Definicja ogólnych umów na pożyczkę (GAB)
Co to są ogólne umowy pożyczkowe (GAB)?
Termin General Agreements to Borrow (GAB) odnosił się do medium pożyczkowego dla członków Grupa Dziesięciu (G-10). Program powstał w 1962 roku, dzięki czemu Międzynarodowy Fundusz Walutowy (MFW) do pożyczania środków od banków centralnych tych rozwiniętych krajów. Kapitał został udzielony jako tymczasowe pożyczki dla krajów przeżywających trudności gospodarcze, aby mogły uniknąć sytuacje kryzysowe. GAB został wycofany pod koniec 2018 r. po tym, jak kraje członkowskie uzgodniły, że jego użyteczność jest „zmniejszona i ograniczona”.
Kluczowe dania na wynos
- General Agreements to Borrow był środkiem pożyczkowym oferowanym przez Międzynarodowy Fundusz Walutowy przez kraje G-10.
- Program powstał w 1962 roku.
- Kraje członkowskie G-10 zdeponowały fundusze w MFW, aby kraj znajdujący się w trudnej sytuacji ekonomicznej mógł uzyskać dostęp.
- Uczestnicy zgodzili się na wygaśnięcie programu pod koniec 2018 roku, ponieważ nie był już przydatny.
- New Arrangements to Borrow stały się głównym instrumentem pozyskiwania funduszy na pożyczki MFW.
Zrozumienie ogólnych umów o pożyczkę (GAB)
General Agreements to Borrow to program ustanowiony przez Międzynarodowy Fundusz Walutowy w 1962 roku. Polegała na współpracy G-10, która składa się z 11 najsilniejszych na świecie gospodarki, w tym Belgia, Kanada, Francja, Niemcy, Włochy, Japonia, Holandia, Szwecja, Wielka Brytania oraz Stany Zjednoczone i Szwajcaria, która odgrywa niewielką rolę.
GAB było stałym porozumieniem, które pozwoliło MFW pożyczać pieniądze od tych krajów, aby pomóc innym narodom w trudnej sytuacji gospodarczej. Kraje, które borykały się z trudnościami finansowymi, które groziły zastój rozwój ekonomiczny lub zaszkodzić międzynarodowemu systemowi monetarnemu, mogli zwrócić się do MFW o płynność. MFW z kolei polegał na funduszach oferowanych przez GAB, aby pomóc osobom potrzebującym kapitału.
Od połowy 2018 r. GAB zezwolił MFW na udzielanie potrzebującym członkom dodatkowych pożyczek w wysokości do 24 mld USD (liczba ta pozostała taka sama jak w grudniu 2017 r.). W ramach ustaleń MFW udostępniono znacznie więcej, aby pomóc powstrzymać wydarzenia zagrażające stabilności system finansowy. Zapotrzebowanie na programy takie jak GAB zrodziło się z bilans płatniczy (BOP) problemy, które pojawiły się w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych w latach 60., a ostatnio w związku z przeszkodami napotykanymi przez wschodzące gospodarki rynkowe, zwłaszcza w Ameryce Łacińskiej i Azji.
GAB był aktywowany tylko dziesięć razy od czasu jego założenia. Jego wielkość nie zmieniła się od 1983 roku. Chociaż był on rutynowo odnawiany, jego uczestnicy zauważyli, że znaczenie GAB zmalało, podczas gdy zarząd MFW wskazywał, że jego użyteczność z biegiem lat malała. Biorąc to wszystko pod uwagę, zarząd postanowił nie odnawiać GAB w 2017 r., co pozwoliło na jego wycofanie w grudniu. 25, 2018.
Tylko 11 krajów, które utworzyły G-10, mogło brać udział w GAB do 1983 roku, kiedy rozszerzono go na kraje nieuczestniczące.
Zalety i wady ogólnych umów o pożyczkę (GAB)
Zwolennicy argumentowali, że od czasu do czasu mały kraj potrzebuje tylko zastrzyku dodatkowej płynności, aby wdrożyć odpowiednią politykę, aby szybko uruchomić swoją lokalną gospodarka z powrotem do ekspansja. Za pośrednictwem GAB MFW pomógł krajom członkowskim przywrócić eksport po katastrofach naturalnych i zaufaniu inwestorów, gdy jest to konieczne. Umożliwiło to również MFW ograniczenie problemów związanych z niestabilnością, która może rozprzestrzenić się na inne kraje, jeśli pozostanie bez kontroli.
Nie wszyscy jednak zgadzają się, że pożyczki MFW mają pozytywny wpływ. Niektórzy twierdzą, że organizacja wspiera złe decyzje polityczne i służy jako zabezpieczenie dla niekompetentnego przywództwa rządowego. Kolejną krytyką jest to, że pożyczki w końcu spływają do instytucje finansowe w uprzemysłowiony krajów, zwracając bankierom pieniądze za ich biedne, ryzykowne zakłady na rynkach wschodzących.
Zakwestionowane zostały również warunki związane z pożyczkami. MFW, podobnie jak jego trójka bailouty dla Grecji, żądania środki oszczędnościowe które w najlepszym razie nie pomagają bezpośrednio obywatelom krajów zmagających się z trudnościami. Niektórzy twierdzą, że te terminy przedłużają cierpienia ekonomiczne, pogłębiają biedę i odtwarzają struktury kolonializmu.
Zapewnia mniejszym krajom zastrzyk płynności
Pozwala uczestniczącym narodom na ożywienie ich gospodarek
Ogranicza niestabilność, zapobiegając jej rozprzestrzenianiu się na inne kraje
Umacnia podejmowanie błędnych decyzji politycznych, jednocześnie umożliwiając niekompetentne przywództwo rządowe
Nagradza bankierów w krajach rozwiniętych za słabe, ryzykowne zakłady
Towarzyszy warunkom, które mogą przedłużyć cierpienie ekonomiczne
Ogólne umowy na pożyczkę (GAB) vs. Nowe ustalenia do pożyczenia (NAB)
New Arrangements to Borrow (NAB) stał się głównym instrumentem pozyskiwania funduszy na pożyczki MFW, kiedy został wprowadzony pod koniec lat 90. XX wieku. Po raz pierwszy został zaproponowany w 1995 roku, po Meksykański kryzys finansowy. W tym okresie narastały obawy, że w przyszłości potrzebne będzie znacznie więcej zasobów, aby odpowiednio zareagować na spowolnienie gospodarcze.
W rezultacie MFW skontaktował się z G-10 i innymi silnymi finansowo krajami w sprawie opracowania nowego finansowanie rozwiązanie, które podwoiłoby kwotę dostępną w ramach GAB. NAB został oficjalnie uruchomiony w 1998 roku, w tym samym roku, w którym GAB był ostatnio aktywowany. Od tego momentu GAB może być aktywowana tylko w przypadku odmowy dostępu do lepiej finansowanej KNB.
Podobnie jak GAB, NAB to zestaw umowy kredytowe między MFW a niektórymi krajami. To, co ich wyróżnia, to przede wszystkim liczba członków. GAB miał ograniczoną liczbę uczestników, podczas gdy NAB ma 40 uczestników. Całkowita kwota NAB została ustalona na 521 miliardów dolarów w latach 2021-2025.