Jak podział na strefy dla jednej rodziny przyczynia się do nierówności rasowych

Co to jest podział na strefy dla jednej rodziny?

Pojedyncza rodzina podział na strefy jest rodzajem klasyfikacji prawnej, która ogranicza rodzaj lokalu mieszkalnego, który można zbudować na nieruchomości. W ramach tych ograniczeń można budować tylko jednorodzinne domy wolnostojące, zabraniając wielorodzinnych budownictwo mieszkaniowe, takie jak bliźniaki lub kondominia, które są powszechne w gęściej zabudowanych obszary.

W XX wieku pojawiło się zagospodarowanie jednorodzinne. Uczeni twierdzą, że to – wraz z rasowo restrykcyjne przymierza oraz redlining—ma kluczowe znaczenie dla cementowania segregacja w wielu amerykańskich miastach. Ponieważ większość majątku amerykańskiego gospodarstwa domowego jest związana z mieszkaniem – według niektórych szacunków aż dwie trzecie – jest to również ważne dla zrozumienia rosnącego rasowa luka majątkowa.

Historia zagospodarowania przestrzennego jednej rodziny

Zagospodarowanie przestrzenne jednorodzinne zaczęło się jako środek urbanistyczny i praktyka deweloperów gruntów. Od samego początku było to wykluczenie rasowe – aspekt, który z czasem stał się bardziej wyraźny.

Zaczęło się w 1916 roku

Zagospodarowanie przestrzenne — lokalne przepisy ograniczające sposoby rozwijania i wykorzystywania własności — zostało wprowadzone w Ameryce miasta około 1916 r. (chociaż Los Angeles ma przykłady zasad w stylu zagospodarowania przestrzennego, które poprzedzają to o kilka lat). Był to rok, w którym kilka amerykańskich miast przyjęło rozporządzenia dotyczące zagospodarowania przestrzennego, w tym Nowy Jork, który zdecydował się na zatwierdzenie obszernego ustawodawstwa miejskiego, czyniąc go pierwszym, który to zrobił, według William A. Książka Fischela Zasady zagospodarowania przestrzennego! Ekonomika rozporządzenia w sprawie użytkowania gruntów. Według Fischela rozpowszechnienie w latach 1910 tanich pociągów towarowych i autobusów typu jtney utorowało drogę do szybkiego przyjęcia przepisów dotyczących zagospodarowania przestrzennego, które nastąpią.

Fischel postrzega zagospodarowanie przestrzenne jako aktywną siłę w kształtowaniu amerykańskich miast. W przeciwieństwie do niektórych popularnych analiz praktyk zagospodarowania przestrzennego, Fischel twierdzi również, że podział na strefy jest generalnie „oddolnym instytucja." W tym opowiadaniu podział na strefy rozprzestrzenił się nie od postępowych centralnych planistów, ale od powszechnie wybranego rządu urzędnicy. W wielu opisach zagospodarowania przestrzennego jednorodzinnego jednym z głównych czynników napędzających było zagospodarowanie terenu w Kalifornii na początku XX wieku.

Połączenie z Kalifornią

W Kalifornii Mason-McDuffie Co., kierowany przez ekologa Duncana McDuffie, który miał kluczowe znaczenie dla rozwoju systemu California State Parks i jeden punkt przewodniczący Sierra Club – odegrał kluczową rolę w ustanawianiu reguł segregacji i stosowaniu stref jednorodzinnych w East Berkeley w szczególny. Sformułowanie w kontraktach dzielnic, które ustanowiła, określało umowy wykluczające rasowo, które uniemożliwiały Murzynom i Azjatom zamieszkanie. Chociaż rasowo restrykcyjne przymierza były w tym momencie powszechne, praca McDuffie jest zwykle cytowana jako katalizator, dzięki któremu podział na strefy jednorodzinne stał się powszechny.

W 1916 roku, w dużej mierze dzięki lobbingowi McDuffie, rada miejska Berkeley zatwierdziła rozporządzenie w sprawie zagospodarowania przestrzennego na kilka miesięcy przed rządami Nowego Jorku. Został oparty, jak Marc A. Weiss napisał na temat podobnego rozporządzenia w Los Angeles i orzeczeń sądowych, które go podtrzymały. Jednak ordynacja Berkeley była godna uwagi, pisze Weiss, ponieważ wyróżniała cele jednorodzinne i inne cele mieszkalne.

Według Maya Tulip Lorey, firma McDuffie’s chciała wybudować „parki prywatnej rezydencji” w Berkeley, co pozwoliłoby rozróżnienie między bezpiecznymi, stale rosnącymi inwestycjami w nieruchomości w ich społecznościach a surowymi, nieprzewidywalnymi, niepożądanymi miasta. Częścią opakowania, które czyniło je tak atrakcyjnymi, były ceny tych nieruchomości, klauzule, które nie pozwalały na budowanie domów wielorodzinnych na ziemi i klauzul, które zabraniały prowadzenia działalności gospodarczej w tych społecznościach, które były skierowane w szczególności do azjatyckich i czarnoskórych społeczności.

Gwarantowanie identyczności rasowej

Tożsamość rasowa, która przyciągała zamożnych białych nabywców, była ważną częścią stabilnego, stałego rozwoju, który McDuffie przewidział dla dzielnic swojej firmy. Ostatecznie McDuffie lobbował w lokalnym samorządzie za zmianami w zasadach użytkowania gruntów w Berkeley, aby chronić swoje projekty rozwoju społeczności przed możliwymi zmianami demograficznymi na obszarach wokół nich projektowanie.

Chociaż początkowo ukryty, składnik rasowy był ważny. „Podczas gdy ograniczenia czynu i przymierza, o których mowa w broszurze Claremont Park, są okryte eufemizmami, Firma Mason-McDuffie wyraźnie stwierdza w swoich umowach prawnych, że mile widziani są tylko kupujący z wyższymi dochodami z rasy kaukaskiej ”- Lorey pisze.

Nie trwało to zbyt długo, zanim stało się przejrzyste. Do 1929 roku, mówi Lorey, zwyczajowa umowa Mason-McDuffie Co. określała, że ​​nikt nie może mieszkać na nieruchomości, kto nie miał „czystej krwi kaukaskiej”. Ten rodzaj nieustannego rasistowskiego przymierza był wtedy powszechny i ​​najwyraźniej nijaki. Lorey pokazuje, że do 1935 r. przymierze było wymieniane obok neutralnych faktów, takich jak podatki i okoliczne tereny, w materiałach reklamowych.

Kontrola wzrostu

Później, wraz z rozwojem systemu autostrad międzystanowych i inflacją wartości domów, „kontrola wzrostu” stały się dość powszechne jako narzędzia, które lokalne społeczności wykorzystywały jako zachęty, z podziałem na strefy, do spowolnienia wzrostu wysokiego popytu obszary. Według Fischela większość przepisów dotyczących użytkowania gruntów uchwalonych od 1970 r. wywodzi się z inicjatyw stanowych i federalnych. Były one raczej bardziej restrykcyjne niż mniej i rzadko próbowały uchylić pragnienia lokalnych mieszkańców.

Jak podział na strefy dla jednej rodziny przyczynia się do nierówności rasowych

Badanie UCLA z 2015 r., wykorzystujące dane z 95 największych amerykańskich miast, wykazało, że polityki ograniczające użytkowanie gruntów są: skorelowane z wyższymi poziomami „segregacji dochodów” niż te, które tego nie robią, często tworząc bogate enklawy, które powodują problemy. Dalsze badania, w tym pięcioczęściowa seria z Uniwersytetu Kalifornijskiego, Berkeley’s Othering i Belonging Institute potwierdziły związek między poziomami segregacji a restrykcyjnym podziałem na strefy prawa.

Badanie Berkeley, w którym zastosowano gęsty grzebień do segregacji rasowej w Zatoce San Francisco Obszar poinformował również, że w 2010 r. siedem z dziewięciu hrabstw na tym obszarze było bardziej odseparowanych niż w 1980. Ponadto przewidywano, że poziom rasowej segregacji mieszkaniowej wzrośnie w ciągu następnej dekady, chyba że zostanie rozwiązany inaczej.

Dochodzenie w Berkeley ujawniło rosnący poziom segregacji latynoskiej i azjatyckiej oraz utrzymująca się ilość segregacji Czarnych, chociaż nastąpił spadek ogólnej liczby Czarnych segregacja. Inne ograniczenia użytkowania gruntów, takie jak strefy o niskiej gęstości, zostały również powiązane z mniejszymi populacjami Latynosów i Czarnych.

Krytycy przepisów dotyczących zagospodarowania przestrzennego domów jednorodzinnych kategoryzują niekorzystne skutki tych przepisów zarówno w odniesieniu do kwestii równości środowiskowej, jak i społecznej. Twierdzą, że zaszkodziło to środowisku, ponieważ doprowadziło do niekontrolowanego rozrostu podmiejskiego i miejskiego, z miastami budowanie na dużych obszarach ziemi, ponieważ nie były one w stanie rozwijać się w bardziej skoncentrowany sposób. To z kolei doprowadziło do zwiększonej zależności od samochodów, co przyczynia się do zanieczyszczenia i wydłuża czas dojazdów do pracy.

W sferze sprawiedliwości społecznej krytycy twierdzą, że ta praktyka ogranicza podaż mieszkań i utrudnia integrację. W połączeniu z innymi praktykami – w tym restrykcyjnymi przymierzami i redlining – podział na strefy jednorodzinne wykluczył mniejszości z zamożnych dzielnic. Skumulowanym efektem tego było odcięcie mniejszości od dostępu do bogactwa, ponieważ, jak wspomniano powyżej, aż dwie trzecie bogactwa amerykańskiego gospodarstwa domowego jest związane z mieszkaniem.

Propozycje naprawienia nierówności wynikających z podziału na strefy dla jednej rodziny

Oceniając segregację rasową w rejonie zatoki San Francisco, UC Berkeley Othering and Belonging Institute zasugerował, że Cel polityki integracji rasowej jest dwojaki: zachowanie integracji tam, gdzie już istnieje, oraz zachęcanie jej tam, gdzie nie. Osiągnięcie tych bliźniaczych celów będzie wymagało zniesienia restrykcyjnej polityki zagospodarowania terenu, zwłaszcza zagospodarowania przestrzennego jednorodzinnego, „bezpośrednią przeszkodą w rozwoju tanich mieszkań” i innych polityk integracyjnych, zgodnie z badanie. Wiele innych dokumentów sugerowało, że należy przyjąć politykę obalania restrykcyjnej polityki użytkowania gruntów w celu budowy domów wielorodzinnych.

Artykuł 2019 z Dziennik Amerykańskiego Stowarzyszenia Planowania twierdzi, że argumenty przemawiające za zachowaniem przepisów wyłączających są słabe, po części dlatego, że opierają się na wspólnocie”. preferencje i estetyka, które zdają się ignorować rasizm i klasycyzm, które ustanowiły te dzielnice w pierwszym miejsce.

Stosowanie „strefowania włączającego”, narzędzia regulacyjnego, które wymaga od deweloperów udzielania dotacji za kwotę niższą od stawek rynkowych, doprowadziło do mieszanych wyników. Na przykład badanie przeprowadzone na Uniwersytecie George'a Masona z 2021 r. wykazało, że tego rodzaju podział na strefy spowodował wzrost cen rynkowych w Korytarz Baltimore-Waszyngton, gdy było to wymagane, a opcjonalne wersje programu zwykle nie były skuteczne jako narzędzie do tworzenia tanie mieszkania. Z drugiej strony badanie z 2009 r. wykazało, że strefowanie inkluzyjne spowodowało „marginalnie znaczące” wzrost” cen mieszkań wielorodzinnych, choć nie obniżył cen mieszkań jednorodzinnych mieszkania.

Środki prawne

W ostatnich latach kilka miast i stanów uchwaliło przepisy, które położyłyby kres praktyce jednorodzinnego zagospodarowania przestrzennego. Na przykład Minneapolis głosowało w 2019 r. za dopuszczeniem multipleksów w miejscach w mieście, w których zakazano ich zagospodarowania przestrzennego dla domów jednorodzinnych. Ustawodawca stanu Oregon uchwalił w 2019 r. ustawę, która zezwalała właścicielom nieruchomości na budowę domów niejednorodzinnych na nieruchomościach mieszkalnych.

Kryzys mieszkaniowy w Kalifornii, stanie, którego miasta mają jedne z najwyższych cen mieszkań w kraju, poddał tę praktykę kontroli legislacyjnej. W 2021 roku kalifornijski senat uchwalił dwa projekty ustaw, które unieważniłyby zasady zagospodarowania przestrzennego w całym stanie: SB-9 i SB-10.

Często zadawane pytania