Co to jest polityka stabilizacji?
Co to jest polityka stabilizacji?
Polityka stabilizacyjna to strategia uchwalona przez rząd lub jego Bank centralny ma to na celu utrzymanie zdrowego poziomu wzrostu gospodarczego i minimalnych zmian cen. Utrzymanie polityki stabilizacyjnej wymaga monitorowania cyklu koniunkturalnego oraz dostosowania polityki fiskalnej i monetarnej do potrzeb w celu kontrolowania gwałtownych zmian popytu lub podaży.
W języku wiadomości biznesowych polityka stabilizacyjna ma na celu zapobieganie nadmiernemu „przegrzaniu” lub „spowolnieniu” gospodarki.
Kluczowe dania na wynos
- Polityka stabilizacyjna ma na celu utrzymanie gospodarki w równym tempie poprzez podnoszenie lub obniżanie stóp procentowych w razie potrzeby.
- Stopy procentowe są podnoszone, aby zniechęcić zaciąganie pożyczek do wydawania, i obniżane, aby pobudzić zaciąganie pożyczek do wydatków.
- Polityka fiskalna może być również wykorzystywana poprzez zwiększanie lub zmniejszanie wydatków rządowych i podatków, aby wpłynąć na zagregowany popyt.
- Zamierzonym rezultatem jest gospodarka, która jest amortyzowana przed skutkami gwałtownych wahań popytu.
Zrozumienie polityki stabilizacji
Badanie przeprowadzone przez Brookings Institution odnotowuje, że od zakończenia II wojny światowej gospodarka amerykańska znajduje się w recesji mniej więcej raz na siedem miesięcy. Ten cykl jest postrzegany jako nieunikniony, ale polityka stabilizacyjna ma na celu złagodzenie ciosu i zapobieżenie powszechnemu bezrobociu.
Polityka stabilizacyjna ma na celu ograniczenie niekonsekwentnych wahań w całkowitej produkcji gospodarki, mierzonej narodowym produktem krajowym brutto (PKB), a także kontrolowanie gwałtownych wzrostów inflacji lub deflacji. Stabilizacja tych czynników generalnie prowadzi do zdrowego poziomu zatrudnienia.
Termin polityka stabilizacyjna jest również używany do opisania działań rządu w odpowiedzi na kryzys gospodarczy lub wstrząs, taki jak niewypłacalność długu państwowego lub krach na giełdzie. Odpowiedzi mogą obejmować działania nadzwyczajne i reformy legislacyjne.
Korzenie polityki stabilizacyjnej
Pionierski ekonomista John Maynard Keynes argumentował, że gospodarka może doświadczyć ostrego i trwałego okresu stagnacji bez jakiegokolwiek naturalnego lub automatycznego odbicia lub korekty. Poprzedni ekonomiści zaobserwowali, że gospodarki rosną i kurczą się cyklicznie, ze sporadycznymi spadkami, po których następuje ożywienie i powrót do wzrostu. Keynes zakwestionował ich teorie, że proces ożywienia gospodarki powinien normalnie być oczekiwany po recesja. Przekonywał, że strach i niepewność, z jakimi borykają się konsumenci, inwestorzy i przedsiębiorstwa, mogą wywołać wydłużony okres ograniczenia wydatki konsumenckie, powolne inwestycje biznesowe i podwyższone bezrobocie, które wzmacniałyby się nawzajem w okrutnej… okrąg.
W Stanach Zjednoczonych zadaniem Rezerwy Federalnej jest podnoszenie lub obniżanie stóp procentowych, aby utrzymać popyt na towary i usługi w równym tempie.
Keynes argumentował, że zatrzymanie cyklu wymaga zmian w polityce w celu manipulacji zagregowany popyt. On i podążający za nim keynesiści argumentowali również, że odwrotną politykę można wykorzystać do zwalczania nadmiernej inflacji w okresach optymizmu i wzrostu gospodarczego. W keynesowskiej polityce stabilizacyjnej popyt jest stymulowany w celu przeciwdziałania wysokiemu poziomowi bezrobocia i jest tłumiony w celu przeciwdziałania rosnącej inflacji. Dwoma głównymi narzędziami używanymi obecnie w celu zwiększenia lub zmniejszenia popytu są obniżenie lub podniesienie stóp procentowych dla pożyczek lub zwiększenie lub zmniejszenie wydatków rządowych. Są one znane jako Polityka pieniężna oraz Polityka fiskalna, odpowiednio.
Przyszłość polityki stabilizacyjnej
Większość nowoczesnych gospodarek stosuje politykę stabilizacyjną, przy czym większość pracy jest wykonywana przez władze banków centralnych, takie jak Rada Rezerwy Federalnej USA. Polityce stabilizacyjnej powszechnie przypisuje się umiarkowane, ale dodatnie stopy wzrostu PKB obserwowane w Stanach Zjednoczonych od wczesnych lat osiemdziesiątych. Polega na użyciu ekspansywny polityka monetarna i fiskalna w okresie recesji oraz polityka skurczowa w okresach nadmiernego optymizmu lub rosnącej inflacji. Oznacza to obniżenie stóp procentowych, obniżenie podatków i zwiększenie wydatków deficytowych w okresie gospodarczym spadki i podnoszenie stóp procentowych, wzrost podatków i zmniejszenie wydatków budżetowych w okresie lepszych czasy.
Wielu ekonomistów uważa obecnie, że utrzymanie stałego tempa wzrostu gospodarczego i utrzymanie cen stabilne są niezbędne dla długoterminowego dobrobytu, zwłaszcza gdy gospodarki stają się bardziej złożone i zaawansowane. Ekstremalna zmienność którejkolwiek z tych zmiennych może prowadzić do nieprzewidzianych konsekwencji dla całej gospodarki.