Definicja bankowego funduszu ubezpieczeniowego (BIF)

Czym jest Bankowy Fundusz Ubezpieczeniowy (BIF)

Bankowy Fundusz Ubezpieczeniowy (BIF) był jednostką Federalna Korporacja Ubezpieczeń Depozytowych (FDIC), który zapewniał ochronę ubezpieczeniową bankom, które nie zostały sklasyfikowane jako oszczędności i pożyczki Stowarzyszenie. BIF powstał w wyniku kryzys oszczędnościowo-kredytowy które miało miejsce pod koniec lat 80-tych.

Zrozumieć Bankowy Fundusz Ubezpieczeniowy

BIF był pulą pieniędzy stworzoną w 1989 r. przez FDIC w celu ubezpieczenia depozytów składanych przez banki będące członkami Systemu Rezerwy Federalnej. BIF został stworzony, aby oddzielić pieniądze z ubezpieczenia bankowego od

oszczędność pieniądze z ubezpieczenia.

Bank oszczędnościowy – zwany również po prostu bankiem oszczędnościowym – jest rodzajem instytucji finansowej, która specjalizuje się w oferowaniu rachunków oszczędnościowych i udzielaniu kredytów hipotecznych. Pieniądze na ubezpieczenie od oszczędności pochodziły z Funduszu Ubezpieczeniowego Stowarzyszenia Oszczędności. Banki były zachęcane do przeklasyfikowania się jako bank na bank oszczędnościowy lub bank oszczędnościowy na bank, w zależności od tego, który fundusz miał w danym momencie niższe opłaty.

Doprowadziło to do powstania Federalnej Ustawy o Ubezpieczeniu Depozytów z 2005 r., która zniosła Kasa Oszczędności Fundusz Ubezpieczeniowy oraz BIF i stworzył jeden fundusz gwarantowania depozytów.

Fundusz Ubezpieczenia Depozytów

Główne cele Funduszu Ubezpieczenia Depozytów (DIF) są następujące:

1. Ubezpieczać depozyty i chronić deponentów ubezpieczonych banków
2. Aby rozwiązać upadłe banki

DIF jest finansowany głównie z kwartalnych ocen ubezpieczonych banków, ale otrzymuje również dochody z odsetek od swoich papierów wartościowych. DIF jest pomniejszony o rezerwy na straty związane z upadkiem banków i przez koszty operacyjne FDIC.

Ustawa Dodd-Frank Wall Street Reform and Consumer Protection Act z 2010 r. (ustawa Dodda-Franka) zmieniła organ zarządzający funduszem FDIC przez ustalenie wymagań dla wskaźnika rezerwy celowej (DRR) i przedefiniowanie podstawy wymiaru, na podstawie której naliczane są kwartalnie banków oceny. (Wskaźnik rezerwy to saldo DIF podzielone przez szacunkowe ubezpieczone depozyty.)

Uwagi specjalne

W odpowiedzi na te ustawowe zmiany, FDIC opracowała kompleksowy, długoterminowy plan zarządzania DIF, mający na celu zmniejszenie procykliczności i osiągnąć umiarkowane, stabilne wskaźniki oceny w całym cyklu gospodarczym i kredytowym, przy jednoczesnym utrzymaniu dodatniego salda środków nawet podczas bankowości kryzys. Zgodnie z tym planem zarząd FDIC przyjął istniejące harmonogramy stawek oceny i 2% DRR.

Saldo DIF wyniosło 110,3 mld USD w czwartym kwartale 2019 r., co stanowiło wzrost o 1,4 mld USD w porównaniu z końcem poprzedniego kwartału. Kwartalny wzrost był spowodowany dochodami z oceny i odsetkami uzyskanymi od inwestycyjnych papierów wartościowych posiadanych przez DIF. Stopa rezerwy pozostała na niezmienionym poziomie w stosunku do poprzedniego kwartału na poziomie 1,41%.

Ponadto, według FDIC, „liczba banków problemowych spadła z 55 do 51 w czwartym kwartale, co jest najmniejszą liczbą banków problemowych od czwartego kwartału 2006 r. Łączne aktywa zagrożonych banków spadły z 48,8 miliarda dolarów w trzecim kwartale do 46,2 miliarda dolarów."

Inne ważne wydarzenia za cały rok 2019 to: „Branża bankowa odnotowała za cały rok 2019 dochód netto w wysokości 233,1 mld USD, co oznacza spadek o 3,6 mld USD (1,5%) w porównaniu z 2018 r. Spadek dochodów netto wynikał przede wszystkim z wolniejszego wzrostu dochodów odsetkowych netto oraz wyższych rezerw na straty kredytowe. Do trendu przyczyniły się również niższe dochody pozaodsetkowe. Średnia stopa zwrotu z aktywów spadła z 1,35% w 2018 r. do 1,29% w 2019 r.”