Chaos na rynku pieniężnym: krach funduszu rezerwowego

We wrześniu. 16, 2008, Rezerwowy Fundusz Podstawowy złamał złotówki Kiedy jest wartość aktywów netto (NAV) spadła do 0,97 centa na akcję. Był to jeden z pierwszych momentów w historii inwestowania, kiedy sklep detaliczny Fundusz rynku pieniężnego nie udało się utrzymać wartości NAV w wysokości 1 USD na akcję. Konsekwencje wywołały falę uderzeniową w branży.

Anatomia topnienia

The Reserve z siedzibą w Nowym Jorku Zarządzający funduszem specjalizujący się w rynkach pieniężnych, posiadał aktywa o wartości 64,8 mld USD w Reserve Primary Fund. Fundusz przeznaczył 785 mln USD na pożyczki krótkoterminowe wyemitowane przez Bracia Lehman. Pożyczki te, znane jako papiery komercyjne, stały się bezwartościowe, gdy Lehman złożył wniosek bankructwo, powodując NAV Fundusz rezerwowy spaść poniżej 1 USD.

Chociaż papier Lehmana reprezentował tylko niewielką część aktywów Funduszu Rezerwowego (mniej niż 1,5%), inwestorzy byli zaniepokojeni wartością pozostałych aktywów funduszu. gospodarstwa. Obawiając się wartości swoich inwestycji, zaniepokojeni inwestorzy wycofali swoje pieniądze z funduszu, który odnotował spadek aktywów o prawie dwie trzecie w ciągu około 24 godzin. Nie mogąc spełnić żądań umorzenia, Fundusz Rezerwowy zamroził umorzenia na okres do siedmiu dni. Gdy nawet tego nie wystarczyło, fundusz zmuszony był zawiesić działalność i rozpocząć likwidacja.

To było zaskakujące zakończenie dla historycznego funduszu i otrzeźwiająca pobudka dla inwestorów i usługi finansowe przemysł. Skupił uwagę na rynki kredytowe, gdzie trwał kryzys kredytowy na pełną skalę, z ulotka reklamowa siedząc w epicentrum klęski.

Papiery komercyjne stały się powszechnym składnikiem funduszy rynku pieniężnego, ponieważ wyewoluowały one z posiadania wyłącznie akcji obligacje rządowe—kiedyś był ostoją funduszy rynku pieniężnego — w celu wzmocnienia plony. Podczas gdy obligacje rządowe są wspierane przez pełna wiara i kredyt rządu USA, papiery komercyjne nie są.

Pomimo braku wsparcia rządowego, ryzyko związane z posiadaniem papierów komercyjnych było historycznie uważane za niskie, ponieważ pożyczki są udzielane na okresy krótsze niż jeden rok. Podczas gdy połączenie bardziej atrakcyjnych stóp zwrotu i stosunkowo niskiego ryzyka przyciągnęło wiele funduszy rynku pieniężnego, ryzyko to dogonił Rezerwowy Fundusz Podstawowy.

Następstwa

Upadek Funduszu Rezerwowego był złą wiadomością dla dostawców funduszy rynku pieniężnego na różnych frontach. Przede wszystkim niebezpieczeństwo upadku, ponieważ Fundusz Rezerwowy nie był jedynym funduszem rynku pieniężnego posiadającym papiery komercyjne. Ponad tuzin towarzystwa funduszy zostali zmuszeni do wkroczenia, aby zapewnić wsparcie finansowe swoim funduszom rynku pieniężnego, aby tego uniknąć; łamanie złotówki.

Nawet fundusze, na które nie miały wpływu złe papiery komercyjne (pamiętajmy, że Lehman i AIG były wierzchołkiem góry lodowej) stanęły w obliczu możliwość składania próśb o masowe umorzenia od inwestorów, którzy nie mieli wystarczającej wiedzy na ich temat portfele.

Obawiając się właśnie takiego napadu na fundusze rynku pieniężnego, wkroczył rząd federalny, wydając ubezpieczenie opłacane przez podatników. Pod Tymczasowy Program Gwarancyjny dla funduszy rynku pieniężnego Skarb Stanów Zjednoczonych zagwarantował inwestorom, że wartość każdego udziału w funduszu rynku pieniężnego posiadanego na koniec dnia roboczego we wrześniu. 19, 2008, pozostanie na poziomie 1 dolara za akcję.

Inwestorzy z Funduszu Rezerwowego nie kwalifikowali się do programu sponsorowanego przez rząd. Fundusz rozpoczął likwidację serią wpłat, ale rok później wiele akcjonariusze wciąż czekali na zwrot części pozostałych aktywów. Wartość tych aktywów uległa dalszemu obniżeniu, gdy zarząd funduszu powołał się na klauzulę, która je umożliwiła posiadać aktywa w celu uiszczenia oczekiwanych opłat prawno-księgowych związanych z roszczeniami wynikającymi z krach.

Dlaczego to miało znaczenie?

Fundusz Rezerwowy miał długą historię, a jego twórcą był Bruce Bent, człowiek często określany jako „ojciec branży funduszy pieniężnych”. Upadek tego funduszu był poważnym ciosem dla branży usług finansowych i ogromnym szokiem dla inwestorów.

Przez trzy dekady fundusze rynku pieniężnego były sprzedawane społeczeństwu z założeniem, że są bezpieczne, ciekły miejsca do parkowania pieniędzy. Prawie każdy 401(k) plan w kraju sprzedaje fundusze rynku pieniężnego inwestorom przy założeniu, że są one klasyfikowane jako gotówka.

W następstwie katastrofy Funduszu Rezerwowego inwestorzy zaczęli wątpić w bezpieczeństwo funduszy rynku pieniężnego. Jeśli „gotówka” nie jest już bezpieczna, pojawia się pytanie: „gdzie inwestorzy mogą umieścić swoje pieniądze?” Z zapasem i rynki obligacji zarówno w okresie schyłkowym, jak i fundusze rynku pieniężnego, które nie utrzymują swojej wartości, wpychanie pieniędzy do materaca nagle stało się atrakcyjnym i trafnym wyborem dla konserwatywnych inwestorów.

Rząd ratowanie, podczas gdy konieczne jest zachowanie wiary w system finansowyotworzyło kolejny zestaw pytań dotyczących stosowności wsparcia rządowego. Zachęcił również prawodawców do poruszenia kwestii regulacji finansowych i nadzoru oraz ponownego przyjrzenia się zasadom dotyczącym funduszy rynku pieniężnego i posiadanych przez nie inwestycji. W centrum uwagi znalazł się również związek między chciwością a kapitalizmem, ponieważ wizja Wall Street wsparcie ze strony Main Street w kolejnym nieudanym programie inwestycyjnym nakreśliło niezbyt przyjemny obraz.

Dolna linia

Klęska funduszu rezerwowego stanowi wyraźne przypomnienie inwestorom o wartości zrozumienia inwestycji w swoim portfelu. Podkreśla również znaczenie rozważenia zarówno zalet, jak i wad potencjalnych inwestycji.