Czy przedsiębiorczość należy uznać za czynnik produkcji?

Przedsiębiorczość to podejmowanie nowych przedsięwzięć biznesowych, które z czasem mogą stać się dochodowymi firmami. Niektórzy ekonomiści identyfikują przedsiębiorczość jako czynnik produkcji, ponieważ może zwiększyć wydajność produkcyjną firmy. Istnieje kilka różnych definicji przedsiębiorcy i przedsiębiorczości, i chociaż przedsiębiorczość jest ani ziemia, praca, ani kapitał, większość nie stawia przedsiębiorców w tej samej krytycznej kategorii, co bardziej konsekwentnie zidentyfikowany czynniki produkcji.

Czynniki produkcji

Czynniki produkcji to nakłady potrzebne do wytworzenia dobra lub usługi. Na przykład niektórzy ekonomiści definiują przedsiębiorcę jako kogoś, kto zajmuje się i wykorzystuje te czynniki – ziemię, pracę i kapitał – dla zysku. Jeszcze inne definicje traktują przedsiębiorczość w sposób bardziej abstrakcyjny – przedsiębiorcy identyfikują nowe możliwości wśród: inne czynniki bez konieczności kontrolowania ich – co sugeruje, że sama przedsiębiorczość jest czynnikiem produkcja.

Od przełomowe innowacje są wynikiem ludzkiego wglądu, nie jest do końca jasne, czy przedsiębiorczość powinna być uważana za odrębny czynnik produkcji od pracy. Ekonomiści nie zgadzają się co do tego, czy przedsiębiorcy różnią się od robotników, są podzbiorem robotników, czy też mogą być obydwoma jednocześnie.

Ryzyko i przedsiębiorca

Jednym z najmniej rozwiniętych aspektów mikroekonomii głównego nurtu jest teoria przedsiębiorcy. XVIII-wieczny ekonomista Richard Cantillon nazwał przedsiębiorców „specjalną, ponoszącą ryzyko grupą” ludzi”. Od tego czasu ponoszenie ryzyka jest ważną cechą gospodarki przedsiębiorca.

Późniejsi ekonomiści, tacy jak Jean-Baptiste Say i Frank Knight, wierzyli ryzyko rynkowe był kluczowym elementem przedsiębiorcy. Dopiero w połowie XX wieku Joseph Schumpeter i Israel Kirzner niezależnie opracowali wszechstronne zastosowania ponoszenia ryzyka w produktywnych ramach.

Schumpeter zauważył, że inne czynniki produkcji wymagają mechanizmu koordynującego, aby były ekonomicznie użyteczne. Uważał również, że zyski i odsetki istnieją tylko w dynamicznym otoczeniu, w którym następuje rozwój gospodarczy. Według Schumpetera rozwój następuje, gdy kreatywne jednostki wymyślają nowe kombinacje czynników produkcji. Schumpeter przekonywał, że przedsiębiorcy tworzą dynamikę i wzrost.

Wartość i zwroty

Niektórzy ekonomiści definiują czynniki produkcji jako te nakłady, które generują wartość i uzyskują zwroty. Praca generuje wartość i otrzymuje wynagrodzenie jako zapłatę za pracę. Kapitał otrzymuje odsetki jako zapłatę za jego wykorzystanie. Grunt otrzymuje czynsz dzierżawny jako zapłatę za jego użytkowanie. To przedsiębiorca, zgodnie z tą teorią, otrzymuje zysk.

Teoria ta wyraźnie rozróżnia robotnika i przedsiębiorcę ze względu na rodzaj zwrotu. Z tym poglądem wiąże się kilka ważnych wyzwań. Na przykład, czy przedsiębiorcy uzyskują zysk proporcjonalny do ich? produkt przychodu krańcowego? Czy istnieje definiowalny rynek dla przedsiębiorczości, który odpowiada jej zwrotom i odpowiada rosnącej krzywej podaży?

Przedsiębiorcy i własność aktywów

Te kwestie nasuwają kolejne pytanie: Czy przedsiębiorca koniecznie potrzebuje dostępu do aktywów ekonomicznych? Niektórzy ekonomiści mówią nie – liczą się tylko idee. Jest to czasami nazywane „czystym” przedsiębiorcą. Zgodnie z tą teorią działania przedsiębiorcze nie są marginalne i czysto intelektualne.

Inni jednak nie zgadzają się, ponieważ tylko właściciel aktywów może być narażony na ryzyko związane z tymi aktywami. Pogląd ten zakłada, że ​​przedsiębiorczość ucieleśnia się w tworzeniu i funkcjonowaniu firmy oraz wykorzystaniu innych czynników.

Austriacki ekonomista Peter Klein mówi, że jeśli przedsiębiorczość jest traktowana jako proces lub atrybut, a nie kategoria zatrudnienia, to nie może być traktowana jako czynnik produkcji. Normalne czynniki produkcji mogą ulec amortyzacji podczas czasy zmagań gospodarczych. Nie dotyczy to jednak atrybutów.