Definicja polityki pieniężnej: rodzaje i narzędzia

Czym jest polityka pieniężna?

Polityka pieniężna, strona popytowa polityki gospodarczej, odnosi się do działań podejmowanych przez Bank centralny kontrolować podaż pieniądza i osiągać makroekonomiczny celów, które promują zrównoważony wzrost gospodarczy.

Zrozumienie polityki pieniężnej

Polityka pieniężna to proces opracowywania, ogłaszania i realizacji planu działań banku centralnego, izba walutowa, lub inny właściwy organ monetarny kraju, który kontroluje ilość pieniędzy w gospodarka oraz kanały, którymi dostarczany jest nowy pieniądz.

Polityka pieniężna polega na zarządzaniu podaż pieniądza i stopy procentowe, mające na celu realizację celów makroekonomicznych, takich jak controlling inflacja, konsumpcja, wzrost i płynność. Osiąga się to poprzez działania takie jak zmiana oprocentowania, kupno lub sprzedaż obligacji rządowych, regulowanie kursów walutowych (forex) oraz zmianę ilości pieniędzy banki są zobowiązane do utrzymania rezerwy.

Ekonomiści, analitycy, inwestorzy i eksperci finansowi na całym świecie z niecierpliwością czekają na raporty dotyczące polityki pieniężnej i wyniki spotkań z udziałem decydentów polityki pieniężnej. Takie zmiany mają długotrwały wpływ na całą gospodarkę, a także na konkretną branżę sektory lub rynków.

Polityka pieniężna jest formułowana na podstawie danych zebranych z różnych źródeł. Na przykład władza monetarna może przyjrzeć się liczbom makroekonomicznym, takim jak: produkt krajowy brutto (PKB) i inflacja, wskaźniki wzrostu w poszczególnych branżach/sektorach i powiązane dane liczbowe, a także zmiany geopolityczne na rynkach międzynarodowych – w tym embargo na ropę naftową lub handel taryfy. Podmioty te mogą również zastanowić się nad obawami zgłaszanymi przez grupy reprezentujące branże i przedsiębiorstwa, wynikami badań przeprowadzonych przez renomowane organizacje oraz wkładem rządu i innych wiarygodnych źródeł.

Wymagania dotyczące polityki pieniężnej

Władze monetarne zazwyczaj otrzymują mandat do osiągnięcia stabilnego wzrostu PKB, trzymaj bezrobocie niski i utrzymany wymiana zagraniczna (forex) i stopy inflacji w przewidywalnym zakresie.

ten Bank Rezerwy Federalnej odpowiada za politykę pieniężną w Stanach Zjednoczonych. Rezerwa Federalna (Fed) ma to, co powszechnie określa się mianem „podwójnego mandatu”: osiąganie maksymalnego zatrudnienia przy jednoczesnym utrzymaniu inflacji w ryzach.

Mówiąc najprościej, obowiązkiem Fedu jest zrównoważenie wzrostu gospodarczego i inflacji. Ponadto ma na celu utrzymanie długoterminowych stóp procentowych na stosunkowo niskim poziomie. Jego podstawową rolą jest być pożyczkodawca ostatniej instancji, dostarczając bankom płynność oraz kontrolę regulacyjną, aby zapobiec ich upadkowi i rozprzestrzenianiu się paniki w sektorze usług finansowych.

Rodzaje polityki pieniężnej

Ogólnie rzecz biorąc, politykę pieniężną można podzielić na:

Ekspansywny

Jeśli kraj boryka się z wysoką stopą bezrobocia podczas spowolnienia lub recesjawładze monetarne mogą zdecydować się na ekspansywny polityka ukierunkowana na zwiększenie wzrostu gospodarczego i rozszerzenie działalności gospodarczej. W ramach ekspansywnej polityki pieniężnej władza monetarna często obniża stopy procentowe za pomocą różnych środków, służących promowaniu wydatków i sprawianiu, że oszczędzanie pieniędzy jest stosunkowo niekorzystne.

Zwiększona podaż pieniądza na rynku ma na celu zwiększenie inwestycji i wydatki konsumentów. Niższe stopy procentowe oznaczają, że firmy i osoby prywatne mogą uzyskać pożyczki na dogodnych warunkach, aby rozszerzyć działalność produkcyjną i wydać więcej na towary konsumpcyjne o dużej wartości. Przykład tego ekspansywne podejście to niskie lub zerowe stopy procentowe utrzymywane przez wiele wiodących gospodarek na całym świecie od czasu kryzysu finansowego z 2008 roku.

Skurczowy

Zwiększona podaż pieniądza może prowadzić do wyższej inflacji, podnosząc koszty życia i koszty prowadzenia biznesu. Skurczowa polityka pieniężna, rosnące stopy procentowe i spowolnienie wzrostu podaży pieniądza mają na celu obniżenie inflacji. Może to spowolnić wzrost gospodarczy i zwiększyć bezrobocie, ale często jest konieczne, aby schłodzić gospodarkę i utrzymać ją w ryzach.

Na początku lat 80., kiedy inflacja osiągnęła rekordowy poziom i oscylowała w dwucyfrowym przedziale około 15%, Fed podniósł referencyjną stopę procentową do rekordowego poziomu 20%. Choć wysokie stopy spowodowały recesję, w ciągu najbliższych kilku lat udało się przywrócić inflację do pożądanego przedziału od 3% do 4%.

Narzędzia do realizacji polityki pieniężnej

Banki centralne wykorzystują szereg narzędzi do kształtowania i wdrażania polityki pieniężnej.

1. Pierwszym z nich jest kupno i sprzedaż obligacji krótkoterminowych na otwartym rynku z wykorzystaniem nowo utworzonych rezerw bankowych. Jest to znane jako operacje otwartego rynku. Operacje otwartego rynku tradycyjnie ukierunkowane są na krótkoterminowe stopy procentowe, takie jak Stopa funduszy federalnych.
   Bank centralny dodaje pieniądze do systemu bankowego, kupując aktywa – lub usuwa je, sprzedając aktywa – a banki odpowiadają przez: łatwiej pożyczać pieniądze na niższych stopach – lub drożej, na wyższych stopach – dopóki docelowa stopa procentowa banku centralnego nie zostanie osiągnięta. spotkał. Operacje otwartego rynku mogą również ukierunkować się na określony wzrost podaży pieniądza, aby banki łatwiej pożyczały fundusze poprzez zakup określonej ilości aktywów, w procesie znanym jako luzowanie ilościowe (QE) 
2. Drugą opcją stosowaną przez władze monetarne jest zmiana stóp procentowych i/lub wymaganych zabezpieczenie że bank centralny żąda awaryjnych pożyczek bezpośrednich dla banków w roli pożyczkodawcy ostatniej szansy. W Stanach Zjednoczonych wskaźnik ten jest znany jako przecena.
   Naliczanie wyższych stóp procentowych i wymaganie większego zabezpieczenia, przykład kurczącej się polityki pieniężnej, będzie oznaczało, że banki będą musiały być bardziej ostrożne w kwestii własnej akcji kredytowej lub ryzyka niepowodzenia. I odwrotnie, udzielanie pożyczek bankom po niższych stopach procentowych i przy niższych wymogach dotyczących zabezpieczeń umożliwi bankom udzielanie bardziej ryzykownych pożyczek po niższych stawkach i niższych rezerwy
3. Władze stosują również trzecią opcję: rezerwy obowiązkowej, które odnoszą się do środków, które banki muszą zatrzymać jako proporcję depozytów składanych przez swoich klientów, aby zapewnić, że są w stanie zaspokoić swoje zadłużenie.
   Obniżenie tej rezerwy obowiązkowej uwalnia banki więcej kapitału na udzielanie pożyczek lub kupowanie innych aktywów. Z kolei zwiększenie rezerwy obowiązkowej ma odwrotny skutek, ograniczając akcję kredytową banków i spowalniając wzrost podaży pieniądza.
4. Oprócz standardowej ekspansywnej i skurczowej polityki pieniężnej, niekonwencjonalna polityka pieniężna w ostatnim czasie zyskał również ogromną popularność.
   W okresach ekstremalnych zawirowań gospodarczych, takich jak kryzys finansowy w 2008 roku, amerykański Fed załadował swój bilans bilionami dolarów w banknoty skarbowe oraz papiery wartościowe zabezpieczone hipoteką (MBS), wprowadzając nowe programy pożyczkowe i zakupu aktywów, które łączyły aspekty pożyczek dyskontowych, operacji otwartego rynku i QE. Władze monetarne innych wiodących gospodarek na całym świecie poszły w ich ślady, a Bank Anglii (BoE), Europejski Bank Centralny (EBC) i Bank Japonii (BoJ) prowadziły podobną politykę.
5. Wreszcie, oprócz bezpośredniego wpływu na podaż pieniądza i środowisko kredytowe banków, banki centralne mają potężną narzędzie w ich zdolności do kształtowania oczekiwań rynkowych poprzez publiczne ogłoszenia o własnej przyszłości banku centralnego polityki. Wyciągi banków centralnych i ogłoszenia dotyczące polityki poruszają rynki i inwestorzy Kto trafnie zgadnie, co zrobią banki centralne, może sowicie zyskać.
   Niektórzy bankierzy centralni świadomie decydują się na zachowanie nieprzejrzystości dla uczestników rynku, wierząc, że będzie to maksymalizować skuteczność zmian w polityce pieniężnej, czyniąc je nieprzewidywalnymi i nie „podgrzanymi” cenami rynkowymi w osiągnięcie. Inni wybierają przeciwny kierunek działania, są bardziej otwarci i przewidywalni w nadziei, że będą mogli kształtować i ustabilizować oczekiwania rynkowe i ograniczyć niestabilne wahania rynku, czasami wywoływane przez nieoczekiwane zmiany polityki.

Uwagi specjalne

Ogłoszenia polityczne są skuteczne tylko w zakresie wiarygodności organu odpowiedzialnego za opracowanie, ogłoszenie i wdrożenie niezbędnych środków. W idealnym świecie takie władze monetarne powinny działać całkowicie niezależnie od wpływów rządu, nacisków politycznych lub jakichkolwiek innych władz tworzących politykę.

W rzeczywistości rządy na całym świecie mogą mieć różne poziomy ingerencji w pracę władz monetarnych. Może różnić się od rządu, sądownictwa lub partii politycznych, których rola ogranicza się do mianowania tylko kluczowych członków władzy. Ewentualnie może to rozciągać się na zmuszenie ich do ogłoszenia populistycznych posunięć, na przykład w celu wpłynięcia na zbliżające się wybory.

Jeśli bank centralny ogłosi konkretną politykę mającą na celu powstrzymanie wzrostu inflacji, inflacja może nadal pozostawać na wysokim poziomie, jeśli opinia publiczna nie ma zaufania do władzy lub nie ma jej do niej zaufania. Podejmując decyzje inwestycyjne w oparciu o zapowiadaną politykę pieniężną należy również brać pod uwagę wiarygodność organu.