Powyżej marginesu: zrozumienie użyteczności krańcowej

Co to jest użyteczność krańcowa?

Marginalny pożytek to dodatkowa satysfakcja, jaką konsument uzyskuje z posiadania jeszcze jednej jednostki towaru lub usługi. Pojęcie użyteczności krańcowej jest używane przez ekonomistów do określenia, jaką część przedmiotu konsumenci są skłonni kupić.

Dodatnia użyteczność krańcowa występuje wtedy, gdy konsumpcja dodatkowej pozycji zwiększa użyteczność całkowitą. Z drugiej strony, ujemna użyteczność krańcowa występuje, gdy konsumpcja jeszcze jednej jednostki zmniejsza użyteczność ogólną.

Zrozumienie użyteczności krańcowej

Ekonomiści wykorzystują ideę użyteczności krańcowej, aby ocenić, w jaki sposób poziom zadowolenia wpływa na decyzje konsumentów. Ekonomiści zidentyfikowali również koncepcję znaną jako Prawo zmniejszania użyteczności krańcowej. Opisuje, w jaki sposób pierwsza jednostka konsumpcji towaru lub usługi niesie ze sobą większą użyteczność niż jednostki późniejsze.

Użyteczność krańcowa jest przydatna w wyjaśnianiu, w jaki sposób konsumenci dokonują wyborów, aby uzyskać jak największe korzyści z ich ograniczonych budżetów. Ogólnie rzecz biorąc, ludzie będą nadal konsumować więcej dobra, o ile użyteczność krańcowa jest większa niż koszt marginalny. Na efektywnym rynku cena równa się kosztowi krańcowemu. Dlatego ludzie kupują więcej, dopóki krańcowa użyteczność konsumpcji nie spadnie do ceny dobra.

Do uzasadnienia często stosuje się prawo malejącej użyteczności krańcowej podatki progresywne. Chodzi o to, że wyższe podatki powodują mniejszą utratę użyteczności dla kogoś o wyższych dochodach. W tym przypadku każdy otrzymuje malejącą użyteczność krańcową z pieniędzy. Załóżmy, że rząd musi zebrać od każdej osoby 20 000 dolarów na pokrycie swoich wydatków. Jeśli średni dochód wynosi 60 000 dolarów przed opodatkowaniem, to przeciętny człowiek zarobiłby 40 000 dolarów po opodatkowaniu i miałby rozsądny standard życia.

Jednak proszenie ludzi, którzy zarabiają tylko 20 000 dolarów, aby oddali wszystko rządowi, byłoby niesprawiedliwe i wymagałoby znacznie większych poświęceń. Dlatego pogłówne, które wymagają od wszystkich płacenia tej samej kwoty, są niepopularne.

Również podatek liniowy bez indywidualnych zwolnień, które wymagałyby od wszystkich płacenia tej samej wartości procentowej, wpłynęłoby to bardziej na osoby o niższych dochodach ze względu na marginalną użyteczność. Ktoś zarabiający 15 000 USD rocznie byłby opodatkowany w ubóstwie 33% podatku, podczas gdy ktoś, kto zarabia 60 000 USD, nadal miałby około 40 000 USD.

Rodzaje marginalnej użyteczności

Istnieje wiele rodzajów użyteczności krańcowej. Trzy z najczęstszych to:

Pozytywna użyteczność krańcowa

Pozytywna użyteczność krańcowa występuje, gdy posiadanie większej ilości przedmiotu daje dodatkowe szczęście. Załóżmy, że lubisz jeść kawałek ciasta, ale drugi kawałek przyniesie ci dodatkową radość. Wtedy Twoja krańcowa użyteczność ze spożywania ciasta jest pozytywna.

Zerowa użyteczność krańcowa

Zerowa użyteczność krańcowa ma miejsce, gdy spożywanie większej ilości przedmiotu nie przynosi dodatkowej miary satysfakcji. Na przykład możesz czuć się dość pełny po dwóch kawałkach ciasta i nie czułbyś się lepiej po trzecim kawałku. W tym przypadku Twoja krańcowa użyteczność z jedzenia ciasta wynosi zero.

Ujemna krańcowa użyteczność

Ujemna krańcowa użyteczność ma miejsce wtedy, gdy masz za dużo przedmiotu, więc konsumowanie większej ilości jest w rzeczywistości szkodliwe. Na przykład czwarty kawałek ciasta może nawet wywołać chorobę po zjedzeniu trzech kawałków ciasta.

Historia użyteczności krańcowej

Pojęcie użyteczności krańcowej zostało rozwinięte przez ekonomistów, którzy próbowali wyjaśnić ekonomiczną rzeczywistość ceny, która, jak wierzyli, była napędzana użytecznością produktu. W XVIII wieku ekonomista Adam Smith omówiono to, co jest znane jako „paradoks wody i diamentówTen paradoks mówi, że woda ma znacznie mniejszą wartość niż diamenty, mimo że woda jest niezbędna dla ludzkiego życia.

Ta dysproporcja zaintrygowała ekonomistów i filozofów na całym świecie. W latach 70. XIX wieku trzech ekonomistów — William Stanley Jevons, Carl Menger i… Leon Walras— każdy niezależnie doszedł do wniosku, że krańcowa użyteczność jest odpowiedzią na paradoks wody i diamentów. W swojej książce Teoria ekonomii politycznejJevons wyjaśnił, że decyzje ekonomiczne są podejmowane w oparciu o „ostateczną” (marginalną) użyteczność, a nie całkowita użyteczność.

Przykład użyteczności krańcowej

David ma cztery galony mleka, po czym postanawia kupić piąty galon. Tymczasem Kevin ma sześć galonów mleka i podobnie postanawia kupić dodatkowy galon. David korzysta z tego, że przez kilka dni nie będzie musiał wracać do sklepu, więc jego użyteczność krańcowa jest nadal dodatnia. Z drugiej strony Kevin mógł kupić więcej mleka, niż jest w stanie spożyć, co oznacza, że ​​jego użyteczność krańcowa może wynosić zero.

Głównym wnioskiem z tego scenariusza jest to, że marginalna użyteczność kupującego, który nabywa coraz więcej produktu, stale spada. W końcu jest brak dodatkowych potrzeb konsumenckich dla produktu w wielu przypadkach. W tym momencie użyteczność krańcowa następnej jednostki wynosi zero i konsumpcja się kończy.