Doom Loop: definicja, przyczyny i przykłady

Co to jest pętla zagłady?

Pętla zagłady opisuje sytuację, w której jedno negatywne działanie lub czynnik wyzwala inne, co w tura uruchamia kolejną negatywną akcję lub powoduje pogorszenie pierwszego negatywnego czynnika, kontynuując cykl. Jest to odpowiednik błędnego koła, w którym trend spadkowy staje się samonapędzający. Termin został spopularyzowany w książce zarządzania z 2001 roku Od dobrego do świetnego autorstwa Jima Collinsa.

W ekonomii pętla zagłady opisuje sytuację, w której jeden negatywny warunek ekonomiczny tworzy drugi negatywny warunek, który z kolei tworzy trzeci negatywny warunek lub wzmacnia pierwszy, powodując samonapędzanie się spirala.

Przykład pętli zagłady

The Grecki kryzys zadłużenia jest dobrym przykładem pętli zagłady. W 2009 r. nowy grecki rząd ujawnił, że poprzednie rządy błędnie podawały krajowe informacje finansowe. W 2010 roku rząd ujawnił znacznie gorszy niż oczekiwano deficyt budżetowy— ponad dwukrotnie więcej niż poprzednie szacunki i ponad 12%. Produkt krajowy brutto (PKB). Został on później zrewidowany w górę do 15,4%. Koszty pożyczkowe Grecji gwałtownie wzrosły, gdy agencje ratingowe obniżyły rating długu publicznego tego kraju do poziomu stan śmieci.

Ujawnienie wyższych niż oczekiwano deficytów podważyło zaufanie inwestorów i szybko rozprzestrzenił się strach o sytuację fiskalną i poziomy zadłużenia innych strefa euro Państwa. Jak obawy o strefę euro dług państwowy spread, pożyczkodawcy zażądali wyższych stóp procentowych od długu państwowego od każdego kraju Unii Europejskiej (UE) o słabej gospodarce podstawy, co jeszcze bardziej utrudniło tym krajom pozyskiwanie środków na sfinansowanie deficytów budżetowych. Niektóre kraje musiały podnieść podatki i ciąć wydatki, spowolnienie krajowej gospodarki, co z kolei zmniejszyło rządowe dochody z podatków, jeszcze bardziej osłabiając ich finanse.

W kilku krajach – w tym w Grecji, Irlandii i Portugalii – ich dług publiczny został zdegradowany do statusu śmieciowego przez międzynarodowe instytucje agencje ratingowe, co pogłębiło obawy inwestorów. Te obniżki skłoniły inwestorów do sprzedaży swoich obligacji, które posiadały również lokalne banki. Wraz ze spadkiem wartości obligacji lokalne banki poniosły ciężkie straty. Groźba ewentualnego banku ratunek jeszcze bardziej nadwyrężyły finanse rządowe, czyniąc ich dług jeszcze bardziej ryzykownym, podnosząc rentowność jeszcze wyżej i powodując większe straty dla banków.

Aby przerwać pętlę zagłady, która już się rozprzestrzeniła i stworzyła Europejski kryzys zadłużeniowy, pod koniec 2010 roku Parlament Europejski przegłosował utworzenie Europejski System Nadzoru Finansowego (ESNF), której zadaniem jest zapewnienie spójnego i odpowiedniego nadzoru finansowego w całej UE. Grecja otrzymała również kilka ratowań z obu krajów Europejski Bank Centralny (EBC) i Międzynarodowy Fundusz Walutowy (MFW) w następnych latach w zamian za środki oszczędnościowe które ograniczyły wydatki publiczne i podniosły podatki.

Koło zamachowe vs. Pętla zagłady

Koło zamachowe to urządzenie mechaniczne, które wykorzystuje pęd do magazynowania energii: gdy ciężkie koło zacznie się poruszać, jego własny ciężar i pęd utrzymują je w ruchu przy minimalnym lub zerowym wysiłku. Jest to z grubsza przeciwieństwo pętli zagłady.

We wspomnianej książce spopularyzowano również termin „efekt koła zamachowego”. Od dobrego do świetnego. Koncepcja przedstawiona w książce Collinsa polegała na tym, że bez względu na to, jak dramatyczny byłby wynik końcowy, zwroty w firmach i historie sukcesu startupów nigdy nie dzieje się z powodu jednego aktu, ale raczej w wyniku ciągłego procesu powolnego, ale stałego postępu, który ostatecznie przynosi niesamowite rezultaty wyniki. Jest to podobne do powolnego, ale stałego wzrostu prędkości koła zamachowego, gdy nabiera ono wystarczającego rozpędu, aby kontynuować obracanie się samodzielnie lub przy minimalnym wysiłku.

Efekt koła zamachowego jest przeciwieństwem pętli zagłady. W kontekście zarządzania przedsiębiorstwem i przywództwa, pętla zagłady odnosi się do cyklu samonapędzających się negatywnych zachowań zarządczych, które napędzają firmy w dół, takie jak powtarzające się wstrząsy mające na celu szybkie odwrócenie firmy, a nie powolne, ale stałe ulepszenia w czasie, jak opisuje koło zamachowe efekt.

Przyczyny pętli zagłady

Jeśli kraj przeżywa kryzys zadłużenia, wartość jego długu publicznego (obligacji rządowych) może spaść. Ponieważ banki krajowe zazwyczaj posiadają obligacje rządowe, wartość ich portfeli również spadnie, być może tak bardzo, że będą potrzebować pomocy rządu, aby pozostać rozpuszczalnik. Duże wydatki rządowe na ratowanie banków szkodzą rządowi rating kredytowy dalej, co zmusza go do podniesienia stopy procentowe aby przyciągnąć nabywców swojego długu państwowego.

Wyższe stopy procentowe spowalniają również gospodarkę, co oznacza również mniejsze wpływy z podatków, z których rząd korzysta między innymi na ratowanie banków. Rząd może wtedy potrzebować pożyczyć jeszcze więcej, aby pokryć utracone wpływy z podatków, co jeszcze bardziej zaszkodzi jego rządowi zdolność kredytowa I hamowanie wzrostu gospodarczego nawet więcej, co z kolei powoduje dalszy spadek wpływów podatkowych.

Spadająca wartość portfeli obligacji banków może też oznaczać, że mają ich mniej płynność więc może pożyczać mniej, co również osłabia gospodarkę. Jeśli rating kredytowy rządu spadnie poniżej stopień inwestycyjny, wielu inwestorów może być zmuszonych do sprzedaży swoich obligacji, w tym banków, których wytyczne często mówią, że nie mogą posiadać obligacji o ratingu nieinwestycyjnym.

Pętla zwiększa presję pożyczkową na już zestresowany rząd, co dodatkowo obniża wartość emitowanych przez niego obligacji, a pętla trwa.

Czy wzrost stóp procentowych może wywołać pętlę zagłady?

Kryzys zadłużenia w strefie euro jest dobrym przykładem tego, jak podwyżki stóp procentowych mogą wywołać pętlę zagłady. Przyczyną były słabe fundamenty gospodarcze Grecji (takie jak wysoki deficyt budżetowy i nadmierne wydatki rządowe). przyczyn kryzysu, ale stał się niemożliwy do opanowania, gdy inwestorzy zaczęli domagać się wyższych stóp procentowych od rządu dług.

Nowszy przykład tego, jak podwyżki stóp procentowych mogą zaszkodzić bankom, można zobaczyć w rundzie podwyżek stóp procentowych w USA w 2022 roku. jak Stany Zjednoczone Bank Rezerwy Federalnej podniesione stawki, plony na sprzedawanych przez nią bonach skarbowych gwałtownie wzrosła. Chociaż prawdopodobną przyczyną było oczekiwanie rynku na dalsze podwyżki stóp procentowych (w przeciwieństwie do obaw, że Stany Zjednoczone nie będą w stanie spłacić swoich długów), ruchy te uderzyły w amerykańskie banki. Dzieje się tak dlatego, że gdy wzrasta koszt pożyczania pieniędzy (kiedy rosną stopy procentowe), wartości obligacji zwykle spadają, i wzajemnie.

JPMorgan Chase & Co. (JPM) odnotowała w pierwszym kwartale (1 kw.) 2022 r. straty w wysokości około 7,4 mld USD na 313 mld USD amerykańskich skarbce i inne obligacje w swoim portfelu. Banki współczynnik kapitałowy spadł z 13,1% w kwartale do 11,9%. Niższy współczynnik kapitałowy oznaczał, że JPMorgan miał mniej pieniędzy do pożyczenia i wydania, co skłoniło go do anulowania planowanego wykup akcji. Wells Fargo & Co. (WFC) poinformował również, że stracił około 5,1 miliarda dolarów na posiadanych obligacjach, co przypisał wyższym stopom procentowym.

Chociaż nie wydaje się, aby amerykańskie banki potrzebowały ratowania (jak miało to miejsce podczas tzw Globalny kryzys finansowy z 2008 roku), efekt domina wyższych stóp prowadzących do strat banków pokazuje, jak podwyżki stóp procentowych mogą zapoczątkować pętlę zagłady.

W jaki sposób dług rządowy może rozpocząć pętlę zagłady?

The Azjatycki kryzys finansowy jest dobrym przykładem tego, jak duży dług publiczny może wywołać pętlę zagłady. W 1997 r. gospodarki w całej Azji zostały załamane, gdy rynek dowiedział się o rosnącym poziomie długu publicznego kryzys walutowy i finansowy, który dotknął cały region, ale uderzył w gospodarki z dużym obciążeniem długiem publicznym najtrudniejszy.

Kiedy rządy pożyczają więcej, niż rynek uważa, że ​​mogą spłacić, inwestorzy zaczynają żądać wyższych zwrotów z obligacji rządowych, aby zrekompensować zwiększone ryzyko. Powoduje to, że banki centralne podnoszą stopy procentowe, aby mogły nadal emitować obligacje w celu finansowania swoich gospodarek.

Po pierwsze, wyższe stopy procentowe powodują, że często duże zasoby długu państwowego banków spadają, zmniejszając ich współczynnik kapitałowy, więc nie mogą pożyczać tak dużo. Posiadanie przez banki znacznych kwot długu państwowego, obecnie postrzeganego przez rynek jako bardziej ryzykowne, może wpłynąć na ocenę wiarygodności kredytowej banków.

Połączenie wyższych kosztów i niższych współczynników kapitałowych oznacza, że ​​banki muszą płacić więcej za mniejszą kwotę pieniędzy, którą są w stanie pożyczyć. Jeśli rating kredytowy banków zostanie obniżony, może to jeszcze bardziej zwiększyć koszty kredytów bankowych, prowadząc do kryzysu kredytowego, który spowalnia wzrost gospodarczy. Wolniejszy wzrost gospodarczy uderza w finanse rządowe, ponieważ spadają dochody z podatków, co utrwala pętlę zagłady między bankami a ich rządami.

W jaki sposób spadająca giełda może wywołać pętlę zagłady?

Jeśli giełda spada, instytucje utrzymujące inwestycje na marży stają twarzą w twarz wezwania do uzupełnienia depozytu zabezpieczającego które wymagają od nich zdeponowania większej ilości gotówki jako zabezpieczenia. Te wezwania do zwiększenia zabezpieczenie wchłonąć gotówkę lub może wywołać sprzedaż, która następnie rozłoży presję spadkową. Stres finansowy jest jeszcze gorszy, jeśli płynność jest napięty, co oznacza, że ​​ludzie nie mogą łatwo pożyczyć gotówki, której potrzebują, aby sprostać wezwaniu do uzupełnienia depozytu zabezpieczającego, co może spowodować dalsze spadki.

The Krach giełdowy w 1929 r jest jednym z przykładów tego, jak spadająca giełda może wywołać pętlę zagłady, w tym przypadku prowadzącą do Wielkiego Kryzysu. W pierwszej połowie lat dwudziestych firmy amerykańskie odnotowały boom eksportowy do Europy, która odbudowywała się po I wojnie światowej. Bezrobocie było niskie, a samochody rozprzestrzeniły się po całym kraju, tworząc miejsca pracy i zwiększając wydajność gospodarki. W szczytowym momencie w 1929 roku ceny akcji wzrosły prawie dziesięciokrotnie. Inwestowanie na giełdzie stało się narodową rozrywką dla każdego, kogo było na to stać. Nawet ci, którzy nie mogli włączyć się do akcji pożyczając pieniądze na sfinansowanie inwestycji.

Wielu też kupiło margines, wnosząc tylko procent wartości aktywów i pożyczając resztę. Inwestorzy czasami odkładają zaledwie jedną trzecią pieniędzy. Kupowanie z depozytem zabezpieczającym oznacza, że ​​możesz zarobić znacznie więcej na niewielkiej inwestycji, ale oznacza to również, że możesz stracić znacznie więcej. Jeśli wartość akcji spadnie o jedną trzecią, a inwestor poświęcił tylko jedną trzecią, aby ją kupić, inwestor traci wszystko. Inwestor, który zapłaciłby pełną kwotę, straciłby tylko jedną trzecią. Co gorsza, jeśli wartość spadnie o więcej niż jedną trzecią, a inwestor położy tylko jedną trzecią kosztów, inwestor może nie tylko stracić wszystko, ale także być winien bankowi pieniądze.

Kiedy rynek się załamał w 1929 r., banki wezwały do ​​uzupełnienia depozytu zabezpieczającego. Przy ogromnych ilościach akcji kupowanych na marginesie i niewielkiej dostępnej gotówce wielu inwestorów nie było w stanie zdobyć gotówki na pokrycie wezwań do uzupełnienia depozytu zabezpieczającego. Jeśli pożyczkodawca prosi o więcej pieniędzy, ponieważ wartość akcji spada, a inwestor nie może wyłożyć więcej gotówki, pożyczkodawca zwykle sprzedaje portfel.

Gdy cykl wezwań do uzupełnienia depozytu zabezpieczającego i wymuszonych wyprzedaży nabrał tempa, giełda zaczęła gwałtownie spadać, ostatecznie tracąc około 89% swojej wartości, co czyni ją największą rynek niedźwiedzia w historii Wall Street.

Dolna linia

Pętla zagłady opisuje scenariusz, w którym jeden negatywny rozwój powoduje kolejny negatywny rozwój, który następnie pogarsza pierwszy problem. Rezultatem jest samonapędzająca się pętla negatywnego sprzężenia zwrotnego, podobna do koncepcji błędnego koła.

W ekonomii pętla zagłady jest zwykle wynikiem nadmiernych wydatków rządowych, w które wierzy rynek rząd może nie być w stanie zapłacić, problemy lub niewypłacalność w sektorze bankowym, a nawet nagłe spadki akcji rynki. Pętle zagłady są zwykle przerywane tylko przez interwencje, takie jak rządowe ratowanie systemu bankowego lub międzynarodowe ratowanie finansów kraju.