Wpływ kursów wymiany boliwara w Wenezueli

Na początku 2018 r. bank centralny Wenezueli ogłosił, że dewaluuje swój oficjalny kurs wymiany o ponad 99% i uruchamia nową platformę wymiany walut o nazwie DICOM. Według banku centralnego, pierwsza aukcja nowego systemu DICOM dała 30 987,5 boliwarów za euro, co odpowiada około 25 000 za dolara. Reuters poinformował, że ruch ten oznaczał dewaluację o 86,6% w stosunku do poprzedniej stawki DICOM i 99,6% w stosunku do subsydiowanej stawki 10 boliwarów za dolara, która została już wyeliminowana.

Wenezuela przechodzi poważny kryzys, o czym świadczy czterocyfrowa inflacja oraz niedobory żywności i leków. Wielu ekonomistów obwinia 15-letni system kontroli waluty o dysfunkcyjny handel i przemysł.

W przeszłości rząd wielokrotnie tworzył mechanizmy wymiany walut podobne do DICOM, ale nie zapewniały one stałej podaży twardej waluty. Aby przezwyciężyć niedobór twardej waluty, rozwinął się czarny rynek dolarów, ponieważ Wenezuelczycy kupowali dolary tanio i sprzedawali je z zyskiem. Większość rządowych platform wymiany walut była nie do utrzymania obok kursu czarnorynkowego.

System kursów walut

ten boliwar wenezuelski (VEF), oficjalna waluta Wenezueli, od ponad 15 lat jest pod kontrolą systemu. Chociaż podlegała okresowym dewaluacji, nadal jest przewartościowany po „oficjalnym” kursie wymiany. Wenezuela posiadała złożony, wielowarstwowy system kursów wymiany, który oferował różne kursy wymiany. Pierwszym oferowanym kursem wymiany był oficjalny kurs wymiany przeznaczony na import żywności i leków. Drugi kurs wymiany dla sektorów priorytetowych był rzekomo oparty na aukcjach i nazywał się Ancillary Foreign Currency Administration System I lub SICAD I. Kolejna stawka, SICAD II, została wprowadzona w marcu 2014 r.

Ostatnim kursem przed wprowadzeniem DICOM był SIMADI. Stawka była zarezerwowana dla kupna i sprzedaży walut obcych osobom fizycznym i firmom. Rząd kontroluje wszystkie stawki. Jednak poza rządowym otoczeniem jest gorzka rzeczywistość – czarny rynek. W 2016 roku kurs czarnorynkowy oscylował wokół 900 boliwarów do dolara amerykańskiego.

Chrupnięcie dolara

Chociaż Wenezuela jest majorem ropa naftowa eksportera, prawie wszystko inne jest uzależnione od importu. Tak więc dolary zarobione na ropie eksport są cenne, ponieważ służą do opłacania rachunku importowego. Rząd wydaje swoje petrodolary przy sztucznie utrzymywanych dotowanych stawkach, a ta „dotacja” na dolary spowodowała problemy gospodarcze i społeczne, ponieważ korzyści nie są odczuwane przez zwykłego człowieka.

Wenezuelski system kursów wymiany oferuje różne kursy dla różnych osób w zależności od celu. Chociaż podanie preferowanej stawki za niezbędne może być zadowalające importproblemy pojawiają się, gdy preferowane stawki są dostępne tylko dla wpływowych. To, wraz z systemem, który obsługuje arbitraż waluty ze względu na różne stawki za dolary w kraju, niszczy równowagę. Na przykład, jeśli wpływowy właściciel firmy złoży wniosek do rządu o 100 000 USD o import sprayu przeciwbólowego. Osoba fizyczna musi zapłacić 100 000 x 64 = 6 400 000 VEF, aby uzyskać dolary. Osoba fizyczna może wykorzystać te dolary na swoją korzyść, importując spraye ulgowe o wartości zaledwie 10 000 USD dolarów i sprzedać resztę dolarów na kwitnącym czarnym rynku, aby uzyskać 90 000 X 900 (zakładając) = 81 000 000 VEF. Tak więc właściciel firmy zarobił znacznie więcej, niż początkowo zainwestował — ale w tym procesie osoba fizyczna stworzył „niedobór” sprayów przeciwbólowych, które teraz będą sprzedawane po cenach jeszcze wyższych niż kosztują, karmienie inflacja.

Szkodliwe jest przewartościowanie krajowej waluty. W sytuacjach, gdy oficjalny kurs wymiany jest stały, a dewaluacja nie jest rzadkością, ludzie mają tendencję do trzymania dolarów zamiast własnych waluty i sprzedawać te dolary, gdy waluta ulega dewaluacji (lub sprzedają dolary na rynku równoległym, aby uzyskać więcej waluta). W miarę jak coraz więcej osób zaczyna robić Łatwe pieniądze, istnieje popyt na dolary, a w przypadkach, gdy jest ich mało, cena czarnorynkowa rośnie. To jeszcze bardziej podnosi inflację, a wyższa inflacja ponownie podnosi cenę dolara. Tak więc w pewnym sensie inflacja i kurs dolara karmić się nawzajem. (Aby dowiedzieć się więcej, przeczytaj: Znaczenie inflacji i PKB)

Dolna linia

Rząd Wenezueli od dawna jest krytykowany za zarządzanie twardą walutą. W ciągu ostatnich czterech lat rządząca Partia Socjalistyczna kontynuowała tworzenie systemów aukcyjnych, z których wszystkie zawiodły, ponieważ ustanowiły sztucznie niskie kursy wymiany. Nabywcy poszukiwali więcej dolarów niż bank centralny mógł sprzedać. Wśród mechanizmów kursowych znalazły się SITME, SIMADI, SICAD, SICAD II, DIPRO, DICOM. Luka między „sztucznością a rzeczywistością” musi być stopniowo wypełniana dla kondycji gospodarczej kraju w dłuższej perspektywie, ponieważ ograniczy to arbitraż walutowy oraz czarny rynek waluty i towarów.