Definicja kierowania na poziomie ceny

Co to jest kierowanie na poziom cen?

Kierowanie na poziom cen to ramy polityki pieniężnej, które można wykorzystać do osiągnięcia stabilności cen. Celowanie na poziomie ceny jest techniką w polityce pieniężnej, w której bank centralny zwiększa lub zmniejsza podaż pieniądza i kredytu w gospodarce w celu osiągnięcia określonego poziomu cen. Kierowanie na poziom cen można zestawić z innymi możliwymi wartościami docelowymi, które można wykorzystać do kierowania polityką pieniężną, takimi jak: cel inflacyjny, kierowanie na stopy procentowe lub kierowanie na dochód nominalny. 

Zrozumienie kierowania na poziom cen

Podobnie jak ukierunkowanie na inflację, ukierunkowanie na poziom cen ustala cele dla indeksu cen, takiego jak indeks cen konsumpcyjnych (CPI). Ale podczas gdy cel inflacyjny określa stopę wzrostu wskaźnika cen, celowanie na poziomie cen określa docelowy poziom indeksu. W pewnym sensie celowanie inflacyjne jest bardziej wybiegające w przyszłość, ponieważ ignoruje przeszłe zmiany poziomu cen i uwzględnia jedynie procentowy wzrost obecnego poziomu cen. Patrząc na rzeczywisty bieżący poziom cen, celowanie na poziomie cen domyślnie uwzględnia przeszłe zmiany cen i zobowiązuje się do odwrócenia wszelkich odchyleń od przeszłego celu.

Na przykład, gdyby poziom cen spadł poniżej poziomu docelowego w danym roku, bank centralny musiałby przyspieszyć monetarne ekspansję, aby osiągnąć swój cel w przyszłym roku, aby zniwelować większą lukę między aktualnym aktualnym poziomem cen a ich cel. Przy celu inflacyjnym nie byłoby to konieczne.

Celowanie na poziomie cen jest teoretycznie skuteczniejsze niż cel inflacyjny, ponieważ cel jest bardziej precyzyjny. Ale jest to bardziej ryzykowne, biorąc pod uwagę konsekwencje nietrafienia w cel. Jeśli bank centralny przekroczy poziom ceny docelowej w ciągu jednego roku, może być zmuszony do prowadzenia restrykcyjnej polityki pieniężnej, aby celowo obniżyć poziom cen w następnym roku, aby osiągnąć swój cel.

Na przykład, jeśli gwałtowny wzrost cen ropy spowodował przejściowy wzrost inflacji, bank centralny dążący do poziomu cen może być zmuszony do zaostrzenia polityki pieniężnej. polityki, nawet w okresie spowolnienia gospodarczego, w przeciwieństwie do banku centralnego celującego w inflację, który może patrzeć w przeszłość na tymczasowy wzrost inflacji. Oczywiście byłoby to napięte politycznie.

Uważa się, że celowanie na poziomie cen zwiększa krótkoterminową zmienność cen, ale zmniejsza długoterminową zmienność cen. W dłuższej perspektywie ukierunkowanie na poziom cen jest równoważne z celowaniem inflacyjnym, które wykorzystuje stabilną długoterminową średnią stopę inflacji; Kierowanie na poziom cen może po prostu kierować się na ścieżkę kolejnych poziomów cen, które podążają za stabilnym tempem wzrostu. Może to skutkować krótkoterminową zmiennością w celu skorygowania chybień, ale zapewnia większą długoterminową stabilność cen niż ciągłe zmiany polityki pieniężnej w celu osiągnięcia określonej stopy inflacji w stosunku do każdej nowej ceny poziom.

Kierowanie na poziom cen przy zerowej stopie procentowej

Szwedzki bank centralny, opierając się na teoriach szwedzkiego ekonomisty Knuta Wicksella, podjął poważne próby ustalenia poziomu cen po tym, jak porzucił standard złota w latach 30. XX wieku. Szwedzka strategia miała być sposobem na tymczasowe powielenie standardu złota poprzez celowanie w stały, ustalony poziom cen, bez inflacji ani deflacji, dopóki nie będzie mógł być jakiś międzynarodowy metaliczny standard monetarny przywrócona. Ta polityka została obwiniana przez późniejszych szwedzkich i keynesowskich ekonomistów o zaostrzenie bezrobocia w Szwecji w tym okresie.

Jednak przy nominalnych stopach procentowych zbliżonych do zero granica w wielu krajach ukierunkowanie cenowe ponownie stało się aktualnym problemem. Na granicy zera negatywny szok popytowy prowadzi do wzrostu realne stopy procentowe w ramach celu inflacyjnego — przy założeniu, że oczekiwania inflacyjne pozostaną zakotwiczone. Ponadto, jeśli gospodarstwa domowe i firmy uznają, że polityka pieniężna stała się bezsilna, a ich oczekiwania inflacyjne spadną, realne stopy procentowe wzrosną jeszcze bardziej, zwiększając ryzyko recesji.

W przeciwieństwie do tego, celowanie cenowe tworzy inną dynamikę dla oczekiwań inflacyjnych, gdy gospodarka zostaje dotknięta negatywnym wpływem szok na żądanie. Wiarygodny cel cenowy na poziomie 2% inflacji stworzyłby oczekiwanie, że inflacja wzrośnie powyżej 2%, bo wszyscy wiedzieliby, że banki centralne zobowiązały się do wyrobienia niedobór. Zwiększyłoby to presję na wzrost cen, co obniżyłoby realne stopy procentowe i pobudziłoby zagregowany popyt.

To, czy celowanie na poziomie cen prowadzi do wyższego wzrostu PKB w warunkach deflacji niż cel inflacyjny, zależy w dużej mierze od tego, czy świat dostosuje się do Nowy keynesista uważają, że ceny i płace są lepkie, co oznacza, że ​​powoli dostosowują się do krótkoterminowych wahań koniunktury i że ludzie formułują swoje oczekiwania inflacyjne racjonalnie.