Jak traktować koszty ogólne w rachunku kosztów

Mówiąc prościej, koszty ogólne to wszelkie koszty niezwiązane bezpośrednio z generowaniem zysk dla firmy. Nie oznacza to, że koszty ogólne nie są ważne ani konieczne. Tyle tylko, że same koszty ogólne w rzeczywistości nie przynoszą przychód. Niektóre standardowe zadania lub operacje uważane za ogólne obejmują:

• Księgowość i kontrole wewnętrzne
• Opłaty prawne
• Zasoby ludzkie
• Ubezpieczenie
• Licencje
• Zgodność z przepisami
• Podatki
• Wynajem
• Usługi stróżowania

Duża liczba nad głową kategorie koncentrują się wokół produkcji, takie jak wydatki poniesione na instalację i konserwację sprzętu, kontrolę produktów, czyszczenie fabryk lub prowadzenie dokumentacji. Inne typowe przykłady kosztów ogólnych w obliczenie kosztów obejmują robociznę pośrednią, materiały pośrednie, media i deprecjacja.

Co to jest rachunek kosztów?

Firmy stosują rachunek kosztów do identyfikacji wydatków związanych z produkcją. Na przykład producent obuwia stosuje rachunek kosztów do śledzenia nakładów materiałowych na swoje buty, roboczogodziny dla jej pracowników produkcyjnych i wszystkie inne czynniki brane pod uwagę przez tradycyjną produkcję budżet. Rachunek kosztów różni się od

rachunkowość finansowa, których firmy używają do podkreślenia ogólnej wydajności i stanu aktywa oraz zadłużenie. Rachunkowość finansowa ma ścisłe wytyczne i jest regulowana przez IRS i Rada Standardów Rachunkowości Finansowej (FASB). Rachunek kosztów jest specyficzny dla firmy i nie jest regulowany przez rząd.

Ogólne traktowanie w rachunku kosztów

W przypadku dowolnego wytworzonego przedmiotu, takiego jak but, wszystkie powiązane koszty są albo koszty bezpośrednie lub koszty ogólne. Koszty ogólne należy przypisać do obiektu kosztowego. Aby rozpocząć ten proces, firma księgowi najpierw trzeba zidentyfikować koszty ogólne związane z produkcją przedmiotu. Kontynuujmy nasz przykład z butami.

Jeśli but jest produkowany przy użyciu maszyny lub innego wyposażenia kapitałowego, przeznacza się na niego bardzo niewielką część wydatków związanych z wyposażeniem. Obejmuje to pracę pośrednią lub osoby, które konfigurują, naprawiają i czyszczą sprzęt (w przeciwieństwie do tych, którzy używają sprzętu do produkcji obuwia; byłoby to uważane za bezpośrednią siłę roboczą). Obejmuje również energię elektryczną dla fabryki i wszelkie inne nakłady energii dla wyżej wymienionych urządzeń. Uwzględnia się również amortyzację fabryki i jej wyposażenia.

W rachunku kosztów zawsze istnieje „baza alokacji”, która łączy koszty ogólne z obiektem kosztowym. Ponieważ jest to trudne do nakładać narzuty koszt każdego indywidualnego obiektu kosztowego, takiego jak but, firmy mają tendencję do używania średniej łącznej liczby obiektów. Dlatego producent obuwia może rozłożyć koszty ogólne na 10 000 butów, zamiast obliczać każdy z nich osobno.

Załóżmy, że przez pewien czas naliczane wynagrodzenia za pracę pośrednią, skumulowana amortyzacja, rachunki do zapłacenia a media wynoszą 500 000 USD. Koszty ogólne fabryki muszą być rozłożone na wszystkie produkty w toku i wyroby gotowe w danym okresie. Istnieje pewien stopień subiektywności w wyborze podstawy alokacji kosztów ogólnych fabryki, ale menedżerowie powinni dążyć do przyczynowo-skutkowego relacji, jeśli chcą prowadzić najbardziej użyteczną ewidencję swoich operacji i uzyskać jak najdokładniejszy sens ich rentowność.