Złoto osiągnęło rekordowy poziom – w pewnym sensie
Kluczowe dania na wynos
- Obawy o wartość dolara pomogły w utrzymaniu rekordowo wysokich cen nominalnych złota.
- Jednak po uwzględnieniu inflacji metal szlachetny nie osiągnął jeszcze szczytu, jaki osiągnął w 1980 r.
- W dłuższej perspektywie zarówno akcje, jak i obligacje przynoszą znacznie wyższe zyski niż złoto.
Cena złota osiągnęła ostatnio rekordowe poziomy – ale tylko jeśli mierzy się ją w określony sposób.
Prawdą jest, że jeśli w poniedziałek sprzedano uncję złota, metal szlachetny osiągnął najwyższą w historii wartość w dolarach, po czym spadł do około 2030 dolarów i od tego czasu utrzymuje się na stałym poziomie. Ale jeśli weźmie się pod uwagę siłę nabywczą tych dolarów, ceny złota faktycznie osiągnęły szczyt w 1980 r., kiedy to wzrosła do ponad 800 dolarów za uncję, czyli około 2600 dolarów w dzisiejszych dolarach po uwzględnieniu inflacji konto.
Analitycy przypisywali niedawny wzrost cen złota spekulacjom inwestorów, że Rezerwa Federalna obniży referencyjną stopę procentową w nadchodzących miesiącach, wraz z zakończeniem kampanii antyinflacyjnych podwyżek stóp procentowych.
Obniżka stóp procentowych może wywrzeć presję na spadek wartości dolara w stosunku do innych walut światowych. Ta możliwość sprawiła, że złoto w oczach traderów stało się bardziej błyszczące, ponieważ czasami jest postrzegane jako zabezpieczenie kiedy wartość dolara spada.
Cena złota rzeczywiście czasami rosła, gdy inwestorzy zaczęli martwić się inflacją – to właśnie było przyczyną boomu na złoto w 1980 roku. Obecne obawy dotyczące inflacji i wartości dolara napędzają: mini gorączka złota kupujących uciekają do hurtowni Costco, aby kupić sztabki złota. Dyskusyjne jest jednak, jak dobrze złoto chroni inwestorów przed inflacją.
„Chociaż złoto może wydawać się dobrym zabezpieczeniem przed inflacją, dotrzymuje kroku inflacji tylko wtedy, gdy się ją ma kupuj go we właściwym czasie” – napisał w komentarzu Jim Reid, strateg ds. badań w Deutsche Bank. „W rzeczywistości podąża za tradycyjnymi aktywami w prawie wszystkich średnio- i długoterminowych okresach.”
Z analizy Deutsche Bank wynika, że w dłuższej perspektywie, od 1800 r., złoto przynosiło zwrot zaledwie 0,32% rocznie w porównaniu do 3,07% w przypadku 10-letnich obligacji skarbowych i 6,83% w przypadku akcji. Od 1971 r., zwanego przez Reida erą „inflacji”, złoto radzi sobie lepiej, osiągając zyski na poziomie 1,3% rocznie, choć wciąż poniżej stopy zwrotu z 10-letnich obligacji skarbowych wynoszącej 2,41% i 6,53% z akcji w tym samym okresie.
„Można być długoterminowym inflacjonistą, ale złoto jako inwestycja nadal będzie nieco rozczarowane” – napisał Reid.
