Nadwyżka konsumencka vs. Nadwyżka ekonomiczna: jaka jest różnica?

Nadwyżka konsumencka vs. Nadwyżka ekonomiczna: przegląd

W ekonomii głównego nurtu nadwyżka konsumenta to różnica między najwyższą ceną, jaką konsument jest gotów zapłacić, a rzeczywistą ceną, jaką płaci za dobro (która jest ceną rynkową towaru). Innymi słowy, nadwyżka konsumenta to różnica między tym, ile konsument jest skłonny zapłacić, a tym, co faktycznie płaci za towar lub usługę.

Nadwyżka ekonomiczna odnosi się do dwóch powiązanych wielkości: nadwyżki konsumenta i nadwyżki producenta. Nadwyżka producenta to różnica między rzeczywistą ceną dobra lub usługi – ceną rynkową – a najniższą ceną, jaką producent byłby skłonny zaakceptować za dobro.

Nadwyżkę ekonomiczną oblicza się, łącząc nadwyżkę korzyści, której doświadczają zarówno konsumenci, jak i producenci w transakcji gospodarczej.

Nadwyżka konsumencka

Konsument to osoba, która kupuje produkty i usługi. Nadwyżka konsumenta jest jednym ze sposobów określenia całkowitej korzyści, jaką konsumenci otrzymują ze swoich towarów i usług. Jeśli konsument jest skłonny zapłacić za przedmiot więcej niż aktualna cena wywoławcza – cena rynkowa – to teoretycznie otrzymuje dodatkową korzyść, kupując przedmiot po tej cenie. Gdyby cena była ich maksymalną gotowością do zapłaty, teoretycznie uzyskaliby mniejsze korzyści z zakupionego produktu.

Na przykład przed dokonaniem zakupu większość konsumentów decyduje, ile chcą wydać na dany przedmiot. Załóżmy, że student college'u decyduje, że para butów sportowych jest warta nie więcej niż 80 dolarów. Jeśli cena trampek wynosi 100 USD, student może zdecydować się ich nie kupować. Jeśli jednak cena butów wynosi 60 USD, uczeń prawdopodobnie dokona zakupu. Mogą również czuć, że mają specjalną ofertę. Pod względem ekonomicznym doświadczyli nadwyżki w wysokości 20 dolarów: różnica między maksymalną kwotą, jaką student był w stanie wydać (80 dolarów), a ceną rynkową butów (60 dolarów).

Dla konsumentów nadwyżka oznacza zysk pieniężny, ponieważ są oni w stanie kupić przedmiot za mniej niż najwyższa cena, jaką byliby skłonni zapłacić.

Nadwyżka ekonomiczna

W transakcji gospodarczej producentem jest podmiot lub osoba, która wytwarza towary i usługi. Kiedy producent sprzedaje produkt, musi określić cenę tego produktu.

Załóżmy, że producent butów musi wydać 30 dolarów na produkcję, sprzedaż (reklamę) i dystrybucję każdej pary butów. Producent sneakersów nie chce tracić pieniędzy na sprzedaży butów, więc 30 dolarów to minimum, które byliby skłonni zapłacić za buty. Ponieważ producent chce osiągnąć zysk, prawdopodobnie zdecyduje się pobierać za buty znacznie więcej niż 30 USD. Producent musi wtedy wybrać cenę, która sprawi, że sneakersy będą atrakcyjne dla dużej liczby konsumentów. (Choć mogą mieć pokusę, by wycenić trampki na wysoką cenę – na przykład 200, 300 lub 500 USD – w celu zdobycia ogromny zysk, prawdopodobnie byłoby to nieskuteczne, ponieważ wielu konsumentów uznałoby tę cenę za zbyt wysoką.)

Jeśli cena butów wynosi 60 USD, producent butów zarobi 30 USD na każdej sprzedanej parze butów. Zysk ten znany jest również jako nadwyżka producenta.

Dla każdej transakcji ekonomicznej może istnieć zarówno nadwyżka producenta (lub zysk), jak i nadwyżka konsumenta. Nadwyżkę agregatową lub połączoną nazywamy nadwyżką ekonomiczną.

Uwagi specjalne

Francuski inżynier budownictwa i ekonomista Jules Dupuit jako pierwszy opracował koncepcję nadwyżki konsumenckiej w połowie XIX wieku. Jednak to brytyjski ekonomista Alfred Marshall spopularyzował termin w swojej książce „Zasady ekonomii” wydanej w 1890 roku.W rzeczywistości nadwyżka ekonomiczna jest czasami określana jako nadwyżka Marshalla, od Alfreda Marshalla.

W tradycyjnej ekonomii przecięcie krzywych podaży i popytu zapewnia cenę rynkową (nazywaną również ceną równowagi) i ilość dobra. Zanim krzywa podaży przetnie się z krzywą popytu, jest wiele punktów, w których cena, którą konsumenci są gotowi zapłacić za dobro, jest niższa niż cena, którą są gotowi zaakceptować producenci.

Przy cenie rynkowej (równowagi) powstaje więc nadwyżka dla obu stron: konsumentów, którzy mieliby zapłacili więcej muszą tylko zapłacić cenę rynkową, a dostawcy, którzy zaakceptowaliby mniej, otrzymują rynek Cena £. Dodatkowa korzyść, jaką uzyskują zarówno konsumenci, jak i dostawcy w transakcji, nazywana jest nadwyżką ekonomiczną.

Na diagramie podaży i popytu nadwyżka konsumenta to obszar (zwykle trójkątny) powyżej ceny równowagi towaru i poniżej krzywej popytu. Punkt, w którym stabilizuje się cena – tak, że zarówno konsumenci, jak i producenci otrzymują maksymalną nadwyżkę w gospodarce – jest znany jako równowaga rynkowa.

Obszar ten odzwierciedla założenie, że konsumenci byliby skłonni kupić pojedynczą jednostkę towaru po wyższej cenie niż cena równowagi, plus druga dodatkowa jednostka po cenie niższej (ale wciąż powyżej równowagi) Cena £). Jednak to, co faktycznie ostatecznie płacą, to tylko cena równowagi za każdą zakupioną jednostkę.

Podobnie na tym samym wykresie podaży i popytu nadwyżka producenta to obszar poniżej ceny równowagi, ale powyżej krzywej podaży. Odzwierciedla to założenie, że producenci byliby skłonni dostarczyć pierwszą jednostkę po cenie niższej niż cenę równowagi i dodatkową (drugą) jednostkę po cenie powyżej tej (choć wciąż poniżej równowagi Cena £). Jednak w gospodarce rynkowej producenci otrzymują cenę równowagi za wszystkie sprzedawane przez siebie jednostki.