Model Diamonda-Dybviga: teoria runów bankowych

W całej długiej historii bankowości zjawisko run na bank wyrósł na potencjalne źródło chaosu i zniszczenia, zarówno dla indywidualnych deponentów, jak i dla gospodarek. Runy bankowe mają miejsce, gdy z dużą liczbą klientów depozyty w banku, próbując jednocześnie wypłacić pieniądze, zwykle z powodu obaw o wypłacalność banku.

Na przestrzeni wieków — a ostatnio także jako Kryzys finansowy 2008 roku— Panika na banki doprowadziła do upadku wielu banków. Jednak dopiero w ciągu ostatnich kilku dziesięcioleci bliżej zbadano przyczyny paniki na banki i potencjalne rozwiązania.

Jednym z najbardziej wpływowych modeli badających, dlaczego dochodzi do paniki na banki i jak można temu zaradzić, jest model Diamonda-Dybviga. Dowiedz się więcej o tej ważnej strukturze i o tym, jak ostatnie głośne akcje na giełdach kryptowalut – w tym awaria FTX w listopadzie 2022 r. – różnią się od kursów prowadzonych w tradycyjnych bankach.

Kim są Douglas Diamond i Philip Dybvig?

Douglas W. Diamond i Philip Dybvig są ekonomistami i profesorami odpowiednio na Uniwersytecie w Chicago i Uniwersytecie Waszyngtońskim w St. Louis. Każdy z nich zajmował się różnymi obszarami badań, ale być może najbardziej znani są z artykułu z 1983 r. zatytułowanego „Bank Runy, ubezpieczenie depozytów i płynność.” Zaprezentowano w nim ich pracę, która od tego czasu stała się znana jako Diament-Dybvig Model. Diamond, Dybvig i były prezes Rezerwy Federalnej Bena Bernanke zostali laureatami Nagrody Nobla w dziedzinie ekonomii za rok 2022.

Co to jest model Diamonda-Dybviga?

Model Diamonda-Dybviga to model ekonomiczny badający rolę banków jako pośredników kreujących płynne roszczenia wobec niepłynny aktywa. Banki obsługują zarówno deponentów, którzy preferują konta płynne, jeśli potrzebują łatwego dostępu do środków, jak i kredytobiorcy, w tym firmy i osoby fizyczne dokonujące dużych zakupów, które często szukają kredytów o długim terminie zapadalności i niskiej płynności pożyczki.

Model sugeruje, że banki tworzą wartość poprzez zobowiązania, które oferują klientom. Banki zapewniają deponentom indywidualnym lepsze wyniki w porównaniu z innymi opcjami inwestycyjnymi, w efekcie zapewniając ubezpieczenie. Deponenci banku mają prawo wycofać swoje depozyty w dowolnym momencie, a bank zarządza tym ryzykiem w podobny sposób, jak zrobiłaby to firma ubezpieczeniowa. Banki świadczą również cenną usługę na rzecz kredytobiorców, konsolidując środki wielu deponentów, aby umożliwić duże, długoterminowe pożyczki.

Kwestia runów bankowych

Model Diamonda-Dybviga zakłada, że ​​zasadniczy sposób działania banków – oferowanie krótkoterminowych roszczeń w zamian za długoterminowe aktywa – naraża je na ryzyko ucieczki. Panika może być spowodowana paniką. Ponieważ deponenci martwią się o wypłacalność banku, podejmują decyzję o wycofaniu swoich środków.

Ponieważ kredyty bankowe zazwyczaj mają długi okres zapadalności, nie może natychmiast zwrócić pożyczki. Bank będzie wówczas zmuszony do likwidacji swoich inwestycji, często ze stratą, w celu spłacenia deponentów. Gdy w banku skończą się pieniądze, pierwsi deponenci, którzy wybiorą środki, odniosą sukces, ale późniejsi deponenci mogą nie.

Teoria Diamonda i Dybviga sugeruje, że panikanie na banki może być samospełniającą się przepowiednią. W przypadku runu racjonalne staje się, że deponent stara się odzyskać swoje pieniądze tak szybko, jak to możliwe, ze względu na realną możliwość, że spóźnienie może oznaczać ich trwałą utratę.

Jak zatrzymać runę na banku

Historycznie rzecz biorąc, banki często próbowały powstrzymać panikę bankową poprzez „zawieszenie wymienialności”, zasadniczo uniemożliwiając klientom dokonywanie wypłat, aby zapobiec niewypłacalności. Jednak ta metoda, choć potencjalnie skuteczna w blokowaniu biegu, nie rozwiązuje problemu paniki, która się u niej kryje mogło w pierwszej kolejności spowodować ucieczkę, ale nadal powoduje, że niektórzy deponenci nie mają dostępu fundusze.

Diamond i Dybvig argumentują, że preferowanym alternatywnym podejściem do zarządzania paniką bankową jest ubezpieczanie depozytów, zamiast stosowania zawieszenia wymienialności. Jak wspomniano, ich model wskazuje na niedopasowanie aktywów kredytowych i zobowiązań depozytowych ze względu na problemy z płynnością jako główną przyczynę paniki na banki. Twierdzą, że ubezpieczenie depozytów wydawane przez bank centralny lub agencję rządu federalnego (np Federalna Korporacja Ubezpieczeń Depozytów (FDIC).) może pomóc w rozwiązaniu tego problemu.

Ubezpieczenie depozytów ma na celu zwrot części lub całości pieniędzy deponentom w przypadku paniki lub upadłości banku. Dzięki gwarantowanej ochronie ich środków przez rząd deponenci są mniej skłonni do paniki z powodu obaw o wypłacalność banku, co również zmniejsza prawdopodobieństwo ucieczki. Ubezpieczanie depozytów skutecznie ograniczyło liczbę panik i upadłości banków, wzmacniając zaufanie społeczne od czasu założenia FDIC w następstwie Wielka Depresja.

Ubezpieczenie depozytów ma jednak potencjalne wady. Jeżeli deponenci będą bardziej ufać systemowi bankowemu, banki mogą być zachęcane do podejmowania nadmiernego ryzyka, wiedząc, że ucieczka jest mało prawdopodobna.

Działa na giełdach kryptowalut

Niedawne głośne akcje na giełdach kryptowalut, w tym na upadek FTX pod koniec 2022 r, podkreślają ważną różnicę między tymi giełdami a tradycyjnymi bankami. FDIC nie zapewnia ubezpieczenia depozytów giełdy kryptowalut, ani ubezpieczenie FDIC nie obejmuje kryptowaluty.

Ze względu na brak ubezpieczenia ze strony organu rządowego lub banku centralnego, osoby fizyczne przechowujące swoje tokeny cyfrowe z giełdą kryptowalut nie mają takich samych gwarancji, jak deponenci w ubezpieczonym banku Posiadać. W związku z tym nie ma porównywalnej siatki bezpieczeństwa, która mogłaby zmniejszyć panikę i zapobiec ucieczkom, przez co giełdy kryptowalut są bardzo podatne na to zjawisko.

Konkluzja

Model Diamonda-Dybviga zapewnia ramy do zrozumienia paniki bankowej jako wynikającej z problemów z płynnością w wyniku niedopasowania aktywów i pasywów banku. Ubezpieczanie depozytów może pomóc uspokoić obawy deponentów, zmniejszając ryzyko skoncentrowanej ucieczki od środków deponentów, a co za tym idzie, prawdopodobieństwo upadłości banku.