Wady opieki zdrowotnej dla jednego płatnika

Dla niektórych jest to najlepszy pomysł, ponieważ wsparcie cenowe dla rolnictwa: rząd przejmuje wybory zdrowotne swoich obywateli, płacąc wszystkie koszty i minimalizując wszelkie domysły. Dla innych jest to naruszenie autonomii jednostki, przeniesienie prywatnych decyzji dotyczących zdrowia na biurokrację finansowaną przez podatników.

Opieka zdrowotna dla jednego płatnika

Eufemizm dla „rządowych”, „jeden płatnik” oznacza, że ​​zamiast każdej osoby na rynku płaci za własną opiekę zdrowotną, jest tylko jeden płatnik. A monopson. W niektórych częściach świata taki system jest tak długo zakorzeniony, że trudno wyobrazić sobie inny sposób. W innych, w szczególności w Stanach Zjednoczonych, nadal toczy się wiele dyskusji na ten temat. Łatwo jest mówić o podstawowym „prawie do opieki zdrowotnej”, ale sprawa komplikuje się, gdy zdamy sobie sprawę że upoważnienie osoby do określonego czasu i zasobów oznacza nałożenie na kogoś innego obowiązku zapewnienia To samo.

Stary pomysł

Opowiadanie się za systemem jednego płatnika w USA nie jest niczym nowym. Jesienią 1945 roku, tuż po zakończeniu II wojny światowej, niedawno zainaugurowany prezydent Harry Truman zwrócił się do Kongresu z apelem o wprowadzenie narodowego systemu opieki zdrowotnej. Amerykańskie Stowarzyszenie Medyczne sprzeciwiło się temu pomysłowi i ostatecznie zniknęło.



Stopniowe kroki trwały przez dziesięciolecia. Medicare i Medicaid zostały założone w 1965 roku, zasadniczo stając się de facto system jednopłatowy dla niektórych grup ludności – odpowiednio seniorów, małych dzieci i ubogich.

Sprowadzony w ostatnich czasach

W czasach współczesnych najsilniejszy nacisk na nacjonalizację opieki zdrowotnej w największej gospodarce świata miał miejsce w 1993 roku. Kiedy administracja jej męża miała kilka miesięcy, ówczesna pierwsza lady Hillary Clinton stała na czele ustawy o ochronie zdrowia. Ustawa, znana powszechnie jako „Hillarycare”, wymagała od wszystkich obywateli zapisania się do zatwierdzonego przez rząd planu zdrowotnego i zabraniała im opuszczania tego planu.

Hillarycare wezwała również do utworzenia Krajowej Rady Zdrowia, siedmioosobowego panelu, którego obowiązki obejmowałoby określenie, co stanowi „przedmiot lub usługę, która nie jest konieczna z medycznego punktu widzenia lub odpowiedni."Ustawa była marzeniem biurokraty, ponieważ określała kryteria dotyczące wszystkiego, od nowego podatku od bibułek do zwijania papierosów, po limity płatności za niektóre leki.Kiedy prominentni członkowie własnej partii prezydenta zaczęli kwestionować wykonalność ustawy, poparcie nadal słabło. Ustawa oficjalnie umarła na kilka tygodni przed średniookresowymi wyborami do Kongresu w 1994 roku, które były postrzegane jako coś w rodzaju referendum w sprawie Hillarycare.

Jednym z faktów często używanym w obronie koncepcji planu z jednym płatnikiem jest to, że Stany Zjednoczone wydają więcej swoich produkt krajowy brutto (PKB) na opiekę zdrowotną niż inne narody.

Meksyk i Turcja wydają na opiekę zdrowotną zaledwie jedną trzecią w stosunku do PKB, podobnie jak Stany Zjednoczone.Wśród krajów, które nie są częścią Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwoju, liczby mogą spaść jeszcze niżej. Na przykład Gwinea Równikowa wydaje na opiekę zdrowotną mniej niż jedną czwartą swojego PKB niż Stany Zjednoczone.Ale oszczędności Gwinei Równikowej w wysokości 13,7 punktu procentowego w porównaniu z USA na opiece zdrowotnej również dają krajowi o 20 lat krótszą średnią długość życia i dziesięciokrotnie wyższą śmiertelność niemowląt w USA. 

Ale prawdopodobnie najbardziej pouczające jest porównanie wydatków na opiekę zdrowotną w USA z wydatkami z krajowej „grupy rówieśniczej” – innych krajów rozwiniętych. Na przykład Kanada ma długość życia 82 lata, podczas gdy Stany Zjednoczone mają 79 lat.A kanadyjski wskaźnik śmiertelności niemowląt na 1000 żywych urodzeń wynosi 4,3, w przeciwieństwie do 5,6 w USA.Jednak w 2018 r. Kanada wydała o 5 612 USD mniej na osobę na opiekę zdrowotną niż Stany Zjednoczone

Czy socjalizacja jest naprawdę lepsza?

Wystarczy zapytać obywateli Kanady lub Wielkiej Brytanii, dwóch narodów słynących ze swoich powszechne systemy opieki zdrowotnej. Wielu Kanadyjczyków uwielbia mówić o swoim „bezpłatnym” systemie opieki zdrowotnej, zapominając, że jeśli… darmowy obiad nie istnieje, to bezpłatna kolonoskopia też nie. Ani pensje lekarzy, ani pompy bypassów krążeniowo-oddechowych nie są tanie, a pieniądze na ich opłacenie muszą skądś pochodzić.

Wydatki kanadyjskie na opiekę zdrowotną wyniosły 4,974 USD na mieszkańca w 2018 r., w porównaniu z najwyżej notowanym USA z 10 586 USD.W Kanadzie prawie wszystkie 4974 dolary są finansowane z podatków. Większość kosztów (65%) pochodzi z podatków pobieranych przez samorządy wojewódzkie i terytorialne.

Wzrost wydatków na opiekę zdrowotną w przeliczeniu na mieszkańca w Kanadzie dotrzymał kroku wydatkom w Stanach Zjednoczonych wzrosła ponad trzykrotnie od połowy lat 70., z 39,7 miliarda dolarów w 1975 roku (w stałych dolarach z 1997 roku) do 155,1 miliarda 2017.Rząd kanadyjski nie tylko przyznaje, że wielu jego obywateli musi długo czekać na opiekę, ale ostatnio wydał dodatkowy miliard dolarów na zbadanie tej kwestii. Tymczasem obserwowanie upływu miesięcy jest nieuniknionym elementem kanadyjskiej opieki zdrowotnej. Jeśli chcesz mieć nowe biodro lub kolano, przygotuj się na życie ze starym przez co najmniej pół roku.

W Wielkiej Brytanii również w uspołecznionej medycynie czas oczekiwania jest faktem. Brytyjska Narodowa Służba Zdrowia twierdzi, że nie należy czekać dłużej niż 18 tygodni na Twoja zatwierdzona usługa, ale ostatnie raporty mówią, że pacjenci mogą czekać nawet pięć miesięcy na zaćmę operacja.

Według jednego ze wskaźników czas oczekiwania w Kanadzie również rośnie i wzrósł o 124% od 1993 roku.Przynajmniej jeden kanadyjski lekarz zwrócił uwagę na absurdalność psów, które mogą szybciej odwiedzać specjalistów niż ludzie.W USA takie czasy oczekiwania nie stanowią nawet problemu.

Dolna linia

Jeszcze nie tak dawno opieka zdrowotna nie różniła się niczym od rynku mebli czy elektroniki: płaciło się na bieżąco, zwykle z kieszeni. Następnie rosnące koszty doprowadziły do ​​pojęcia jednego płatnika. Kiedy strona inna niż pacjent lub dostawca zaczyna podejmować decyzje dotyczące opieki zdrowotnej, łatwo jest stracić z oczu, czyje interesy powinny być najważniejsze w transakcji opieki zdrowotnej. Rządy i prywatni ubezpieczyciele często mają sprzeczne plany dotyczące leczenia, ale chory nigdy. Pacjent po prostu chce wyzdrowieć.