Zerowa stopa procentowa
Co to jest zerowa stopa procentowa
Stopa procentowa zerowa to odniesienie do dolnej granicy 0% dla krótkoterminowych stóp procentowych, powyżej której Polityka pieniężna uważa się, że nie jest skuteczny w stymulowaniu rozwój ekonomiczny.
Zerowe stopy procentowe i polityka pieniężna
Założenia dotyczące stopy procentowej ograniczonej do zera zostały w ostatnich latach zmienione. W polityce pieniężnej odniesienie do zerowej granicy stóp procentowych oznacza, że bank centralny nie może już obniżać stopy procentowej w celu pobudzenia wzrostu gospodarczego. W miarę zbliżania się stopy procentowej do granicy zera zakładano, że skuteczność polityki pieniężnej jako narzędzia ulega zmniejszeniu. Istnienie tej granicy zerowej działało jako ograniczenie dla bankierów centralnych próbujących stymulować gospodarkę.
W marcu 2020 r. Rezerwa Federalna obniżyła stopę funduszy federalnych do 0%-0,25% w odpowiedzi na koronawirusa.
Rentowności zarówno 1-miesięcznych, jak i 3-miesięcznych amerykańskich bonów skarbowych spadły poniżej zera 25 marca 2020 r.
Do niedawna zakładano, że banki centralne przy ustalaniu oprocentowania kredytów overnight nie miały możliwości forsowania nominalna stopa procentowa poza ten limit 0%, na terytorium ujemne. Jednak w marcu 2020 roku Rezerwa Federalna USA obniżyła stopę funduszy federalnych do przedziału 0-0,25% w reakcji na spowolnienie gospodarcze. Rentowności zarówno 1-miesięcznych, jak i 3-miesięcznych bonów skarbowych spadły poniżej zera 25 marca 2020 r., półtora tygodnia po federalnym Rezerwa obniża stopę referencyjną do niemal zera, a inwestorzy gromadzą się w bezpiecznym miejscu o stałym dochodzie na ogólnym rynku zamieszanie. Był to pierwszy raz od 4½ roku, kiedy oba banknoty na chwilę zabłysły na czerwono, a rentowności spadły do minus 0,002% każdy.
Wiara w to ograniczenie jako przeszkodę w polityce pieniężnej została również poważnie przetestowana w okresie po kryzys finansowy z lat 2007-2008. Powolne ożywienie nastąpiło wraz z bankami centralnymi, w tym USA. Rezerwa Federalna (od 2008 r.) i Europejski Bank Centralny rozpoczęły programy luzowania ilościowego (od 2012 r.), które sprowadziły stopy procentowe do rekordowo niskich poziomów. EBC wprowadził w 2014 r. politykę ujemnych stóp procentowych (opłatę od depozytów) od kredytów overnight.
Japońska polityka stóp procentowych przez dziesięciolecia testowała konwencję. Przez większą część lat 90. stopa procentowa ustalana przez japoński bank centralny Bank Japonii, oscylował w pobliżu granicy zerowej w ramach polityki zerowych stóp procentowych (ZIRP), ponieważ kraj próbował wyjść z krachu gospodarczego i zmniejszyć zagrożenie deflacja. Doświadczenia Japonii były pouczające dla innych rozwiniętych rynków. BOJ przeszedł na ujemne stopy procentowe w 2016 r., nakładając na banki depozytowe opłatę za przechowywanie środków na koniec dnia.
Oprócz możliwości nałożenia ujemne stopy procentowe w ekstremalnych warunkach banki centralne mogą wybrać inne niekonwencjonalne sposoby stymulowania gospodarki do osiągnięcia tych samych celów. A Badanie nowojorskiego Fed stwierdza, że skoro stopy procentowe oscylowały w pobliżu granicy zerowej, oczekiwania uczestników rynku dotyczące przyszłych stóp, a także inne działania banku centralnego, takie jak luzowanie ilościowe, zakupy obligacji na otwartych rynkach i inne czynniki rynku finansowego wchodziły w interakcję, sprawiając, że „suma jest silniejsza niż składnik Części."
Podczas gdy celem przekroczenia granicy zera i prowadzenia polityki ujemnych stóp procentowych jest stymulowanie akcji kredytowej i pobudzić słabą gospodarkę, ujemne stopy procentowe są szkodliwe dla rentowności sektora bankowego i potencjalnie dla konsumenta zaufanie.