Trzy stopnie dyskryminacji cenowej

Dyskryminacja cenowa to strategia firmy lub sprzedawcy naliczającego różne ceny różnym klientom za ten sam produkt lub usługę. To jest jedna z praktyk konkurencyjnych wraz z różnicowaniem produktów, używane przez większe, ugruntowane firmy w celu czerpania korzyści z różnic w podaż i popyt od konsumentów.

Firma może zwiększyć swoje zyski, obciążając każdego klienta maksymalną kwotą, jaką jest w stanie zapłacić, eliminując nadwyżka konsumenta. Jednak często wyzwaniem jest ustalenie, jaka dokładna cena jest dla każdego kupującego. Aby dyskryminacja cenowa odniosła sukces, firmy muszą rozumieć ich baza klientów i jego potrzeb, a także musi być zaznajomiona z różnymi rodzajami dyskryminacji cenowej stosowanej w ekonomii. Najczęstsze rodzaje dyskryminacji cenowej to dyskryminacja pierwszego, drugiego i trzeciego stopnia.

Dyskryminacja cen pierwszego stopnia

W idealnym świecie biznesu firmy byłyby w stanie wyeliminować całą nadwyżkę konsumentów poprzez dyskryminację cenową pierwszego stopnia. Ten rodzaj strategii cenowej, znany również jako „doskonała dyskryminacja cenowa”, ma miejsce, gdy firmy mogą dokładnie określić, ile każdy klient jest skłonny zapłacić za konkretny produkt lub usługę, a następnie sprzedać za to towar lub usługę dokładna cena.

W niektórych branżach, takich jak sprzedaż używanych samochodów lub ciężarówek, oczekiwanie na wynegocjowanie ostatecznej ceny zakupu jest częścią procesu zakupu. Firma sprzedająca używany samochód może zbierać informacje poprzez eksploracja danych odnoszące się do wcześniejszych nawyków zakupowych każdego nabywcy, dochodów, budżetu i maksymalnej dostępnej wydajności, aby określić, ile należy pobierać za każdy sprzedany samochód. Ta strategia cenowa jest czasochłonna i trudna do udoskonalenia dla większości firm, ale pozwala sprzedającemu na uzyskanie największej dostępnej kwoty zysku z każdej sprzedaży.

Dyskryminacja cen drugiego stopnia

W przypadku dyskryminacji cenowej drugiego stopnia nie ma możliwości zebrania informacji o każdym potencjalnym nabywcy. Zamiast tego firmy inaczej wyceniają produkty lub usługi w oparciu o preferencje różnych grup konsumentów.

Firmy stosują dyskryminację cenową drugiego stopnia najczęściej poprzez: Rabaty ilościowe; klienci kupujący hurtem otrzymują oferty specjalne, które nie są przyznawane tym, którzy kupują pojedynczy produkt. Tego typu strategię cenową stosują detaliści magazynowi, tacy jak Costco czy Sam’s Club. Widać to również w firmach, które oferują lojalność lub karty nagród dla stałych klientów, a także w planach telefonicznych, które pobierają więcej za dodatkowe minuty powyżej ustalonego limitu.

Dyskryminacja cenowa drugiego stopnia nie eliminuje całkowicie nadwyżki konsumenta, ale pozwala firmie zwiększyć jej Marża zysku na podzbiorze swojej bazy konsumentów.

Dyskryminacja cen trzeciego stopnia

Dyskryminacja cenowa trzeciego stopnia ma miejsce, gdy firmy wyceniają produkty i usługi w różny sposób w oparciu o: unikalne dane demograficzne podzbiorów jego bazy konsumentów, takich jak studenci, personel wojskowy lub starsi dorośli ludzie. Ten rodzaj strategii cenowej jest często spotykany w sprzedaży biletów do kina, cenach wstępu do parków rozrywki i ofertach restauracji. Grupy konsumentów, które w przeciwnym razie nie byłyby w stanie lub nie chciałyby kupić produktu ze względu na ich niższe dochody, mogą zostać objęte tą strategią cenową, zwiększając w ten sposób zyski firmy.

Firmy mogą łatwiej zrozumieć szerokie cechy konsumentów niż preferencje zakupowe poszczególnych nabywców. Dyskryminacja cenowa trzeciego stopnia zapewnia sposób na zmniejszenie nadwyżki konsumenta poprzez zaspokojenie potrzeb cenowa elastyczność popytu określonych podzbiorów konsumentów.