W jaki sposób wskaźnik cen konsumpcyjnych (CPI) jest wykorzystywany w kontraktach na eskalację rynku?

Dodanie klauzuli rocznego wzrostu w umowach z CPI

Klauzule eskalacji są często wykorzystywane w celu ułatwienia tworzenia umów długoterminowych, ponieważ płace lub ceny zmieniają się w czasie. W tych negocjacjach indeks cen konsumpcyjnych (CPI) jest jedną z najczęściej używanych miar do zastosowania klauzuli eskalacji.

Zazwyczaj sprzedawcy niechętnie ustalają ustaloną cenę w umowie długoterminowej z obawy przed utratą korzyści z ewentualnej aprecjacji rynkowej wartości ich towarów lub usług. Ponadto zmiany, które mogą wystąpić z biegiem czasu ze względu na inflację lub inne czynniki ekonomiczne, mogą również przynieść sprzedawcy korzyść polegającą na utrzymaniu otwartych zmian cen.

Z drugiej strony, często dla kupujących wygodnie jest mieć możliwość zabezpieczenia długoterminowych porozumień cenowych, aby zapewnić stałą podaż lub móc zaplanować długoterminowe wydatki. Aby spotkać się w środku, rozwiązanie, które zwykle jest do przyjęcia dla obu stron, obejmuje eskalację klauzula, która okresowo koryguje cenę umowną zgodnie z uzgodnionym wskaźnikiem ceny rynkowej zmiany. Takim wskaźnikiem jest CPI; jest powszechnie akceptowany jako dostarczający dość dokładne odzwierciedlenie zmian cen spowodowanych inflacją.

Klauzule eskalacji stosuje się do umów najmu nieruchomości, pracy, ubezpieczenia, alimentów sądowych oraz niezliczonych umów dotyczących towarów i usług. Jeden dobrze znany obszar gospodarczy, w którym CPI jest używany do eskalacji, obejmuje świadczenia rządowe udzielane uprawnionym osobom. Na przykład CPI stanowi podstawę do rocznego koszty utrzymania podwyżki dla osób otrzymujących świadczenia z Ubezpieczeń Społecznych. CPI nie jest bezpośrednim wskaźnikiem kosztów utrzymania; jest to jedynie badanie cen szerokiego koszyka podstawowych produktów konsumenckich, ale nadal jest wykorzystywane do szacowania wszelkich zmian kosztów utrzymania.

Rozważania przy wdrażaniu CPI

Podczas wdrażania modyfikatora klauzuli eskalacji, takiego jak CPI, umowa musi precyzyjnie określać, w jaki sposób okresowe korekty są wprowadzane do umowy oraz liczbę, do której korekta jest stosowana.

Na przykład w umowie najmu korekta może dotyczyć wyłącznie podstawowej kwoty czynszu lub może: być zastosowane do większej figury, która zawiera inne elementy drugorzędne, takie jak narzędzia lub konserwacja usługi.

Należy również określić konkretną odmianę CPI, która ma być zastosowana. W rzeczywistości rząd oblicza zmiany CPI dla różnych obszarów kraju, oprócz standardowego ogólnego obliczania CPI. To standardowe obliczenie jest znane jako CPI-U, które ma pokazać średni CPI dla pracowników miejskich we wszystkich miastach USA.

Umowa koniecznie określa, jak często należy dokonywać lub rozważać korekty. Korekty eskalacji najczęściej odbywają się corocznie, ale mogą być stosowane częściej lub rzadziej, w zależności od porozumienia stron umowy. W przypadku używania wskaźnika CPI jako modyfikatora eskalacji różne odmiany wskaźnika CPI nie mają jednakowej częstotliwości. Indeksy dla niektórych obszarów metropolitalnych USA są publikowane tylko przez Biuro Statystyki Pracy co pół roku, a zatem nie są odpowiednie dla sytuacji kontraktowych, w których strony chcą co miesiąc dokonywać korekt cen związanych z inflacją.

Konkretna formuła korekty jest również podana w umowie. Zwykle dokonana korekta ceny jest procentem równym procentowej zmianie CPI, ale kontrakt może określić zastosowanie mnożnika, który skutkuje większą lub mniejszą korektą niż zmiana wskaźnika CPI numer. Niektóre umowy dodatkowo przewidują maksymalny łączny wzrost ceny lub gwarantują okresowy minimalny wzrost.