Definicja metody łańcucha zastępczego

Jaka jest metoda łańcucha zastępczego?

Metoda łańcucha zastępczego to budżetowanie kapitałowe model decyzyjny porównujący dwa lub więcej wzajemnie się wykluczające propozycje kapitałowe o nierównym życiu. Metoda łańcucha wymiany uwzględnia różne okresy życia planów alternatywnych, a także ich oczekiwane przepływy pieniężne. Ułatwia to porównanie propozycji.

W analizie łańcucha wymiany wartość bieżąca netto (NPV) jest ustalana dla każdego planu. Można wykonać jedną lub więcej iteracji („łącza” w łańcuchu wymiany), aby utworzyć porównywalne ramy czasowe dla projektów. Porównując propozycje w podobnych okresach, informacje o akceptacji i odrzuceniu dla różnych projektów stają się bardziej wiarygodne.

Zrozumienie metody łańcucha zastępczego

Metodologia polega na określeniu liczby lat przepływ gotówki (projekt żyje) dla każdego z projektów i tworzenie „łańcuchów zastępczych” lub iteracji, aby wypełnić puste pola w krótszym projekcie. Załóżmy, że projekt A ma pięcioletnią żywotność, a projekt B ma dziesięcioletnią żywotność. Dane projektu A można prognozować na następny okres pięciu lat, aby dopasować dziesięcioletni okres życia projektu B. Oczywiście brane są również pod uwagę wszelkie inwestycje netto i przepływy pieniężne netto dla każdej iteracji. Następnie można obliczyć NPV każdego projektu, aby zapewnić wiarygodne informacje o akceptacji-odrzuceniu. NPV to bieżąca wartość strumienia przepływów pieniężnych netto wynikającego z projektu, zdyskontowana według wartości firmy koszt kapitału, mniej projektu inwestycja netto.

Przykładami projektów, w których analiza metody łańcucha wymiany może być przydatna, są firmy transportowe, które zastanawiają się nad modernizacją swojej floty. Innym przypadkiem, w którym można go wykorzystać, jest pomoc przedsiębiorstwu górniczemu w ocenie, który projekt rozwoju zakładu realizować.

Wymagania dotyczące metody łańcucha zastępczego

Nie zawsze do porównywania projektów można zastosować metodę łańcucha zastępczego. Metoda łańcucha wymiany wymaga powtarzalnych projektów i stałej stopy dyskontowej.

Powtarzalność

W wielu przypadkach możliwe jest wielokrotne wykonanie krótszego projektu zgodnie z wymogami metody łańcucha wymiany. Na przykład firma może być zmuszona do podjęcia decyzji między wynajmem powierzchni biurowej z miesiąca na miesiąc w swojej obecnej lokalizacji a leasing powierzchnia biurowa na rok w nowej lokalizacji. Projekty można ocenić metodą łańcucha wymiany, porównując inwestycje netto i gotówkę netto przepływy na 12 jednomiesięcznych iteracji wynajmu w obecnej lokalizacji do jednorocznego wynajmu w proponowanym nowym Lokalizacja.

W innych przypadkach nie można zastosować metody łańcucha zastępczego, ponieważ projekty nie mogą się powtarzać. Firma może być zmuszona do wyboru między modernizacją starych komputerów a zakupem nowych systemów. Nowe systemy będą trwać dłużej i będą kosztować więcej, jednak wielokrotna modernizacja starych komputerów jest często niemożliwa. Stare komputery mogą mieć najlepsze możliwe procesory obsługiwane przez ich płyty główne po aktualizacji, więc nie można ich ponownie zaktualizować.

Stała stopa rabatu

Łatwo jest uzyskać stałą stopę dyskontową wymaganą przez metodę łańcucha wymiany w niektórych przypadkach, ale niemożliwą w innych. Jeżeli samorząd gminy finansuje projekty z obligacje ogólnego zobowiązania, rząd może uzyskać stałą stopę dyskontową. Samorząd mógł po prostu wyemitować dziesięcioletnią obligację i przeznaczyć uzyskane środki na jeden dziesięcioletni projekt lub dwa kolejne pięcioletnie projekty. Jeśli zamiast tego urząd gminy wydaje obligacje przychodowemusi finansować projekty w miarę ich powstawania. W takim przypadku stopa dyskontowa mogła ulec znacznej zmianie po pięciu latach. Unikalne możliwości finansowania, takie jak: Zbuduj obligacje Ameryki, również przychodzą i odchodzą.

Alternatywy dla metody łańcucha zastępczego

Metoda łańcucha wymiany nie jest jedynym sposobem oceny wzajemnie wykluczających się projektów o nierównym życiu. Równoważna metoda renty rocznej (EAA) jest metodą alternatywną. Podejście EAA polega na ocenie każdego projektu na podstawie przewidywanego strumienia renty (seria równych płatności). Odbywa się to poprzez obliczenie NPV każdego projektu, a następnie przekształcenie każdego w równoważną rentę. Stosując takie podejście, projekt o najwyższym EAA jest uważany za bardziej pożądany.

Która metoda jest lepsza przy podejmowaniu decyzji dotyczących inwestycji kapitałowych? Ponieważ zarówno łańcuch wymiany, jak i modele EOG opierają się na NPV w porównaniu z wewnętrznymi stopami zwrotu (IRR) obliczenia, powinny dojść do tych samych wniosków. Różnią się tylko podejścia.