Układ monetarny z 1951 r.: znaczenie, historia

Czym jest układ monetarny z 1951 r.?

Układ monetarny z 1951 r. był porozumieniem pomiędzy Stanami Zjednoczonymi sekretarz skarbu i Zarząd Rezerwy Federalnej (Fed). Znane jest również jako Porozumienie Skarbu Państwa i Rezerwy Federalnej. Podstawowym osiągnięciem porozumienia było przywrócenie niezależności Rezerwy Federalnej. Pakt ten utorował drogę roli Fed we współczesnych Amerykach Polityka pieniężna jako bank centralny kraju.

Zrozumienie układu monetarnego z 1951 r

W 1951 roku Departament Skarbu i Fed osiągnęły porozumienie znane również jako Porozumienie Skarbu-Rezerwy Federalnej. Porozumienie to położyło podwaliny pod nowoczesną Rezerwę Federalną.

Porozumienie monetarne z 1951 r. wywarło znaczący wpływ na dzisiejsze funkcjonowanie Fed. W 1913 r. Fed po raz pierwszy przejął odpowiedzialność za ustalanie polityki pieniężnej. Stosując politykę pieniężną, Fed może manipulować rynkiem

podaż pieniądza i wpływ stopy procentowe. Podczas gdy niektórzy uważają, że Fed jest niezbędny do łagodzenia wahań w gospodarce, inni uważają, że jego polityka jest w rzeczywistości odpowiedzialna za cykle koniunkturalne. Tak czy inaczej, polityka Fed istotnie wpływa na strukturę i ruch amerykańskiej gospodarki.

Tło Porozumienia z 1951 roku

Stany Zjednoczone przystąpiły do ​​II wojny światowej w 1941 roku. Rok później, w 1942 r., Departament Skarbu USA zwrócił się do Fed o utrzymanie stóp procentowych na niezwykle niskim poziomie, aby utrzymać papiery wartościowe stabilny rynek i umożliwi rządowi pożyczanie pieniędzy po niższym oprocentowaniu w celu sfinansowania zaangażowania USA w wojnę.

Marriner Eccles był wówczas przewodniczącym Fed. Opowiadał się za finansowaniem wojny poprzez podnoszenie podatków, a nie poprzez niskooprocentowane pożyczki dla rządu. Jednak pilność wojny skłoniła Ecclesa do spełnienia prośby Sekretarza Skarbu i utrzymania stóp procentowych na niskim poziomie. Aby sfinansować te niskooprocentowane pożyczki, Fed kupił duże ilości rządowe papiery wartościowe.

W 1947 r. wojna minęła już dwa lata, ale inflacja przekroczyła 17%. Fed próbował to ograniczyć inflacja, ale ustalanie stóp procentowych nadal utrzymywała się na poziomie z czasu wojny. Stopy procentowe nie uległy zmianie, ponieważ prezydent Truman i Sekretarz Skarbu chcieli chronić wartość kraju Więzy wojenne.

W 1951 roku kraj przystąpił do wojny koreańskiej, a inflacja wzrosła do ponad 21%. Fed i Federalny Komitet do spraw Otwartego Rynku (FMOC) zgodziła się, że uwolnienie stóp procentowych jest konieczne, aby uniknąć kontynuacji inflacji i kolejnej depresji. Spotkali się z prezydentem Trumanem i osiągnęli porozumienie.

W porozumieniu zapisano, że Fed będzie nadal wspierał cenę pięcioletnich obligacji przez pewien okres, po upływie którego odpowiedzialność za te emisje będzie musiał przejąć rynek obligacji.