierowane na wydobywanie lub przekazywanie bogactwa między członkami społeczeństwa zamiast wytwarzać bogactwo (takie jak administracyjne koszty podatków lub pieniądze wydawane na lobbing) oraz poszukujący czynszu); wydatki na projekty inwestycyjne, dla których niezbędne komplementarne dobra i siła robocza nie są dostępne lub dla których są rzeczywiste popyt konsumencki nie istnieje (np. budowa pustych miast-widm lub mostów donikąd, niepołączonych z żadną drogą) sieć); oraz wydatki na towary i usługi, które same w sobie są destrukcyjne lub konieczne tylko do zrównoważenia innych destrukcyjnych działań, a nie tworzenia nowego bogactwa (takich jak produkcja broni wojennej lub wydatki na działania policyjne i zwalczanie przestępczości). środki).

Źródła danych PKB

Bank Światowy obsługuje jedną z najbardziej niezawodnych internetowych baz danych. Posiada jedną z najlepszych i najbardziej wyczerpujących list krajów, dla których śledzi dane o PKB. ten Międzynarodowy Fundusz Pieniężny (MFW) dostarcza również dane dotyczące PKB za pośrednictwem wielu baz danych, takich jak World Economic Outlook i International Financial Statistics.

Innym wysoce wiarygodnym źródłem danych o PKB jest Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD). OECD dostarcza nie tylko dane historyczne, ale także prognozuje wzrost PKB. Wadą korzystania z bazy danych OECD jest to, że śledzi ona tylko kraje członkowskie OECD i kilka krajów niebędących członkami.

W USA Fed zbiera dane z wielu źródeł, w tym z krajowych agencji statystycznych i Banku Światowego. Jedyną wadą korzystania z bazy danych Fed jest brak aktualizacji danych o PKB oraz brak danych dla niektórych krajów.

ten Biuro Analiz Ekonomicznych (BEA), oddział USA Departament Handlu, wydaje własny dokument analityczny z każdym wydaniem PKB, który jest doskonałym narzędziem dla inwestorów do analizowania danych i trendów oraz czytania najważniejszych informacji z bardzo długiego pełnego wydania.

Dolna linia

W ich przełomowym podręczniku EkonomiaPaul Samuelson i William Nordhaus zgrabnie podsumowują znaczenie rachunków narodowych i PKB. Porównują zdolność PKB do przedstawienia ogólnego obrazu stanu gospodarki do satelity w kosmosie, który może badać pogodę na całym kontynencie.

PKB umożliwia decydentom i bankom centralnym ocenę, czy gospodarka kurczy się, czy rozwija, bez względu na to, czy potrzebuje bodźca, czy powściągliwości, i jeśli nadejdzie zagrożenie, takie jak recesja lub inflacja horyzont. Jak każda miara, PKB ma swoje niedoskonałości. W ostatnich dziesięcioleciach rządy wprowadziły różne zniuansowane modyfikacje, próbując zwiększyć dokładność i szczegółowość PKB. Sposoby obliczania PKB również ewoluowały nieprzerwanie od czasu jego koncepcji, aby nadążyć za ewolucją pomiary aktywności przemysłu oraz wytwarzania i konsumpcji nowych, pojawiających się form niematerialnych aktywa.

Często Zadawane Pytania

Jaka jest prosta definicja PKB?

Produkt krajowy brutto (PKB) to miara, która ma na celu uchwycenie wyników gospodarczych kraju. Kraje o wyższym PKB będą miały większą ilość wytwarzanych w nich towarów i usług i generalnie będą miały wyższy standard życia. Z tego powodu wielu obywateli i przywódców politycznych postrzega wzrost PKB jako ważną miarę narodowego sukcesu, często zamiennie odnosząc się do „wzrostu PKB” i „wzrostu gospodarczego”. Jednak ze względu na różne ograniczenia, wielu ekonomistów twierdziło, że PKB nie powinien być używany jako wskaźnik ogólnego sukcesu gospodarczego, a tym bardziej sukcesu społeczeństwa bardziej ogólnie.

Który kraj ma najwyższy PKB?

Kraje o dwóch najwyższych PKB na świecie to Stany Zjednoczone i Chiny. Jednak ich ranking różni się w zależności od tego, jak mierzysz PKB. Stosując nominalny PKB, Stany Zjednoczone zajmują pierwsze miejsce z PKB wynoszącym 20,93 bln USD w 2020 r., w porównaniu z 14,7 bln USD w Chinach. Wielu ekonomistów twierdzi jednak, że dokładniejsze jest użycie parytet siły nabywczej (PPP) PKB jako miara bogactwa narodowego. Według tej miary Chiny są w rzeczywistości światowym liderem z PKB w ujęciu PPP w 2020 r. wynoszącym 24,2 bln USD, a następnie 20,9 bln USD w przypadku Stanów Zjednoczonych.

Czy wysoki PKB jest dobry?

Większość ludzi postrzega wyższy PKB jako coś dobrego, ponieważ wiąże się z większymi możliwościami ekonomicznymi i lepszym poziomem dobrobytu materialnego. Możliwe jest jednak, że kraj będzie miał wysoki PKB i nadal będzie nieatrakcyjnym miejscem do życia, dlatego ważne jest, aby wziąć pod uwagę również inne pomiary. Na przykład kraj może mieć wysoki PKB i niski PKB na mieszkańca, co sugeruje, że znaczne bogactwo istnieje, ale jest skoncentrowane w rękach niewielu ludzi. Jednym ze sposobów rozwiązania tego problemu jest spojrzenie na PKB wraz z inną miarą rozwoju gospodarczego, taką jak Wskaźnik rozwoju społecznego (HDI).