Primer na walutach rezerwowych

Od prawie wieku dolar amerykański służy jako wiodąca na świecie waluta rezerwowa, biorąc koronę noszoną kiedyś przez funta szterlinga. Mniej pewna jest przyszłość dolara jako najpopularniejszej waluty rezerwowej. Waluty rezerwowe są walutami obcymi w posiadaniu banków centralnych. Kiedy kraj nabywa rezerwy, nie umieszcza waluty w ogólnym obiegu. Zamiast tego parkuje rezerwy w banku centralnym. Rezerwy pozyskiwane są w drodze handlu, przy czym kraj nabywający sprzedaje towary w zamian za walutę.

W ten sposób waluty rezerwowe smarują koła handlu międzynarodowego, pomagając krajom i firmom w prowadzeniu transakcje z wykorzystaniem tej samej waluty, znacznie prostsze zadanie niż rozliczanie transakcji z wykorzystaniem różnych waluty. Ich popularność jest łatwa do zauważenia: w latach 1995-2011 ilość waluty utrzymywanej w rezerwie wzrosła o ponad 730%, z około 1,4 biliona dolarów do 10,2 biliona dolarów.

Emitenci walut rezerwowych

Waluty rezerwowe są zazwyczaj emitowane przez kraje rozwinięte, stabilne. Walutą najczęściej utrzymywaną jako rezerwa walutowa jest dolar amerykański, który zgodnie z Międzynarodowy Fundusz Walutowy (MFW), stanowiły prawie 62% alokowanych rezerw na koniec 2012 roku. Inne waluty utrzymywane w rezerwie to euro, jen japoński, frank szwajcarski i funt szterling. Dolar, choć wciąż najpowszechniej utrzymywana waluta rezerwowa, odnotował zwiększona konkurencja ze strony euro. Euro wzrosło z nieco poniżej 18% udziału w alokowanych rezerwach, kiedy zostało wprowadzone na rynki finansowe w 1999 roku, do 24% pod koniec 2011 roku.

MFW zgłasza zarówno przydzielone rezerwy, co oznacza, że ​​kraj zidentyfikował waluty utrzymywane w rezerwie, jak i łączne zasoby walut obcych. Całkowity odsetek wszystkich gospodarstw, którym przydzielono rezerwy, stale spadał na przestrzeni lat, z 74 proc. w 1995 r. do 55 proc. w 2011 r. Wiele z tych zmian można wytłumaczyć zmianą zasobów walutowych w kraje wschodzące i rozwijające się. W 1995 r. gospodarki rozwinięte posiadały około 67% łącznych rezerw walutowych, z czego 82% przeznaczono na rezerwy. Do 2011 roku obraz został odwrócony: kraje wschodzące i rozwijające się posiadały 67% całkowitych rezerw, przy czym przydzielono mniej niż 39%. Kraje wschodzące posiadają obecnie około 6,8 biliona dolarów w walucie rezerwowej.

Jak waluty uzyskują status rezerwy?

Kraje nie wypełniają wniosków, aby ich waluty stały się walutami rezerwowymi i nie ma organizacji międzynarodowej przyznającej ten status. Aby zająć miejsce przy stole dorosłych, dobrze jest być krajem rozwiniętym, z dużą gospodarką, z stosunkowo swobodny przepływ kapitału, posiadanie systemu bankowego zdolnego do obsługi bycia wierzycielem oraz posiadanie wpływ na eksport. Wymogi te sprawiają, że status waluty rezerwowej jest bogatym światowym klubem, ku rozczarowaniu wielu krajów rozwijających się. Waluty Chin (druga co do wielkości gospodarka świata), Brazylii (szósta), Rosji (dziewiąta) i Indii (10.) - kraje BRIC - nie są uważane za rezerwowe, dlatego kraje te były bardziej głośnymi orędownikami utworzenia kraju rezerwowego niezwiązanego z żadnym krajem.

Wołania o globalną walutę stają się głośniejsze, gdy dolar jest stosunkowo słaby, ponieważ słaby dolar powoduje, że eksport z USA jest tańszy i może powodować erozję nadwyżek handlowych w innych gospodarkach zdominowanych przez eksport. Krytycy zdominowanego przez dolara rynku walutowego wskazali, że USA może być coraz trudniej nadążyć za światowym popytem na dolary, ponieważ ich znaczenie w gospodarce światowej maleje. Zamiast używać dolara, banki centralne starały się używać koszyka walut, zwanego specjalne prawa ciągnienia. Protokół ten skutecznie zmniejszyłby wpływ jednego kraju i rzekomo wymusiłby bardziej rozważną politykę gospodarczą.

Korzyści ze statusu waluty rezerwowej

Dlaczego cały ten gwar wokół statusu waluty rezerwowej? Bycie krajem emitującym walutę rezerwową zmniejsza koszty transakcji, ponieważ obie strony transakcji dotyczą tej samej waluty, a jedna jest twoja. Kraje emitujące walutę rezerwową nie są narażone na ten sam poziom ryzyka kursowego, zwłaszcza jeśli chodzi o towary, które często są kwotowane i rozliczane w dolarach.

Ponieważ inne kraje chcą trzymać walutę w rezerwie i używać jej do transakcji, tym wyższa popyt oznacza niższe koszty finansowania zewnętrznego poprzez obniżoną rentowność obligacji (większość rezerw należy do rządu) więzy). Kraje emitujące mogą również pożyczać w swoich walutach krajowych i mniej martwią się o wspieranie swoich walut, aby uniknąć niewypłacalności.

Wady statusu waluty rezerwowej

Status waluty rezerwowej ma swoje wady, a problemy, z jakimi borykają się kraje emitujące, podkreślają, dlaczego dojrzałe gospodarki wydają się być tymi, które emitują powszechnie posiadane waluty. Niskie koszty finansowania zewnętrznego wynikające z emisji waluty rezerwowej mogą spowodować zmniejszenie wydatków zarówno sektora publicznego, jak i prywatnego, co może skutkować bańkami na aktywach i rosnącym długiem rządowym. Na przykład wydatki stymulacyjne w USA spowodowały, że chińscy przywódcy obawiali się słabego dolara, ponieważ obniżyłoby to wartość długu denominowanego w dolarach.

Można również argumentować, że jednym z powodów, dla których Stany Zjednoczone mogły tak swobodnie wydawać pieniądze, jest to, że nadwyżki chińskich oszczędności musiały gdzieś zostać zaparkowane i że gdzieś w dolarach. To zdarzenie nie jest niczym nowym; Robert Triffin (znany z Triffin Dilemma) zidentyfikował tę wadę, podczas gdy standard złota wciąż żył i kopał. Brak kontroli nad odpływem waluty naraża również słabe instytucje finansowe na ryzyko, a Hollywood (i prawdziwe życie) pokazuje, jak bardzo przestępcy kochają dolary.

A co z juanami?

A co z chińskim juanem? Chiny są drugą co do wielkości gospodarką na świecie i szybko się rozwijają, a prestiż narodowy związany z posiadaniem waluty rezerwowej jest prawdopodobnie czymś, nad czym ślinią się chińscy przywódcy. Być może największą przeszkodą, poza tym, że Chiny są neofitą liberalizacji gospodarczej, jest ścisła kontrola juana. "Waluta manipulacja” było powszechnym wyrażeniem podczas ostatniej rundy wyborów w USA, ponieważ wiele firm uważało, że juan jest sztucznie utrzymywany na niskim poziomie, aby chronić chiński eksport. Dodatkowo Chiny ograniczają ilość więzy które cudzoziemcy mogą trzymać, a waluty rezerwowe są zwykle trzymane jako obligacje rządowe, a nie twarda waluta. Niektórzy eksperci uważają, że dalsza liberalizacja może doprowadzić do dołączenia juana do klubu waluty rezerwowej już w 2020 roku.

Dolna linia

W takiej globalnej gospodarce, w której kraje wysyłają towary i towary w tak szalonym tempie, obawa przed zawaleniem się rynków z powodu ograniczeń monetarnych prawdopodobnie nie zmniejszy się w nadchodzących latach. Niedawny kryzys finansowy zwiększył presję na dolara, zwłaszcza w świetle perspektyw długu publicznego i przewrotności politycznej. Kraje bez statusu waluty rezerwowej obawiają się, że ich los jest związany z decyzjami makroekonomicznymi i politycznymi, które są poza ich kontrolą. Dążenie do światowego rynku zdominowanego przez dolara nie jest niczym nowym, ale inwestorzy starają się utrzymać koszyk inwestycji, a nie pojedyncze akcje, podobnie banki centralne, jeśli chodzi o zarządzanie ich rezerwy.