Definicja Ustawy Taryfowej Smoota-Hawleya

Czym jest ustawa taryfowa Smoota-Hawleya?

Ustawa taryfowa Smoota-Hawleya z 1930 r. podniosła amerykańskie cła importowe w celu ochrony amerykańskich rolników i innych branż przed zagraniczną konkurencją. Akt ten jest obecnie powszechnie obwiniany za pogorszenie dotkliwości Wielkiego Kryzysu w USA i na całym świecie.

Formalnie nazywana ustawą taryfową Stanów Zjednoczonych z 1930 r., ustawa ta jest powszechnie określana jako Taryfa Smoot-Hawley lub Taryfa Hawley-Smoot. Był sponsorowany przez Sen. Reed Owen Smoot (R-Utah) i Rep. Willis Chatman Hawley (R-Red.).

Zrozumienie ustawy taryfowej Smoota-Hawleya

Ustawa o taryfach celnych Smoota-Hawleya, uchwalona w czerwcu 1930 r., dodała około 20% do i tak już wysokiego należności celnych przywozowych na zagranicznych produktach rolnych i wytworzonych towarach. Ustawa Fordneya-McCumbera z 1922 r. wcześniej podniosła średni podatek importowy od towarów zagranicznych do około 40%.

Początkowym celem ustawodawstwa Smoota-Hawleya było zwiększenie ochrony amerykańskich rolników, którzy walczyli o konkurowanie z importem produktów rolnych z zagranicy, zwłaszcza z Europy. Wkrótce lobbyści innych sektorów amerykańskiego przemysłu zaczęli domagać się podobnej ochrony dla własnych produktów.

Skutki Wielkiej Katastrofy 1929

Pierwsza próba uchwalenia ustawy nie powiodła się, zahamowana przez umiarkowanych republikanów z Senatu na początku 1929 roku. Jednak z krach na giełdzie w tym roku wzrosła atrakcyjność nastrojów protekcjonistycznych i izolacjonistycznych. Ustawa przeszła przez wąski margines od 44 do 42 w Senacie, ale przeszła przez Izbę Reprezentantów z głosami od 222 do 153.

Prezydent Herbert Hoover podpisał ustawę 17 czerwca 1930 r., pomimo powszechnego sprzeciwu, który obejmował petycję podpisaną przez ponad tysiąc ekonomistów, wzywającą go do zawetowania jej.

Hoover optymistycznie zauważył, że na mocy ustawy miał uprawnienia do zwiększania lub zmniejszania określonych taryfy nawet o 50%, co pozwala mu „przyspieszyć szybkie i skuteczne działanie w przypadku skarg rozwijać."

Globalna reakcja

Skargi rozwinęły się niemal natychmiast. Podwyżki ceł w Smoot-Hawley nadwyrężyły gospodarki krajów, które już cierpią z powodu Wielka Depresja oraz koszty odbudowy po I wojnie światowej.

Jednym z godnych uwagi przegranych w wojnach handlowych były Niemcy, które już walczyły o spłatę reparacji wojennych na rzecz USA i innych narodów, które wyszły z wojny zwycięsko.

Jako laureat Nagrody Nobla M.I.T. ekonomista Paul A. Samuelson odnotował w swoim powszechnie używanym podręczniku Ekonomia, „Cynicy byli zachwyceni widokiem kraju próbującego ściągać długi z zagranicy i przy jednocześnie wykluczając towary importowane, które same mogły zapewnić za nie zapłatę długi”.

Wkrótce 25 krajów zemściło się, podnosząc własne cła. W rezultacie handel międzynarodowy drastycznie spadł, powodując światowy spadek o 66% w latach 1929-1934. Zarówno eksport, jak i import z USA znacznie spadły.

Zmiana kierunku

W wyborach w 1932 roku prezydent Hoover został pokonany przez Franklina D. Roosevelt i zarówno Smoot, jak i Hawley stracili swoje miejsca w Kongresie. Po objęciu urzędu prezydent Roosevelt rozpoczął prace nad obniżeniem ceł.

Kongres uchwalił ustawę o wzajemnych umowach handlowych w 1934 roku. Ustawa ta przekazała Białemu Domowi uprawnienia w zakresie polityki taryfowej, upoważniając prezydenta do negocjowania z zagranicznymi szefami państw niższych taryf na obu końcach.

W kolejnych dziesięcioleciach Stany Zjednoczone stale wspierały handel międzynarodowy, odgrywając wiodącą rolę w Układ ogólny w sprawie taryf celnych i handlu (GATT), ten Północnoamerykańska umowa o wolnym handlu (NAFTA), a Światowa Organizacja Handlu (WTO).

Do dziś ekonomiści różnią się co do stopnia, w jakim ustawa Smoota-Hawleya pogorszyła Wielki Kryzys. Niektórzy twierdzą, że jego efekt był minimalny, ponieważ handel międzynarodowy był wówczas stosunkowo niewielką częścią gospodarki USA.

Ale wydaje się, że nikt nie uważa, że ​​to dobry pomysł. Oficjalna strona internetowa Senatu USA odnosi się do Smoota-Hawleya jako „wśród najbardziej katastrofalnych aktów w historii Kongresu”.

Często zadawane pytania dotyczące ustawy taryfowej Smoota-Hawleya

Jaki był cel taryfy Smoota-Hawleya z 1930 roku?

Ustawa taryfowa Smoota-Hawleya z 1930 r. została uchwalona w celu ochrony amerykańskich rolników przed zagraniczną konkurencją poprzez zwiększenie ceł na niektóre towary zagraniczne. Miał również na celu oferowanie ochrony innym branżom przed zagranicznymi konkurentami.

Czy ustawa taryfowa Smoota-Hawleya spowodowała wielki kryzys?

Ustawa taryfowa Smoota-Hawleya nie spowodowała Wielkiego Kryzysu; jednak w tym czasie pogorszyło się warunki. Ustawa zwiększyła cła, co dodatkowo podkreśliło walczące kraje – w tym te zadłużone wobec USA – i spowodowało, że inne narody zemściły się, nakładając własne cła. W rezultacie handel międzynarodowy znacznie się zmniejszył.

Czego obawiali się inwestorzy w wyniku ustawy taryfowej Smoota-Hawleya?

Inwestorzy obawiali się, że ustawa taryfowa Smoota-Hawleya spowoduje spadek cen. Ich obawy stały się rzeczywistością, skłaniając wielu do sprzedaży akcji w rekordowych ilościach.

Jak kraje europejskie zareagowały na taryfę Hawley Smoot?

Narody europejskie bardzo nieprzychylnie odnosiły się do Taryfy Hawley Smoot. Taryfa Hawley Smoot skłoniła te kraje do nałożenia własnych ceł na towary zagraniczne, zwłaszcza te ze Stanów Zjednoczonych. Te cła odwetowe sparaliżowały handel międzynarodowy i pogorszyły warunki podczas Wielkiego Kryzysu.