Kiedy wynaleziono certyfikaty depozytowe?

Certyfikaty depozytowe lub płyty CD stały się tak dobrze znanym produktem finansowym, że może się wydawać, że istnieją od zawsze. Ale w rzeczywistości sięgają XIX wieku w Stanach Zjednoczonych.

Co to jest certyfikat depozytowy?

Świadectwo depozytowe to w zasadzie umowa pomiędzy instytucją finansową, taką jak bank lub kasa kredytowa, a deponentem. Deponent przekazuje określoną kwotę pieniędzy instytucji finansowej, która zgadza się ją zwrócić wraz z odsetkami w określonym terminie. W ten sposób służy zarówno jako paragon, jak i swego rodzaju weksel. W przeciwieństwie do innych rodzajów kont bankowych, płyty CD nie są bardzo ciekły; oznacza to, że nie możesz wypłacić swoich pieniędzy przed końcem uzgodnionego okresu, chyba że chcesz zapłacić znaczną karę za wcześniejsze wypłaty.

Kiedy po raz pierwszy wprowadzono certyfikaty depozytowe

Banki w USA emitowały certyfikaty depozytowe na początku XIX wieku, chociaż koncepcja ta sięga co najmniej XVII wieku w Europie. Początkowo często przybierały one formę bogato grawerowanych certyfikatów, po części po to, by zapewnić deponentów, że ich pieniądze są w dobrych rękach. Obecnie, mimo że wiele płyt CD jest sprzedawanych w Internecie, klienci nadal mogą zażądać rzeczywistej kartki papieru poświadczającej kwotę, jaką zdeponowali, oprocentowanie płyty CD i okres jej obowiązywania.

Choć postrzegano je jako stosunkowo bezpieczne inwestycje, certyfikaty depozytowe emitowane przez amerykańskie banki nie były formalnie ubezpieczone przez rząd federalny do czasu utworzenia Federalna Korporacja Ubezpieczenia Depozytów (FDIC) w 1933 r., podczas gdy te oferowane przez SKOK nie były chronione aż do Krajowa Administracja Unii Kredytowej (NCUA) została założona w 1970 roku.

Zbywalne certyfikaty depozytowe stają się dostępne

Nowszą innowacją na rynku płyt CD jest zbywalny certyfikat depozytowy, utworzony przez First National City Bank of New York, obecnie znany jako Citibank, w 1961 roku. Znany również jako duże płyty CD, negocjowalne certyfikaty depozytowe lub NCD mają minimalną wartość nominalną 100 000 USD, chociaż zazwyczaj są znacznie wyższe. W rezultacie te płyty są zazwyczaj kupowane przez dużych inwestorów, w tym firmy, rządy i zamożne osoby.

Podobnie jak zwykłe płyty CD, NCD nie mają być umarzane przed terminem zapadalności. Można nimi jednak handlować na rynek wtórny, dzięki czemu są nieco bardziej płynne niż zwykłe płyty CD.

Jak działa ubezpieczenie świadectw depozytowych

Po utworzeniu FDIC w latach 30. i prawie 40 lat później NCUA, wielu Amerykanów mogło spać spokojnie, wiedząc, że ich rachunki są wspierane przez rząd federalny. Jednak nie zawsze tak jest. Podczas gdy FDIC ubezpiecza większość banków, a NCUA ubezpiecza większość federalnych i stanowych unii kredytowych, deponenci powinni zweryfikować to ubezpieczenie przed zakupem CD (lub otwarciem jakiegokolwiek innego konta).

Co więcej, zarówno ubezpieczenie FDIC, jak i NCUA jest ograniczone do określonych maksimów. Obecnie limit wynosi 250 000 USD na deponenta, na instytucję finansową, na kategorię własności. Osoby, które chcą dokonać większych wpłat, mogą zakładać rachunki w różnych kategoriach własności (takich jak konto indywidualne plus konto wspólne) lub dla pewności rozłóż swoje depozyty na kilka instytucji finansowych są pokryte.

Brokerskie płyty CD, które są sprzedawane przez firmy maklerskie i niezależnych sprzedawców, nie są bezpośrednio ubezpieczone ani przez FDIC, ani przez NCUA, co czyni je potencjalnie bardziej ryzykownymi.

W przypadku zbywalnych certyfikatów depozytowych nadal obowiązują federalne limity ubezpieczeniowe, narażając na ryzyko wszelkie kwoty powyżej 250 000 USD.

Dolna linia

Certyfikaty depozytowe lub płyty CD istnieją od co najmniej początku XIX wieku w Stanach Zjednoczonych i stulecia dłużej w innych częściach świata. Pozostają w powszechnym użyciu przez osoby prywatne, firmy i rządy.