Definicja teorii wzrostu endogennego

Czym jest teoria wzrostu endogennego?

Teoria wzrostu endogenicznego jest teorią ekonomiczną, która twierdzi, że: rozwój ekonomiczny jest generowany z poziomu systemu jako bezpośredni wynik procesów wewnętrznych. Mówiąc dokładniej, teoria stwierdza, że ​​wzmocnienie kapitał Ludzki doprowadzi do wzrostu gospodarczego poprzez rozwój nowych form technologii oraz wydajnych i efektywnych środków produkcja.

Zrozumienie teorii wzrostu endogennego

Teoria wzrostu endogenicznego oferowała świeże spojrzenie na to, co kształtuje wzrost gospodarczy. Twierdził, że stałe tempo dobrobytu jest pod wpływem procesów wewnętrznych, takich jak ludzka ludzka

ja, innowacja, i inwestycje stolica, a nie zewnętrzne, niekontrolowane siły, kwestionujące pogląd ekonomia neoklasyczna.

Wzrost endogennyekonomiści wierzyć, że ulepszenia w wydajność można bezpośrednio powiązać z szybszymi innowacjami i większymi inwestycjami w kapitał ludzki. W związku z tym popierają instytucje rządowe i sektora prywatnego, aby wspierały inicjatywy innowacyjne i oferowały zachęty dla osób fizycznych i firm do większej kreatywności, takie jak badania i rozwój (B+R) finansowanie i własność intelektualna prawa.

Chodzi o to, że w Ekonomia oparta na wiedzy, efekty uboczne z inwestycji w technologię i ludzie wciąż się generują zwroty. Wpływowe sektory oparte na wiedzy, Jak na przykład telekomunikacja, oprogramowaniei inne branże zaawansowanych technologii odgrywają tu szczególnie ważną rolę.

Główne założenia teorii wzrostu endogenicznego obejmują:

• Zdolność polityki rządowej do zwiększenia tempa wzrostu kraju, jeśli prowadzą one do bardziej intensywnej konkurencji na rynkach i pomagają stymulować innowacyjność produktów i procesów.
• Odnotowuje się rosnące zyski ze skali od inwestycje kapitałowe, zwłaszcza w infrastrukturę i inwestycje w edukację, zdrowie i telekomunikację.
• Inwestycje sektora prywatnego w B+R są kluczowym źródłem postępu technologicznego.
• Ochrona praw własności i patenty ma zasadnicze znaczenie dla zapewnienia zachęt dla przedsiębiorstw i przedsiębiorców do angażowania się w badania i rozwój.
• Inwestowanie w kapitał ludzki jest istotnym elementem wzrostu.
• Polityka rządu powinna zachęcać przedsiębiorczość jako sposób na tworzenie nowych przedsiębiorstw i ostatecznie jako ważne źródło nowych miejsc pracy, inwestycji i dalszych innowacji.

Historia teorii wzrostu endogennego

Teoria wzrostu endogenicznego pojawiła się w latach 80. jako alternatywa dla neoklasyczna teoria wzrostu. Zakwestionowano, jak luki w bogactwie między rozwinięty oraz kraje zacofane gospodarczo może się utrzymać, jeśli inwestycja w Kapitał fizyczny taka jak infrastruktura podlega malejącym zwrotom.

Ekonomista Paul Romer wysunął argument, że zmiana technologiczna to nie tylko egzogenny produkt uboczny niezależnych osiągnięć naukowych. Starał się udowodnić, że polityka rządowa, w tym inwestycje w badania i rozwój oraz prawa własności intelektualnej, pomogły we wspieraniu endogenicznych innowacji i napędzaniu trwałego wzrostu gospodarczego.

Romer skarżył się wcześniej, że jego odkrycia nie zostały potraktowane wystarczająco poważnie. Został jednak nagrodzony 2018 Nagroda Nobla w dziedzinie ekonomii za badania nad długoterminowym wzrostem gospodarczym i jego związkiem z innowacjami technologicznymi. Jego koncepcje są również regularnie omawiane przez polityków, gdy dyskutują o sposobach stymulowania gospodarek.

Krytyka teorii wzrostu endogennego

Jednym z największych zarzutów wymierzonych w teorię wzrostu endogenicznego jest to, że nie można potwierdzić dowodami empirycznymi. Teorię zarzucano, że opiera się na założeniach, których nie można dokładnie zmierzyć.