Co oznacza gospodarka nieważka?

Czym jest gospodarka nieważka?

Pojęcie gospodarki nieważkości odnosi się do handlu nieuchwytny lub abstrakcyjne produkty i usługi, takie jak doradztwo, oprogramowanie i usługi profesjonalne. Nieważka gospodarka sprzedaje pomysły, informacje, ekspertyzy lub usługi.

Inne terminy, takie jak gospodarka postindustrialna lub nowa gospodarka, są również używane do opisu tych niematerialnych produktów.

Koncepcja gospodarki w stanie nieważkości w dużej mierze ewoluowała na przełomie XIX i XX wieku wraz z powstaniem technologia informacyjna i wiele produktów z tym związanych.

Zrozumienie nieważkości gospodarki

Rzeczywiście, produkty nieważkie istniały w całej cywilizacji: muzyka jest jednym. Jednak dopiero od czasu masowego przyjęcia komputerów i rozwoju Internetu gospodarki stały się zdominowane przez produkty nieważkie.

Teraz możliwe jest dostarczanie produktów i usług dużej liczbie klientów na duże odległości bez konieczności wytwarzania, wysyłania lub przechowywania tych produktów i usług przy użyciu pracy fizycznej i maszyny. Niektóre produkty, takie jak muzyka czy oprogramowanie, muszą być tworzone tylko raz, zanim zostaną rozesłane po minimalnych kosztach do tylu konsumentów, ilu ich chcą.

Tworzenie muzyki w nieważkości

Na przykład muzyk nagrywa piosenkę tylko raz. W przeszłości wytwórnia płytowa musiała fizycznie produkować płyty winylowe lub płyty CD odtwarzające utwór, pakować je, przenosić je z fabryk do magazynów, a na koniec dostarczać do sklepów płytowych, gdzie można je było kupić klienci. Wszystkie te etapy wiążą się z kosztami zarówno pod względem finansowym, jak i robocizny.

Dziś ten sam artysta i wytwórnia płytowa może dystrybuować swoją muzykę online za pośrednictwem usług strumieniowych, takich jak Spotify i internetowych rynków, takich jak iTunes Store. Chociaż czas potrzebny do wyprodukowania utworu pozostaje w dużej mierze niezmieniony, jego dostarczenie jest praktycznie bezproblemowe i natychmiastowe, niezależnie od tego, czy utwór jest sprzedawany jednemu klientowi, czy milionowi.

Ekonomia gospodarki nieważkości

Ekonomista patrzący na ten przykład powiedziałby, że muzyk ma krańcowy koszt produkcji prawie 0 USD. Dlatego też marginalny zysk związane ze sprzedażą każdej dodatkowej piosenki to w zasadzie 100%. Gdy już nagrasz piosenkę i udostępnisz ją do sprzedaży online, sprzedaż każdej dodatkowej jednostki nie kosztuje prawie nic.

To podstawowy powód, dla którego niektóre firmy technologiczne mogą stać się tak rentowne w stosunkowo krótkim czasie. W gospodarce nieważkości prawie nic nie stoi na przeszkodzie, aby firma zdobyła dużą pulę klientów, jeśli popyt na produkt lub usługę wzrośnie.

Kiedy produkt lub usługa zaczyna dominować na rynku, firma, która go produkuje, może osiągnąć niemal nieograniczony wzrost i rentowność w nieważkiej gospodarce. Przykładami są system operacyjny Windows firmy Microsoft, wyszukiwarka Google lub system operacyjny Android oraz sieć społecznościowa i platforma reklamowa Facebooka.

Wszystkie te produkty wiążą się ze znacznymi bieżącymi kosztami związanymi z zarządzaniem, marketingiem i ulepszeniami produktów. Ale ich koszty produkcji są minimalne.

Dla porównania tradycyjne firmy, takie jak zakłady produkcyjne i sprzedawcy detaliczni, napotykają więcej przeszkód, aby: wzrost i rentowność ze względu na wyższe koszty i przeszkody logistyczne, które muszą pokonać, aby obroty.

Rzeczywisty przykład gospodarki nieważkości

Nieważka gospodarka charakteryzuje się technologią informacyjną i jest możliwa dzięki: Prawa własności intelektualnej. Wykonawca nie może zarabiać na sprzedaży utworów online, jeśli jego prawa do tych utworów nie są chronione przez prawa autorskie.

Jedną z konsekwencji nieważkości gospodarki jest to, że pozwala ona na nowe przedsiębiorcy oferować produkty i usługi dużej potencjalnej bazie klientów o stosunkowo ograniczonej bariery wejścia.

Na przykład, jeśli kodowanie jest częścią Twoich umiejętności, możesz utworzyć aplikację na smartfona i sprzedawać ją w sklepach z aplikacjami Apple i Android. Chociaż z pewnością wiążą się z tym koszty, koszty te bledną w porównaniu np. z kosztami założenia fabryki.

W 2011 roku Garrett Gee stworzył aplikację do skanowania kodów kreskowych o nazwie Scan, gdy był studentem na Uniwersytecie Brighama Younga. W 2014 roku sprzedał aplikację Snapchatowi za 54 miliony dolarów. Chociaż Gee jest odstający, jeśli chodzi o osiągnięcie tego poziomu sukcesu, jego historia jest reprezentatywna dla tego rodzaju sukcesu, który jest możliwy dzięki gospodarce nieważkości.