11 największych inwestorów na świecie

11 największych inwestorów

Wielcy menedżerowie pieniędzy są jak gwiazdy rocka świata finansów. Najwięksi inwestorzy zbili fortunę na swoim sukcesie iw wielu przypadkach pomogli milionom innych osiągnąć podobne zyski.

Inwestorzy ci znacznie różnią się strategiami i filozofiami, które stosowali do swoich transakcji; niektórzy wymyślili nowe i innowacyjne sposoby analizy swoich inwestycji, podczas gdy inni wybierali papiery wartościowe niemal całkowicie instynktownie. Ci inwestorzy nie różnią się między sobą zdolnością do konsekwentnego pokonywania rynku.

Benjamin Graham

Ben Graham wyróżniał się jako menedżer inwestycyjny i edukator finansowy. Jest autorem m.in. dwóch klasyków inwestycji o niespotykanym znaczeniu. Jest również powszechnie uznawany za ojca dwóch fundamentalnych dyscyplin inwestycyjnych – analizy bezpieczeństwa i inwestowania w wartość.

Istotą inwestowania wartości Grahama jest to, że każda inwestycja powinna być warta znacznie więcej niż inwestor musi za nią zapłacić. Wierzył w analizę fundamentalną i szukał spółek o mocnych bilansach lub tych z niewielkim zadłużeniem, ponadprzeciętnymi marżami i dużymi przepływami pieniężnymi.

John Templeton

O Johnie Templetonie, jednym z największych przekornych minionego stulecia, mówi się, że kupował tanio w czasach kryzysu, sprzedawał drogo w czasie boomu internetowego, aw międzyczasie wykonał więcej niż kilka dobrych telefonów. Templeton stworzył jedne z największych i odnoszących największe sukcesy międzynarodowych funduszy inwestycyjnych. W 1992 sprzedał swoje fundusze Templeton Grupie Franklin. W 1999, Pieniądze magazyn nazwał go „prawdopodobnie największym światowym zbieraczem akcji stulecia”. Jako naturalizowany Obywatel brytyjski mieszkający na Bahamach, Templeton został pasowany na rycerza przez królową Elżbietę II za jego wiele Osiągnięcia.

Thomas Rowe Price Jr.

[W bibliotece zdjęć nie ma wcześniej przesłanego obrazu]

Thomas Rowe Price Jr. jest uważany za „ojca inwestowania w rozwój”. Spędził swoje formacyjne lata zmagając się z Depresja, a lekcją, której się nauczył, nie było trzymanie się z dala od zapasów, ale przyjęcie ich. Cena postrzegała rynki finansowe jako cykliczne. Jako przeciwnik tłumu zaczął inwestować w dobre firmy na dłuższą metę, co było praktycznie niespotykane w tym czasie. Jego filozofia inwestycyjna polegała na tym, że inwestorzy musieli kłaść większy nacisk na indywidualny dobór akcji w dłuższej perspektywie. Dyscyplina, proces, spójność i badania podstawowe stały się podstawą jego udanej kariery inwestycyjnej.

John Neff

Neff dołączył do Wellington Management Co. w 1964 roku i pozostał w firmie przez ponad 30 lat, zarządzając trzema jej funduszami. Jego preferowana taktyka inwestycyjna polegała na inwestowaniu w popularne branże drogami pośrednimi, a on… był uważany za inwestora wartościowego, ponieważ skupiał się na spółkach o niskich wskaźnikach P/E i silnej dywidendzie plony. Kierował funduszem Windsor przez 31 lat (do 1995 r.) i w tym samym okresie uzyskał zwrot w wysokości 13,7% w porównaniu z 10,6% w przypadku S&P 500.Oznacza to wzrost ponad 53-krotny w stosunku do początkowej inwestycji dokonanej w 1964 roku.

Jesse Livermore

Jesse Livermore nie miał formalnego wykształcenia ani doświadczenia w handlu akcjami. Był samozwańczym człowiekiem, który uczył się zarówno od swoich zwycięzców, jak i od przegranych. To właśnie te sukcesy i porażki pomogły scementować idee handlowe, które do dziś można znaleźć na rynku. Livermore zaczął handlować na własną rękę, gdy był nastolatkiem, a w wieku szesnastu lat osiągnął podobno zyski przekraczające 1000 dolarów, co w tamtych czasach było dużymi pieniędzmi. W ciągu następnych kilku lat zarabiał na zakładach przeciwko tzw.sklepy z wiaderkami”, który nie zajmował się legalnymi transakcjami – klienci stawiali przeciwko domowi na ruchy cen akcji.

Piotra Lyncha

Peter Lynch zarządzał funduszem Fidelity Magellan w latach 1977-1990, w którym aktywa funduszu wzrosły z 18 milionów dolarów do 14 miliardów dolarów.Co ważniejsze, Lynch podobno pokonał S&P 500 Benchmark indeksu w 11 z tych 13 lat, osiągając średni roczny zwrot na poziomie 29%.

Często opisywany jako kameleon, Peter Lynch dostosowywał się do każdego stylu inwestycyjnego, jaki działał w tamtym czasie. Ale kiedy przyszło do wyboru konkretnych akcji, Peter Lynch trzymał się tego, co wiedział i/lub mógł łatwo zrozumieć.

George Soros

George Soros był mistrzem w przekładaniu szeroko zakrojonych trendów ekonomicznych na wysoko dźwignia, zabójca gra w obligacje i waluty. Jako inwestor Soros był krótkoterminowy spekulant, robiąc ogromne zakłady na kierunkach rynków finansowych. W 1973 roku George Soros założył fundusz hedgingowy firma Soros Fund Management, która ostatecznie przekształciła się w znany i szanowany Quantum Fund. Przez prawie dwie dekady prowadził ten agresywny i odnoszący sukcesy fundusz hedgingowy, podobno osiągając zwroty przekraczające 30% rocznie i przy dwóch okazjach księgując roczne zwroty przekraczające 100%.

Warren Buffett

Określany jako „Wyrocznia Omaha”, Warren Buffett jest postrzegany jako jeden z najbardziej udanych inwestorów w historii.

Zgodnie z zasadami określonymi przez Benjamin Graham, zgromadził wielomiliardową fortunę głównie poprzez kupowanie akcji i spółek za pośrednictwem Berkshire Hathaway. Ci, którzy zainwestowali 10 000 dolarów w Berkshire Hathaway w 1965 roku, przekraczają dziś granicę 165 milionów dolarów.

Styl inwestowania Buffetta, polegający na dyscyplinie, cierpliwości i wartości, od dziesięcioleci konsekwentnie przewyższa rynek.

John (Jack) Bogle

Bogle założył towarzystwo funduszy inwestycyjnych Vanguard Group w 1975 roku i uczynił z niego jednego z największych i najbardziej szanowanych sponsorów funduszy na świecie. Bogle był pionierem fundusz powierniczy bez obciążenia i promował niski koszt indeks inwestowanie dla milionów inwestorów. Stworzył i wprowadził pierwszy fundusz indeksowy, Vanguard 500, w 1976 r. Filozofia inwestycyjna Jacka Bogle zaleca uzyskiwanie zysków rynkowych poprzez inwestowanie w szerokopasmowe indeksowe fundusze inwestycyjne, które charakteryzują się brakiem obciążenia, niskim kosztem, niskim obrotem i zarządzany pasywnie.

Carl Icahn

Carl Icahn jest aktywistą i zadziornym inwestorem, który wykorzystuje pozycje właścicielskie w spółkach publicznych do wymuszania zmian w celu zwiększenia wartości swoich akcji. Icahn rozpoczął swoją działalność najazdów korporacyjnych na poważnie pod koniec lat 70. i trafił do wielkich lig ze swoim wrogie przejęcie TWA w 1985 roku. Icahn jest najbardziej znany z „Wyciągu Icahn”. To hasło z Wall Street, które opisuje odbicie w górę w cena akcji firmy, co zwykle ma miejsce, gdy Carl Icahn zaczyna kupować akcje firmy, która jego zdaniem jest słaba zarządzany.

Williama H. Brutto

Uważany za „króla obligacji”, Bill Gross jest światowym liderem fundusz obligacji menedżer. Jako założyciel i dyrektor zarządzający rodziny funduszy obligacji PIMCO, on i jego zespół mają ponad 1,92 biliona dolarów w o stałym dochodzie zarządzane aktywa.

W 1996 roku Gross był pierwszym zarządzającym portfelem wprowadzonym do Fixed-Income Analyst Society Inc. galeria sław za jego wkład w rozwój analizy obligacji i portfela.

Dolna linia

Jak wie każdy doświadczony inwestor, wytyczanie własnej ścieżki i osiąganie długoterminowych, bijących na rynku zwrotów nie jest łatwym zadaniem. W związku z tym łatwo zauważyć, jak ci inwestorzy wyrzeźbili sobie miejsce w historii finansowej.