Dowiedz się, jak zwężanie wpływa na gospodarkę, giełdę i inwestorów.

Co to jest zwężanie?

Tapering odnosi się do zasad, które modyfikują tradycyjne Bank centralny zajęcia. Wysiłki ograniczania mają na celu przede wszystkim stopy procentowe i kontrolowanie postrzegania przez inwestorów przyszłego kierunku stóp procentowych. Zwężające się wysiłki mogą obejmować zmianę przecena lub rezerwy.

Tapering może również wiązać się ze spowolnieniem zakupów aktywów, co teoretycznie prowadzi do odwrócenia luzowanie ilościowe (QE) polityki realizowanej przez bank centralny. Ograniczanie jest wprowadzane po osiągnięciu przez polityki QE pożądanego efektu stymulowania i stabilizacji gospodarki.

Tapering można wprowadzić dopiero po uruchomieniu jakiegoś programu bodźców ekonomicznych.

Zrozumienie zwężania

Tapering to zmniejszenie tempa, w jakim bank centralny gromadzi nowe aktywa na swoim bilans w ramach polityki QE. Tapering to pierwszy krok w procesie likwidacji – lub całkowitego wycofania się z – programu stymulacji monetarnej, który już został zrealizowany.

Kiedy banki centralne dążą do polityka ekspansywna aby stymulować gospodarkę w czasie recesji, często wyraźnie obiecują odwrócić swoją politykę stymulacyjną, gdy tylko gospodarka się odbuduje. Dzieje się tak, ponieważ dalsze stymulowanie gospodarki z Łatwe pieniądze po zakończeniu recesji może dojść do wymykającej się spod kontroli inflacji, napędzanej polityką pieniężną bańki cen aktywówi przegrzaną gospodarkę.

Jak banki centralne realizują tapering?

Otwarte komunikowanie się z inwestorzy w zakresie kierunku polityki banku centralnego i przyszłych działań pomaga ustalać oczekiwania rynkowe i zmniejszać niepewność na rynku. Dlatego banki centralne zazwyczaj stosują stopniowe zmniejszanie, zamiast nagle wstrzymywać ekspansywną politykę pieniężną.

Banki centralne pomagają złagodzić niepewność na rynku, przedstawiając swoje podejście do ograniczania i określając konkretne warunki, w których ograniczanie będzie kontynuowane lub zaprzestane. W związku z tym wszelkie przewidywane redukcje polityk QE są komunikowane z wyprzedzeniem, co pozwala rynkowi na rozpoczęcie wprowadzania korekt przed faktycznym rozpoczęciem działalności.

W przypadku QE bank centralny ogłosiłby plany spowolnienia zakupów aktywów i albo wyprzedaży, albo zezwoli na dojrzewanie aktywów. Ma to na celu zmniejszenie sumy aktywów banku centralnego, a co za tym idzie podaż pieniądza.

Historia ujawnia, że ​​zwężanie jest działaniem teoretycznym

W różnych momentach Stany Zjednoczone Rezerwa Federalna (Fed) – i inne banki centralne, które zaangażowały się w luzowanie ilościowe w ostatnich dziesięcioleciach – ogłosiły zamiar ostatecznego ograniczenia i odwrócenia łagodzenia ilościowego. Jednak banki centralne jak dotąd okazały się niezdolne lub niechętne do zaangażowania się w trwałe ograniczanie, a tym bardziej całkowite odwrócenie ich polityki QE.

Fed, Bank Anglii, Europejski Bank Centralny, Bank Szwajcarii i Bank Japonii zaproponowały lub podjęły próbę zmniejszenia lub odprężenia ich polityki QE, tylko po to, aby następnie odnawiać i przyspieszać zakupy aktywów oraz nadal powiększać swoje saldo pościel.

Szwedzki Bank Centralny, Sveriges Riksbank, wykonał jak dotąd najbardziej udany ruch w kierunku zmniejszenia swojego salda arkusza od 2010 do 2011 roku, ale od tego czasu systematycznie powiększał swój bilans, prawie dwukrotnie zwiększając swój poprzedni szczyt. W rezultacie teoretyczna idea ograniczenia lub zlikwidowania QE przez banki centralne pozostaje w dużej mierze pustą obietnicą, a nie realną możliwością.

Jednym z wyjaśnień, dlaczego banki centralne niechętnie wycofują się z polityki QE, jest nawrót tzw.stożkowe napady złościInwestorzy (i rynki finansowe jako całość) mogą reagować w ekstremalny sposób na możliwość spowolnienia bodźców ze strony banku centralnego.

Na przykład zapowiedzi zbliżającego się zmniejszenia liczby banków centralnych zwykle spotykały się z gwałtownymi wzrostami w obligacja rządowa plony i spadki kapitał marketowy. Stwarza to silną zachętę dla decydentów monetarnych do opóźnienia lub odwrócenia planów w celu rozwinięcia ich bilanse, ponieważ chcą uniknąć szkody dla interesów swoich wyborców w sferze finansowej sektor.

Przykład zwężania

W USA programy QE Fed obejmowały zakup aktywów, w tym papiery wartościowe zabezpieczone hipoteką (MBS) i inne aktywa z długoterminowymi terminami zapadalności, aby pomóc obniżyć stopy procentowe. Zakupy te zmniejszają dostępną podaż obligacji na otwartym rynku, co skutkuje wyższymi cenami i niższymi rentownościami (tj. długoterminowymi stopami procentowymi).

Niższe plony obniżają koszt kredytu. Teoretycznie niższy koszt kredytu powinien ułatwić firmom finansowanie nowych projektów, co również zwiększa zatrudnienie. A wzrost poziomu zatrudnienia powinien prowadzić do wzrostu ogólnej konsumpcji i wzrostu gospodarczego.

Zasadniczo QE jest jednym z narzędzi polityki pieniężnej, które Fed może wykorzystać do stymulowania gospodarki. Kiedy zostanie podjęte QE, Fed obiecuje, że te polityki będą stopniowo wycofywane lub ograniczane, gdy cel tej polityki zostanie osiągnięty.

Program QE Rezerwy Federalnej po kryzysie finansowym 2007–2008

Niedawny przykład próby ograniczenia przez Fed wynikał z masowego programu QE wdrożonego w odpowiedzi na 2007-08 kryzys finansowy. Tapering wysunął się na pierwszy plan w czerwcu 2013 r., kiedy były przewodniczący Fed, Ben Bernankezapowiedział, że Fed będzie co miesiąc zmniejszać liczbę kupowanych aktywów, o ile warunki gospodarcze, takie jak inflacja i bezrobocie, będą sprzyjać. W tym przypadku zmniejszenie dotyczyło ograniczenia, a nie eliminacji skupu aktywów przez Fed.

Pod koniec 2013 roku Zarząd Rezerwy Federalnej stwierdził, że QE, które zwiększyło bilans Fed do 4,5 biliona dolarów, osiągnęło zamierzony cel i nadszedł czas, aby rozpocząć ograniczanie. Proces ograniczania wiązałby się z dokonywaniem mniejszych zakupów obligacji do października 2014 r.

Plan zwężania Rezerwy Federalnej

Na początku 2014 roku Fed ogłosił zamiar zmniejszenia miesięcznych zakupów z 75 do 65 miliardów dolarów. Tapering zacząłby się od 6 miliardów dolarów miesięcznie w przypadku papierów skarbowych i 4 miliardów w przypadku MBS. Proces byłby ograniczony do 30 miliardów dolarów dla skarbowych papierów wartościowych i 20 miliardów dolarów dla MBS; po osiągnięciu tych poziomów dodatkowe płatności zostaną ponownie zainwestowane.

W tym tempie oczekiwano, że bilans Fedu spadnie poniżej 3 bilionów dolarów do 2020 roku. Zamiast tego, w obliczu ostrego i natychmiastowego napadu złości na rynku, Fed utrzymał swój bilans na poziomie około 4,5 biliona dolarów do początku 2018 roku. W tym momencie rozpoczął bardzo stopniową redukcję swoich aktywów.

Do połowy 2019 r. reakcja rynku na łagodne wycofywanie się z QE spowodowała odwrócona krzywa dochodowości oraz coraz więcej oznak zbliżającej się recesji. Po raz kolejny Fed zaczął przyspieszać politykę QE (poprzez zwiększenie zakupów obligacji) z aktywami przekraczającymi 4. USD bilionów w grudniu 2019 r. i eksplodując ponad 7 bilionów dolarów na początku 2020 r., ponieważ obawy przed koronawirusem ogarnęły Fed.

Często zadawane pytania dotyczące zwężania

Jakie jest pochodzenie zwężania?

Zwężenie może nastąpić dopiero po wprowadzeniu pewnego rodzaju polityki bodźców ekonomicznych. Niedawnym przykładem tego rodzaju bodźca gospodarczego był program luzowania ilościowego (QE) wprowadzony przez amerykański Fed w odpowiedzi na kryzys finansowy lat 2007-08.

Program QE miał na celu poszerzenie bilansu Fed poprzez zakup obligacji o długim terminie zapadalności i innych aktywów. Zakupy Fed zmniejszyły dostępną podaż, co doprowadziło do wyższych cen i niższych rentowności (długoterminowe stopy procentowe).

Niższe plony z kolei obniżają koszt kredytu. Miało to na celu ułatwienie firmom finansowania nowych projektów generujących nowe miejsca pracy. A teoretycznie wzrost zatrudnienia prowadziłby do większego popytu i wzrostu gospodarczego.

Po kryzysie finansowym Fed wykorzystał QE jako jedno ze swoich narzędzi do stymulowania gospodarki. Podobnie jak wszystkie programy stymulujące gospodarkę, polityki QE nie mają być trwałe. Ostatecznie, po osiągnięciu pożądanych rezultatów programu stymulacji gospodarczej, polityka ta musi być stopniowo odwoływana.

Stąd pochodzi koncepcja zwężania się; jeśli bank centralny zbyt szybko zmieni swoje operacje, może doprowadzić gospodarkę do recesji. Jeśli bank centralny nigdy nie złagodzi swojej polityki stymulującej gospodarkę, niepożądanym efektem może być niechciany wzrost inflacji.

Jak zwężanie wpływa na giełdę?

Polityka QE wdrożona w następstwie kryzysu finansowego z lat 2007-08 miała korzystny wpływ na ceny akcji i obligacji na amerykańskich rynkach finansowych. W rezultacie inwestorzy byli zaniepokojeni wpływem potencjalnego ograniczenia – lub ograniczenia – tych korzystnych polityk.

Ponieważ tapering jest teoretyczną możliwością – nigdy nie został z powodzeniem przeprowadzony przez banki centralne, które: ustanowił bodziec gospodarczy napędzany przez luzowanie ilościowe – trudno powiedzieć dokładnie, jaki wpływ będzie miało zmniejszanie liczby akcji na akcje rynek. Jednak w przeszłości powszechnie uważano, że gdy Fed rozpocznie powolne odwracanie bodźców gospodarczych, rynek akcji zareaguje negatywnie.

Jaka jest różnica między zwężaniem a dokręcaniem?

W kontekście polityki pieniężnej, ciasna lub skurczowypolityka jest kierunkiem działań podejmowanych przez bank centralny – taki jak Fed w USA – w celu spowolnienia wzrostu gospodarczego, ograniczać wydatki w gospodarce, która wydaje się zbyt szybko przyspieszać, lub hamować inflację, gdy ona również rośnie szybki.

Fed zaostrza politykę monetarną, podnosząc krótkoterminowe stopy procentowe poprzez zmiany polityki do stopy dyskontowej, zwanej również stopą funduszy federalnych. Fed może również sprzedawać aktywa z bilansu banku centralnego na rynek poprzez: operacje otwartego rynku (OMO).

Zacieśnianie polityki pieniężnej jest przeciwieństwem ekspansywnej polityki pieniężnej. Ekspansywna lub luźna polityka ma na celu stymulowanie gospodarki poprzez stymulowanie popytu za pomocą bodźców monetarnych i fiskalnych. QE jest narzędziem ekspansywnej polityki pieniężnej.

Tak więc tapering odnosi się do odwrócenia jednego aspektu luźnej polityki pieniężnej – QE – podczas gdy zaostrzenie odnosi się do wdrażania ścisłej polityki pieniężnej. Zmniejszenie skupu aktywów przez Fed może nastąpić jednocześnie z programem ekspansywnej polityki pieniężnej. Chociaż zarówno zwężenie, jak i zaostrzenie mają mieć podobny wpływ na rynkowe stopy procentowe, nie zawsze następują jednocześnie.