Historia aukcji bonów skarbowych

Pod koniec I wojny światowej Stany Zjednoczone zadłużyły się na około 27 miliardów dolarów. Aby umieścić tę liczbę w kontekście, weźmy pod uwagę, że dług w 1914 r. wynosił mniej niż 3 miliardy dolarów. Czynnik obciążeń wojennych nałożonych na amerykańskie dochody przez prezydenta Woodrowa Wilsona i wielu innych stawka podatku dochodowego od osób fizycznych sięgająca 73% i jasne jest, że rok 1920 był ponurym rokiem dla Stanów Zjednoczonych. gospodarka.

Stany Zjednoczone nie mogły spłacić swojego zadłużenia poprzez sprzedaż Wolność i zwycięstwo obligacje i krótkoterminowe instrumenty dłużne zwane zaświadczenia o zadłużeniu. Ponadto Skarb Państwa nie mógł wypłacić więcej w ramach odsetek skarbowych, niż otrzymywał z podatków dochodowych, zwłaszcza gdy społeczeństwo domagało się obniżenia tych stawek.

To właśnie doprowadziło do pierwszej aukcji bonów skarbowych w 1929 roku.

Kłopoty z pieniędzmi

Prezydent Warren Harding podpisał ustawę o przychodach z 1921 r. i obniżył górną stawkę podatku dochodowego z 73 do 58%, w połączeniu z niewielką obniżką podatku od dochodów. Rachunek również podniósł 

zyski kapitałowe podatki od 10 do 12,5%. Przy zmniejszonych ogólnych dochodach Skarb Państwa został zmuszony do poważnego zarządzania długiem, zwłaszcza w perspektywie krótkoterminowej.

W latach wojny rząd wystawiał krótkoterminowe, miesięczne i dwutygodniowe subskrypcje certyfikatów zadłużenia o terminie zapadalności do jednego roku. Do końca wojny w 1919 r. zaległy dług federalny przekroczył to, co można było wygodnie spłacić.

Skarb Państwa ustanowił kupon kurs po ustalonej cenie i sprzedał certyfikaty po wartość nominalna. Stawki kuponów zostały ustalone tuż powyżej rynek pieniężny stawki. Instytucje nadmiernie subskrybowały te opcje inwestycyjne. Rząd wypłacał pieniądze z nadwyżki, nie wiedząc, jaka byłaby nadwyżka, a nawet czy istniałaby.

Narodziny bonów skarbowych

Departament Skarbu USA nie miał uprawnień do zmiany struktur finansowych rządu lub wprowadzenia nowych. Tak więc formalne przepisy zostały podpisane przez prezydenta Herberta Hoovera w celu włączenia nowego zabezpieczenia z nowymi ustaleniami rynkowymi.

Obligacje zerokuponowe zostały zaproponowane z terminem zapadalności do jednego roku, wystawione z rabatem od nominał. Obligacje zerokuponowe stałyby się znane jako bony skarbowe ze względu na ich krótkoterminowy charakter.

Ustawa zmieniła oferty subskrypcji po stałej cenie Skarbu Państwa na: system aukcyjny oparty na konkurencyjnych ofertach w celu zapewnienia najniższych stawek rynkowych. Wszystkie transakcje byłyby rozliczane w gotówce, a rządowi pozwolono by sprzedawać bony skarbowe, gdy potrzebne byłyby fundusze.

Podczas pierwszej oferty, pod koniec 1929 r., Skarb Państwa zaoferował pierwszą ze swoich emisji 13-tygodniowych bonów.

Rząd miał teraz sposób na uzyskanie taniego pieniądza na sfinansowanie swojej działalności.

Progresja bonów skarbowych

Do 1930 r. rząd sprzedawał bony na aukcjach w drugim miesiącu każdego kwartału, aby ograniczyć pożyczki i zmniejszyć koszty odsetek. Na wszystkich czterech aukcjach w 1930 r. kupujący refinansowali się nowszymi rachunkami.

Do 1934 r., ze względu na sukces poprzednich aukcji bonów, certyfikaty zadłużenia zostały zlikwidowane. Pod koniec 1934 r. bony skarbowe były jedynymi krótkoterminowymi mechanizmami finansowymi rządu.

W 1935 r. prezydent Franklin Delano Roosevelt podpisał ustawę o obligacjach dziecięcych, która później umożliwi rządowi emisję Seria HH, EE, oraz ja obliguję jako inne mechanizmy finansowania jej działalności.

Dziś rząd USA organizuje aukcje rynkowe w każdy poniedziałek lub zgodnie z planem. Co miesiąc licytowane są czterotygodniowe, 28-dniowe bony skarbowe; 13-tygodniowe, 91-dniowe bony skarbowe są licytowane co trzy miesiące; 26-tygodniowe, 182-dniowe bony skarbowe są licytowane co sześć miesięcy.

Dolna linia

Debata na temat tego, czy dług powinien lub może zostać przeniesiony na przyszłe pokolenia, zakończyła się w latach dwudziestych, gdy rząd, poprzez umiejętne zarządzanie długiem, wytworzył ciągłą nadwyżkę. Pomimo wczesnych i uporczywych problemów z nadmierną subskrypcją i niespójnymi mechanizmami ustalania cen ofert o stałej cenie, rząd nadal zdołał sfinansować swoje potrzeby.

Szereg problemów finansowych zostało wyeliminowanych podczas tworzenia systemu T-Bill. Rynek ten jest dziś jednym z największych na świecie, a niektórzy inwestorzy mogą nawet kupować obligacje skarbowe bezpośrednio od Fed.