Dlaczego cena i ilość są ze sobą odwrotnie proporcjonalne zgodnie z prawem popytu?

Klasyczna mikroekonomia model podaży i popytu pokazuje cenę na osi pionowej i popyt na osi poziomej. Pomiędzy nimi znajduje się zmniejszająca się krzywa popytu, w której cena i ilość popytu mają odwrotną zależność. Ogólna koncepcja jest intuicyjna: ponieważ towary stają się droższe, ludzie mają tendencję do zmniejszania ich popytu.

Prośba o zaopatrzenie

Prawo podaży i żądanie, jedno z najbardziej podstawowych praw ekonomicznych, wiąże się w jakiś sposób z prawie wszystkimi zasadami ekonomii. W praktyce podaż i popyt ścierają się ze sobą, dopóki rynek nie znajdzie ceny równowagi. Na wielu prostych rynkach ta odwrotna zależność jest prawdziwa. Jeśli koszt koszuli podwoi się, konsumenci kupują mniej koszul, a wszystko inne jest takie samo. Jeśli koszulki trafią do sprzedaży, konsumenci zwykle kupują więcej. Jednak wiele czynników może wpływać zarówno na podaż, jak i na popyt, powodując ich wzrost lub spadek na różne sposoby.

Istnieje kilka praktycznych problemów z prostym modelem podaży i popytu, jak pokazano na poniższym wykresie. Oprócz teoretycznego istnienia towarów, których popyt rośnie wraz ze wzrostem ceny (znany jako Giffen oraz Towary Veblen), podstawowy wykres mikroekonomii, taki jak ten, nie może zawierać wszystkich różnych zmiennych, które mają wpływ na podaż i popyt. Niemniej jednak zazwyczaj jest tak, że cena i ilość są ze sobą odwrotnie proporcjonalne: im droższe staje się to samo dobro, tym mniej ludzi będzie go chciało – i na odwrót.

Wydedukowanie prawa popytu

Prawo popytu jest w rzeczywistości dedukcyjną, logiczną konstrukcją. Zawiera kilka obserwacji jako prawdziwych: zasoby są ograniczone, ich zdobycie wiąże się z kosztami, a ludzie wykorzystują zasoby, aby osiągnąć sensowne cele.

Koszt niekoniecznie oznacza kwotę w dolarach. Koszt po prostu reprezentuje to, co poświęca się, aby coś zdobyć, nawet jeśli jest to czas lub energia. Koszt rzeczywisty oznacza również koszty alternatywne.

Ponieważ ludzie działają, ekonomiści dedukują, że ich działania z konieczności odzwierciedlają osądy wartościujące. Każde nieodruchowe działanie jest podejmowane w celu uzyskania lub zwiększenia wartości w pewnym sensie; w przeciwnym razie nie następuje żadne działanie. Ta definicja wartości jest niezwykle szeroka i można ją uznać za tautologię. Wraz ze wzrostem kosztu nabycia dobra, jego względna krańcowa użyteczność maleje w porównaniu z innymi dobrami. Nawet jeśli wszystkie względne koszty wzrosły dokładnie o tę samą proporcję w tym samym czasie, zasoby konsumentów są ograniczone.

Dolna linia

Konsumenci wchodzą w dobrowolny handel tylko wtedy, gdy wierzą, lub ex-ante, otrzymują w zamian większą wartość; w przeciwnym razie nie ma handlu. Gdy względny koszt towaru wzrasta, różnica między wartością a kosztem maleje. W końcu to znika. Tak więc prawo popytu tak naprawdę mówi: gdy rzeczywisty koszt towaru wzrasta, konsumenci żądają go relatywnie mniej.