Definicja Sir Arthura Lewisa

Kim jest sir Arthur Lewis?

Sir Arthur Lewis był ekonomista który wniósł trwały wkład w dziedzinie Ekonomia rozwoju. W 1979 Lewis otrzymał nagrodę Nagroda Nobla w dziedzinie nauk ekonomicznych.

Zrozumieć Sir Arthura Lewisa

Kariera Lewisa zawierała wiele ważnych kamieni milowych. Oprócz tego, że Lewis był pierwszym czarnoskórym, który zdobył Nagrodę Nobla w dziedzinie naukowej, Lewis był także pierwszym czarnoskórym studentem London School of Economics (LSE), pierwszym czarnym nauczyciel na LSE, pierwszy czarnoskóry członek wydziału na Uniwersytecie w Manchesterze i pierwszy czarnoskóry, który został profesorem zwyczajnym na Uniwersytecie Princeton, gdzie wykładał przez 20 lat. lat.

Sir Arthur Lewis urodził się w 1915 roku na karaibskiej wyspie Saint Lucia. Od najmłodszych lat wykazywał niezwykłe zdolności intelektualne, pomijając dwie pełne klasy i kończąc szkołę w wieku 14 lat. Niedługo potem zdobył stypendium, które pozwoliło mu studiować jako licencjat w London School of Economics.

Lewis był wtedy jedynym czarnym studentem na LSE i pomimo uprzedzeń, które bez wątpienia go tam powitały, wkrótce zyskał reputację wybitnego akademickiego. W rzeczywistości, licencjacki doradca Lewisa opisał Lewisa jako najzdolniejszego studenta, którego kiedykolwiek nadzorował. Po uzyskaniu stopnia licencjata w 1937 roku Lewis rozpoczął studia doktoranckie, które ukończył w 1940 roku. Po ukończeniu studiów został zatrudniony jako pracownik naukowy LSE, gdzie pracował do 1948 roku.

W 1948 Lewis przyjął stanowisko wykładowcy na Uniwersytecie w Manchesterze, gdzie pozostał do 1957. W tym czasie rozwinął idee w ekonomii rozwoju, za które później zdobył Nagrodę Nobla. Najbardziej znanym z tych pomysłów był jego model dwusektorowy, znany również jako „model Lewisa”.

Model Lewisa

Lewis przedstawił model dwusektorowy w swojej publikacji z 1954 r. „Rozwój gospodarczy z nieograniczoną podażą siły roboczej”.

Model Lewisa ma na celu zapewnienie ram pozwalających zrozumieć, jak stosunkowo biedne kraje mogą rozwijać się gospodarczo. Rozpoczyna się od założenia, że ​​jedną z cech wspólnych krajów ubogich jest to, że ich gospodarki mają tendencję do składania się głównie z „sektorów na własne potrzeby”, w których podaż siły roboczej jest bardzo duża, a kwota zainwestowanego kapitału na pracownika jest bardzo niski.

Model Lewisa opisuje ścieżkę, dzięki której rozwijająca się gospodarka może wspierać rozwój nowego „sektor kapitalistyczny”, który będzie zatrudniał coraz większą część nadwyżki siły roboczej dostępnej sektor socjalny. Z biegiem czasu ten kapitalistyczny sektor może przyćmić sektor na własne potrzeby, powodując wzrost całej gospodarki.

Podobnie jak wszystkie teorie ekonomiczne, model Lewisa opiera się na prostych założeniach, aby jego argumentacja była jasna. Dlatego ten model nigdy nie będzie idealnie pasował do rzeczywistości. Niemniej jednak jest powszechnie chwalony i używany przez ekonomistów zainteresowanych tym, jak rozwijające się gospodarki mogą uciec od ubóstwa i wytwarzać bogactwo.