Czym jest Izba Komisji?

Czym jest Izba Komisji?

Termin „dom prowizyjny” odnosi się do usługodawcy, który kupuje i sprzedaje różne rodzaje aktywów. Firmy te są zwykle firmami maklerskimi świadczącymi pełen zakres usług, co oznacza, że ​​opłaty i prowizje pobierają opłaty od swoich klientów są zazwyczaj strome i często mogą zostać uznane za niepotrzebne. W związku z tym opłaty te mogą odebrać inwestorowi dużą część główny balansować. Firmy te często używają kont zbiorczych do obsługi transakcji dla wielu klientów.

Jak działają domy komisji

Domy prowizyjne to firmy maklerskie oferujące pełen zakres usług, które oferują swoim klientom szereg usług. Niektóre z usług świadczonych przez domy prowizyjne obejmują kupno i sprzedaż transakcje dla różnych papierów wartościowych, takich jak obligacje, akcje lub Surowce.

Firmy te otrzymują wynagrodzenie za realizację zleceń, aranżowanie rozliczeń czy obsługę rachunków depozytowych w imieniu swoich klientów. W przeciwieństwie do samokierowania biura maklerskie które pozwalają swoim klientom na samodzielne zawieranie transakcji i płacenie symbolicznych opłat, dostawcy oferujący pełen zakres usług, tacy jak domy prowizyjne, często pobierają wysokie opłaty i prowizje.

Zwykle używają rachunki zbiorcze aby to zrobić. Konta te umożliwiają zarządzanie transakcjami dla dwóch lub więcej osób. W związku z tym transakcje są przeprowadzane w imieniu brokera, a nie inwestorów. Prowizje i inne opłaty są jednak pobierane bezpośrednio od inwestorów. Potwierdzenia handlu i wyciągi z konta są również wysyłane do każdego inwestora, którego transakcje odbywają się za pośrednictwem rachunku zbiorczego.

Uwagi specjalne

Opłaty pobierane przez domy prowizyjne mogą pożreć kapitał inwestora. Na przykład dwa fundusze inwestycyjne przy prawie identycznych gospodarstwach może pobierać różne opłaty wskaźniki wydatków— jedna z 0,6% oferowana przez tradycyjną firmę maklerską, a druga z 1,6% za pośrednictwem domu prowizyjnego. Oznacza to, że inwestycja w wysokości 10 000 USD w fundusz o niższych opłatach rośnie o 10% w ciągu 20 lat, co daje łącznie 60 300 USD. Ta sama inwestycja w droższy fundusz za pośrednictwem domu prowizyjnego wzrośnie tylko o 50 200 $, jeśli użyjemy tego samego okresu i oprocentowanie.

Jest to jeszcze bardziej zauważalne, jeśli chodzi o fundusze wzajemnego obciążenia i renty – dwa produkty, które już wiążą się z wysokimi opłatami. Doliczanie prowizji do 10% od kwoty głównej to środki inwestorzy kończy się płacić dużą część do domu prowizji.

Renty

Renty to umowy finansowe, które mają na celu zapewnienie osobom na emeryturze strumienia dochodów. Umowy te obejmują opłatę za śmiertelność i wydatki, fundusz koszty utrzymaniai koszty, aby zapewnić saldo kapitału. Roczny koszt renty zmiennej może wynosić od 1% do 3%. Niektóre renty pochodzą z tzw. back-end opłata za kapitulację. Oznacza to, że jeśli wypłacisz rentę, płacisz opłata za wyjście zazwyczaj w ciągu pierwszych siedmiu lat posiadania.

Załaduj fundusze inwestycyjne

Załaduj fundusze inwestycyjne to te, które pochodzą z prowizji lub opłat za sprzedaż, które płacą pośrednikowi, który jest domem prowizyjnym, a nie towarzystwem funduszu. Fundusze te występują w trzech różnych wariantach:

• Inwestor płaci opłatę transakcyjną z góry w momencie zakupu funduszu A-load. Na przykład, jeśli zainwestujesz 10 000 USD w jeden z 5% obciążeniem frontonu, 500 USD zostanie przeznaczone na zapłacenie prowizji, pozostawiając 9 500 USD do zainwestowania.
• Z drugiej strony, fundusz B-load będzie karał, jeśli sprzedasz go w określonym czasie. 6% obciążenia zaplecza może być wymagane, jeśli sprzedajesz w pierwszym roku i co roku zmniejsza się procent, aż osiągnie zero.
• Fundusze C nie obciążają ani back-end, ani front-end. Zamiast tego dodają opłatę za sprzedaż do wskaźnika wydatków, która jest znacznie wyższa niż większość funduszy bez obciążenia.

Przykłady transakcji prowizyjnych

Oto hipotetyczny przykład pokazujący, jak działają domy prowizyjne. Załóżmy, że inwestor chce kupić amerykański wzrost zapasów fundusz powierniczy. Mają możliwość zakupu funduszu A, B lub C. Ponieważ inwestor posiada inwestycję od ponad 10 lat, decyduje się na fundusz B ze względu na dłuższy horyzont czasowy. Ponieważ kwota inwestycji jest dość niewielka, nie otrzymają oni punkt przerwania z funduszem B. Po długim czasie, np. 6 latach, fundusz B przekształca się w fundusz A.

Innym przykładem może być sytuacja, w której inwestor ma dużą ilość pieniędzy do zainwestowania w powyższym scenariuszu. Ponieważ mają 250 000 dolarów do zainwestowania, kończą z funduszem A z powodu przerwy w opłatach za doładowanie. Inwestor ma długoterminowy horyzont inwestycyjny, z zamiarem utrzymania inwestycji przez ponad 10 lat.