Edmund S. Definicja Phelpsa

Kim jest Edmund S. Phelps?

Edmund S. Phelps jest nowokeynesowskim ekonomistą, profesorem ekonomii, dyrektorem Centrum Kapitalizmu i Społeczeństwa na Columbia University oraz laureat Nagrody Nobla w dziedzinie nauk ekonomicznych 2006 za pracę makroekonomiczną badania.

Życie i kariera

Urodzony w 1933 w Evanston w stanie Illinois Phelps uzyskał tytuł doktora w Yale i licencjata w Amherst College. Po studiach podyplomowych w 1959 Phelps pracował krótko w RAND Corporation, think tanku zajmującym się polityką. W latach 60. wykładał w Yale, MIT i University of Pennsylvania, zanim w 1971 r. przyjął stanowisko na Columbii.

Laureat Nagrody Nobla wykonał większość swojej przełomowej pracy w późnych latach 60. do późnych lat 70., a jego badania ukazały się w „Dynamice pieniądza i płacy oraz równowadze rynku pracy” (

Czasopismo Ekonomii Politycznej, 1968), Mikroekonomiczne podstawy teorii zatrudnienia i inflacji (1970), Polityka inflacyjna i teoria bezrobocia (1972) oraz „Stabilizacja uprawnień polityki pieniężnej w ramach racjonalnych oczekiwań” (Czasopismo Ekonomii Politycznej, 1977). Nie można siedzieć spokojnie, dr Phelps nadal aktywnie przyczynia się do rozwoju badań makroekonomicznych. Jeszcze w 2020 roku opublikował Dynamizm, książka o tym, jak pewne wartości napędzają innowacyjność i żywotność gospodarczą.

Phelps został nagrodzony Nagrodą Nobla w swojej dziedzinie za „analizę międzyokresowych kompromisów w polityce makroekonomicznej”, w słowach Komitet Noblowski, w szczególności kompromisy między akumulacją kapitału a wzrostem gospodarczym oraz między bezrobociem a inflacja.Jak wszyscy laureaci Nagrody Nobla w dziedzinie ekonomii, dr Phelps był intelektualnie ukształtowany przez wielu mentorów i współpracowników w ciągu swojej długiej kariery. Niektóre z wielkich, o których wspomina w sekcji biograficznej oficjalnej strony internetowej Nagrody Nobla, to: Paweł Samuelson, James Tobin, Thomas Schelling, oraz Edwarda Prescotta, z których wszyscy są również laureatami Nagrody Nobla w dziedzinie ekonomii.

Składki

Wczesne badania makroekonomiczne Phelpsa koncentrowały się na teorii wzrostu makroekonomicznego i teorii zatrudnienia. Później, po około 1990 roku, jego zainteresowania badawcze przeniosły się na ogólne systemy gospodarcze i dynamikę gospodarczą.

Oczekiwania – krzywa Phillipsa powiększona

Jednym z głównych wkładów Phelpsa w ekonomię był wgląd, jaki przedstawił na temat interakcji między inflacją a bezrobociem. W szczególności Phelps opisał, w jaki sposób bieżąca inflacja zależy od oczekiwań dotyczących przyszłej inflacji oraz bezrobocia.

Podczas gdy poprzedni ekonomiści, w tym Ludwig von Mises oraz Milton Friedman, twierdził, że ludzie dostosowują swoje oczekiwania inflacyjne, aby uwzględnić skutki ekspansywnej polityki pieniężnej, Phelps jest uznawany za pierwszego, który formalnie modeluje to zjawisko. Model Phelpsa pokazuje, w jaki sposób polityka pieniężna może stworzyć krótkoterminowy kompromis między inflacją a bezrobociem (spadający w dół Krzywa Phillipsa), ale na dłuższą metę krzywa Phillipsa jest zasadniczo pionowa przy naturalnej stopie bezrobocia. Oznacza to, że ponieważ pracownicy dostosowują swoje żądania płacowe w oparciu o obserwowany wpływ polityki pieniężnej na inflacja, w długim okresie ekspansywna polityka pieniężna nie jest skutecznym narzędziem ograniczania bezrobocia wskaźnik; po prostu tworzy większą inflację.

Tworzenie i rozwój kapitału

Korzystanie z ram Model powolnego wzrostu, Phelps opracował coś, co stało się znane jako złotą regułę międzyokresowego kompromisu między obecną a przyszłą konsumpcją w odniesieniu do inwestycji kapitałowych i wzrostu. Model Phelpsa formalnie określa stopę oszczędności i inwestycji, która jest niezbędna do stworzenia maksymalnego poziomu zrównoważonej konsumpcji w kolejnych pokoleniach. Określa się to mianem złotej zasady, ponieważ oszczędzając w tym tempie — jak sparafrazował biblijne zasada – każde pokolenie postępuje z kolejnymi pokoleniami tak, jak robiłyby poprzednie pokolenia im.

Dynamizm gospodarczy

Po upadku Związku Radzieckiego Phelps zaangażował się w badania stosowane nad systemami gospodarczymi i transformacją ze stagnacji do dynamicznej gospodarki. Phelps argumentował, że wolność gospodarcza i indywidualizm – które definiuje raczej jako przedsiębiorczość i autonomia niż samolubstwo – są kluczem do osiągnięcia dynamicznej gospodarki. Phelps uważa, że ​​dotyczy to nie tylko byłych gospodarek komunistycznych, ale coraz bardziej sztywnych gospodarek zachodnich. Kluczem, według Phelpsa, jest odnowiony nacisk na kulturę, która ceni konkurencję, nagradza kreatywność i obejmuje niepewność.