Definicja protokołu z Kioto

Co to jest protokół z Kioto?

Protokół z Kioto to międzynarodowa umowa, której celem jest ograniczenie dwutlenek węgla (CO2) i obecność gazów cieplarnianych (GHG) w atmosferze. Istotną zasadą Protokołu z Kioto było to, że kraje uprzemysłowione musiały zmniejszyć ilość swoich emisji CO2.

Protokół został przyjęty w Kioto w Japonii w 1997 roku, kiedy gazy cieplarniane gwałtownie zagrażały naszemu klimatowi, życiu na Ziemi i samej planecie. Dziś Protokół z Kioto żyje w innych formach, a jego kwestie są nadal dyskutowane.

Wyjaśnienie protokołu z Kioto

Tło

Protokół z Kioto nakazał krajom uprzemysłowionym ograniczyć emisje gazów cieplarnianych w czasie, gdy zagrożenie globalnym ociepleniem gwałtownie rosło. Protokół został powiązany z Ramową konwencją Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu (UNFCCC). Została przyjęta w Kioto w Japonii 11 grudnia 1997 r. i stała się prawem międzynarodowym 16 lutego 2005 r.



Krajom, które ratyfikowały Protokół z Kioto przydzielono maksymalne poziomy emisji dwutlenku węgla w określonych okresach i uczestniczyły w handel kredytami węglowymi. Jeżeli kraj wyemitowałby więcej niż wyznaczony limit, byłby ukarany otrzymaniem niższego limitu emisji w następnym okresie.

Główne założenia

Kraje rozwinięte, uprzemysłowione złożyły w ramach Protokołu z Kioto obietnicę zmniejszenia swoich rocznych węglowodór emisje o średnio 5,2% do roku 2012. Liczba ta stanowiłaby około 29% całkowitych światowych emisji gazów cieplarnianych. Jednak cele zależały od danego kraju. Oznaczało to, że do tego roku każdy naród miał inny cel do zrealizowania. Członkowie Unia Europejska (UE) zobowiązała się do zmniejszenia emisji o 8%, podczas gdy Stany Zjednoczone i Kanada obiecały zmniejszyć swoje emisje odpowiednio o 7% i 6% do 2012 r.

Obowiązki krajów rozwiniętych a narody rozwijające się

Protokół z Kioto uznał, że kraje rozwinięte są głównie odpowiedzialne za obecny wysoki poziom Emisje gazów cieplarnianych w atmosferze w wyniku ponad 150-letniej działalności przemysłowej. Jako taki, protokół nakładał większe obciążenie na kraje rozwinięte niż kraje mniej rozwinięte.

Protokół z Kioto nakazał 37 uprzemysłowionym krajom oraz UE ograniczyć emisje gazów cieplarnianych. Kraje rozwijające się zostały poproszone o dobrowolne podporządkowanie się, a ponad 100 krajów rozwijających się, w tym Chiny i Indie, zostało całkowicie wyłączonych z porozumienia z Kioto.

Szczególna funkcja dla krajów rozwijających się

Protokół podzielił kraje na dwie grupy: Aneks I zawierał kraje rozwinięte, a Non-Aneks I odnosił się do krajów rozwijających się. Protokół umieścił ograniczenia emisji tylko w krajach z załącznika I. Kraje spoza Aneksu I wzięły udział, inwestując w projekty mające na celu obniżenie emisji w ich krajach.

Za te projekty zarobiły kraje rozwijające się kredyty węglowe, którymi mogliby handlować lub sprzedawać krajom rozwiniętym, umożliwiając krajom rozwiniętym wyższy poziom maksymalnych emisji dwutlenku węgla w tym okresie. W efekcie funkcja ta pomogła krajom rozwiniętym w dalszym energicznym emitowaniu gazów cieplarnianych.

Zaangażowanie Stanów Zjednoczonych

Stany Zjednoczone, które ratyfikowały pierwotne porozumienie z Kioto, wycofały się z protokołu w 2001 roku. Stany Zjednoczone uważały, że umowa jest niesprawiedliwa, ponieważ wzywała kraje uprzemysłowione jedynie do ograniczenia redukcji emisji i uważały, że zaszkodziłoby to gospodarce USA.

Protokół z Kioto zakończony w 2012 r., skutecznie niedopieczony

Globalne emisje wciąż rosły do ​​2005 r., kiedy Protokół z Kioto stał się prawem międzynarodowym – mimo że został przyjęty w 1997 r. Wydawało się, że w wielu krajach, w tym w UE, wszystko układa się dobrze. Planowali osiągnąć lub przekroczyć swoje cele wynikające z umowy do 2011 roku. Ale inni nadal się nie sprawdzali.

Stany Zjednoczone i Chiny — dwaj najwięksi emitenci na świecie — wyprodukowały wystarczającą ilość gazów cieplarnianych, aby złagodzić postęp dokonany przez narody, które osiągnęły swoje cele. W rzeczywistości w latach 1990–2009 globalny wzrost emisji wyniósł około 40%.

Poprawka z Doha Rozszerzony protokół z Kioto do 2020 r.

W grudniu 2012 r., po zakończeniu pierwszego okresu rozliczeniowego Protokołu, strony Protokołu z Kioto spotkały się w Doha w Katarze, aby przyjąć poprawkę do pierwotnego porozumienia z Kioto. Ta tak zwana poprawka z Doha dodała nowe cele w zakresie redukcji emisji na drugi okres rozliczeniowy, 2012-2020, dla krajów uczestniczących. Poprawka z Doha miała krótkie życie. W 2015 roku podczas szczytu zrównoważonego rozwoju w Paryżu wszyscy uczestnicy UNFCCC podpisali kolejny pakt: Porozumienie klimatyczne z Paryża, który skutecznie zastąpił protokół z Kioto.

Porozumienie klimatyczne z Paryża

Porozumienie klimatyczne z Paryża to przełomowy pakt środowiskowy, który został przyjęty przez prawie każdy kraj w 2015 r. w celu przeciwdziałania zmianom klimatycznym i ich negatywnym skutkom. Porozumienie obejmuje zobowiązania wszystkich głównych krajów emitujących GHG do ograniczenia zanieczyszczenia zmieniającego klimat oraz do wzmocnienia tych zobowiązań z biegiem czasu.

Główna dyrektywa umowy wzywa do zmniejszenia globalnych emisji gazów cieplarnianych, aby ograniczyć wzrost temperatury na Ziemi w tym stuleciu do 2 stopni Celsjusza powyżej poziomu przedindustrialnego, podejmując jednocześnie kroki w celu ograniczenia wzrostu do 1,5 stopnie. Porozumienie paryskie zapewnia również krajom rozwiniętym sposób na pomoc krajom rozwijającym się w ich wysiłki na rzecz dostosowania kontroli klimatu i tworzy ramy monitorowania i raportowania klimatu krajów cele przejrzyście.

Protokół z Kioto dzisiaj

W 2016 roku, kiedy paryskie porozumienie klimatyczne weszło w życie, Stany Zjednoczone były jednym z głównych motorów porozumienia, a prezydent Obama nazwał to „hołdem dla Amerykanów”. przywództwo." Jako kandydat na prezydenta w tym czasie Donald Trump skrytykował porozumienie jako zły interes dla narodu amerykańskiego i obiecał wycofać Stany Zjednoczone, jeśli wybrany. W 2017 roku ówczesny prezydent Trump ogłosił, że USA wycofają się z paryskiego porozumienia klimatycznego, twierdząc, że osłabi to amerykańską gospodarkę. Ale były prezydent nie rozpoczął formalnego procesu wycofania się dopiero w listopadzie. 4, 2019. Stany Zjednoczone formalnie wycofały się z paryskiego porozumienia klimatycznego w listopadzie. 4 2020 r., dzień po wyborach prezydenckich w 2020 r., w których Donald Trump przegrał swoją kandydaturę o reelekcję na rzecz Josepha Bidena. 20 stycznia 2021 r., pierwszego dnia swojego urzędowania, prezydent Biden rozpoczął proces ponownego przyłączania się do paryskiego porozumienia klimatycznego, które oficjalnie weszło w życie w lutym. 19, 2021.

Skomplikowany pat

W 2021 r. dialog wciąż trwa, ale przekształcił się w złożone bagno obejmujące politykę, pieniądze, brak przywództwa, brak konsensusu i biurokrację. Dzisiaj, pomimo niezliczonych planów i pewnych działań, rozwiązania problemów emisji gazów cieplarnianych i globalnego ocieplenia nie zostały wdrożone.

Prawie wszyscy naukowcy badający atmosferę uważają, że globalne ocieplenie jest przede wszystkim wynikiem działania człowieka. Logicznie rzecz biorąc, to, co ludzie spowodowali swoim zachowaniem, powinno być możliwe do naprawienia przez zmianę zachowania przez ludzi. Dla wielu frustrujące jest to, że spójne działania mające na celu uporanie się z wywołanym przez człowieka globalnym kryzysem klimatycznym jeszcze nie zostały podjęte.

Pamiętaj o Internecie

Niezwykle ważne jest, abyśmy byli przekonani, że rzeczywiście możemy rozwiązać te kwestie, tak istotne dla naszego przetrwania. My, ludzie, rozwiązaliśmy już ogromne problemy w wielu dziedzinach dzięki innowacjom technicznym, które doprowadziły do ​​radykalnie nowych rozwiązań.

Co ciekawe, gdyby ktoś w 1958 roku zasugerował, że nasza własna Agencja Zaawansowanych Projektów Badawczych Obrony (DARPA), która nadzoruje rozwój zaawansowanych technologii do użytku przez wojsko USA, przewodziłby światu w tworzeniu Internetu – systemu, który mógłby „połączyć każdą osobę i rzecz z każdą inną osobą i rzeczą na planecie natychmiast i bez żadnych kosztów” – mogli się śmiać etap lub gorzej.